Για όσους τον είχαν γνωρίσει –έστω και ακροθιγώς, όπως εγώ– ο Νίκος Μαγγίνας δεν ήταν μόνο το μάτι πίσω από τον φακό που απαθανάτιζε τον Πατριάρχη, αλλά κάτι σαν φύλακας άγγελός του. Τόσο αταλάντευτα ταγμένος στο Οικουμενικό Πατριαρχείο και τους Ρωμιούς της Πόλης, που έδινε στη λέξη «πιστός» μια δισυπόστατη έννοια: τόσο στην ορθοδοξία όσο και στον ίδιο τον Ποιμενάρχη και τους συντοπίτες του. «Εφυγε» χτυπημένος από τον κορωνοϊό, καθώς αντιμετώπιζε θέματα με την καρδιά του. Σήμερα θα ταφεί στα ιερά χώματα του κοιμητηρίου Σισλί, στον κοιμητηριακό ναό του οποίου θα γίνει και η εξόδιος ακολουθία. Ο απροσδόκητος θάνατός του σκόρπισε θλίψη στο Φανάρι. Ηταν ένας άνθρωπος με πολύ χαρακτηριστικό, γλυκό μειδίαμα, πράος αλλά και συγκρουσιακός όπου έπρεπε, αυθεντικός και ειλικρινής.

Γέννημα-θρέμμα Πολίτης, με μητέρα που είχε χρηματίσει επικεφαλής στο περίφημο ορφανοτροφείο της Πριγκήπου, ο Νίκος Μαγγίνας ήταν η ζωντανή συνείδηση της κοινότητας. Γνώριζε τα πάντα, ακόμα και για γεγονότα που συνέβησαν όσο ήταν μικρός, όπως τα Σεπτεμβριανά ή το ’64. Ο ανταποκριτής της «Κ» και του ΣΚΑΪ Μανώλης Κωστίδης τον γνώριζε καλά. «Δεν ήταν απλώς ένας φωτογράφος, αλλά φωτορεπόρτερ: είχε πάντα την πληροφορία πίσω από την εικόνα. Ταυτόχρονα, ήταν και μια απίστευτη πηγή για την Ιστορία μας. Θυμάμαι, όταν πρωτοβγήκα στην τηλεόραση, πολλοί ενοχλούνταν που αυτοσυστηνόμουν ως Ρωμιός. Οταν του το έλεγα, μου απαντούσε με το γνωστό του ύφος: “Μην ακούς κανέναν. Ρωμιός ίσον Ελληνας 24 καρατίων”», λέει ο δημοσιογράφος, που θρηνεί έναν αγαπημένο φίλο.

«Λίγο προτού πεθάνει είχε αποφασίσει να κάνει ένα ταξίδι στην Αθήνα για επαγγελματικούς λόγους. Εκανε το τεστ και πήρε αρνητικά αποτελέσματα, αλλά η πτήση ακυρώθηκε. Την επόμενη ημέρα άρχισαν τα συμπτώματα του κορωνοϊού και εντέλει μπήκε σε καραντίνα στο Φανάρι, όπου και κατέληξε. Ηταν λες και η Πόλη δεν ήθελε να τον αφήσει να φύγει μακριά της για την τελευταία του ώρα», τονίζει συγκινημένος ο Μανώλης Κωστίδης, ο οποίος θυμάται συχνά γεύματα στο εστιατόριο «Σαράι» στο Πέραν, ύστερα από την κάλυψη μεγάλων ειδησεογραφικών θεμάτων. «Για μένα ήταν σαν μεγάλος μου αδελφός», προσθέτει.

Αυτό που έχει τεράστια σημασία, σύμφωνα με τον δημοσιογράφο, είναι η αξιοποίηση του αρχείου του Νίκου Μαγγίνα: «Εδώ και 30 χρόνια ακολουθούσε τον Πατριάρχη παντού, σε όλες τις περιοδείες του. Ομως δεν φωτογράφιζε μόνον αυτό. Αξιοποιούσε κάθε ταξίδι για να αποτυπώνει με τον φακό του μοναδικά μνημεία της ορθοδοξίας, στη Μικρά Ασία ή στον Πόντο. Είναι ο μόνος που έχει καταφέρει να πάει σε μέρη όπου έχει να πατήσει άνθρωπος από το 1922. Ολος αυτός ο πλούτος θα έπρεπε να διασωθεί και ίσως μια μέρα να γίνει και ένα μουσείο που να φέρει το όνομά του».