Του π. Ηλία Μάκου
Ένα πολύ χρήσιμο εγχειρίδιο (ανάτυπο από τα δίπτυχα της Εκκλησίας της Ελλάδας του 2020) με τίτλο: “Ο Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως-Πρώτη εκατονταετία από την κοίμησή του” και συγγραφέα τον κ. Σοφοκλή Γ. Δημητρακόπουλο, απέστειλε η Εκκλησία της Ελλάδας προς όλο τον κλήρο της.
Αυτή η επιμελημένη εργασία, συνοπτική και ταυτοχρόνως ολοκληρωμένη, δωρήθηκε στους κληρικούς ως ευλογία και ενθύμιο, όπως επισημαίνει στον πρόλογό του ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος, “ώστε να τον έχετε Άγιο πρότυπο και και αρωγό στην ιερατική ζωή σας”.
Και ευχαριστούμε ως ιερείς την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδας και τον Πρόεδρό της, που πήρε την πρωτοβουλία αυτή, προκειμένου να ενισχυθούμε, σε μια δύσκολη μάλιστα περίοδο, λόγω και της πανδημίας, όσοι στρατευτήκαμε στη διακονία του Χριστού και να αποδείξουμε με το βίωμά μας ότι ιδανικό δικό μας, φωτεινό, δυναμικό, ασύλληπτα μεγάλο και κυριαρχικό, είναι η “τέχνη των τεχνών και η επιστήμη των επιστημών”, η αφοσιωμένη και αληθινή ιερωσύνη.
Μέσα από τη συνολική αναφορά με εύληπτο και συνάμα ακριβή τρόπο στο πρόσωπο, την πνευματική δράση, τα συγγράμματα του αγίου Νεκταρίου, την προσφορά και την αγιοσύνη του (υπάρχουν θεματικές ενότητες για τα νεανικά του χρόνια, την αφιέρωση στον Θεό, για τη διακονία στην Αίγυπτο, αλλά και ως ιεροκήρυκα στην Ελλάδα και σχολάρχη της Ριζαρείου, για την παρουσία του στην Αίγινα, για την αγάπη του προς την Πατρίδα, για το συγγραφικό του έργο, για την εκδημία του στην ουράνια Πατρίδα και για τη βεβαιότητα της αγιότητάς του) αποκαλύπτεται ξεκάθαρα ότι χρέος μας είναι, μιμούμενοι εκείνον, να οδηγούμαστε κάθε στιγμή, κληρικοί και λαϊκοί, στην πραγματοποίηση του θείου προορισμού μας, ο οποίος είναι να γίνουμε μέτοχοι της Βασιλείας των Ουρανών.
Και αρκούν οι λίγες σελίδες (23 τον αριθμό) της μελέτης αυτής, για να μας κάνουν να συνειδητοποιήσουμε το μεγάλο αυτό μήνυμα, που αβίαστα και αρωματικά πηγάζει από την πολυτάραχη ζωή του αγίου Νεκταρίου, που σε όλες τις φάσεις της, άρχιζε με το Θεό και συνεχιζόταν με το Θεό.
Στο πόνημα του κ. Δημητρακόπουλου ανιχνεύει κανείς πόσο ο προσανατολισμός του αγίου Νεκταρίου να βρεθεί στην αγκαλιά του σταυρωμένου και αναστημένου Κυρίου μας μαγνήτισε με ένταση την καρδιά του.
Πόσο, παρά τις συκοφαντίες, τις διώξεις και τις ταλαιπωρίες, αισθάνθηκε την ύπαρξή του λουσμένη στη Θεία Χάρη.
Πόσο κυκλώθηκε από τα λειτουργικά πνεύματα, έτσι ώστε ο οραματισμός του να είναι λαμπικαρισμένος και ολοκάθαρος, σταθερό το ανέβασμά του στο Θαβώρ της ιερωσύνης και άσβεστο το καμίνι της λαχτάρας και της αναζήτησης του Θεού.
Πόσο ευφράνθηκε υπηρετώντας ταπεινός και πάμφτωχος την Ορθοδοξία και ποτίζοντας με το δάκρυ του το Θυσιαστήριο, όπου λευκάνθηκε υμνολογώντας το όνομα του Κυρίου και τηρώντας απαρασάλευτα το θέλημά Του.
Είχε φως μέσα του. Δεν ήταν ψυχικά τυφλός. Αντιμετώπιζε σύμφωνα με το πραγματικό του όφελος τα προβλήματά του. Και αντίκρυζε τα διάφορα φαινόμενα και ζητήματα με το πρίσμα της αιωνιότητας.
Και ήταν σε θέση να ρίχνει τα μάτια του προς το υπέρλαμπρο και μεγαλειώδη κόσμο του Ουρανού. Έβλεπε έξω από τα στενά όρια της ύλης.
Είχε υγιείς τους πνευματικούς του οφθαλμούς. Και δεχόταν το φως του Χριστού και αγαλλίαζε. Και το σκόρπιζε αυτό το φως για να ζουν και να αγιάζονται και οι άλλοι.
Με αφορμή την εργασία: “Ο Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως-Πρώτη εκατονταετία από την κοίμησή του”, της ψυχής μας η προσταγή μας οδηγεί νοερά να στεκόμαστε διακριτικά σιωπηλοί πλάϊ του. Και να τον θερμοπαρακαλούμε να ικετέψει για μας προς τον Κύριο.
Και ύστερα να μας δώσει την ευχέρεια να του εμπιστευτούμε μέσα στην ατμόσφαιρα της προσευχής και της περισυλλογής, την οποία διαρκώς ο ίδιος ζούσε στη γη, της καρδιάς μας τα κατεβάσματα και τα ανεβάσματα…
