H είδηση του θανάτου του Νίκου Ανδριώτη συγκλόνισε την Ομογένεια αλλά και εμάς προσωπικά. Ηταν αναμενόμενη αφού ασθενούσε σοβαρά για καιρό. Αλλά, πώς να το κάνουμε, ποτέ δεν θέλεις να ακούσεις ότι άνθρωποι σαν τον Ανδριώτη πέθαναν.
Συμφωνούσες ή διαφωνούσες μαζί του, φώναζε ή ήταν ήρεμος, ο Νίκος ξεχώριζε.
Τί ήταν αυτό που τον έκανε ξεχωριστό; Πολλά. Από την ευφυΐα μέχρι την ευγλωττία του.
Ευγλωττία όχι κενή περιεχομένου, αλλά ουσίας και νοήματος.
Ωστόσο, αυτό που τον διέκρινε πάνω και πέρα από τα άλλα ήταν η αφοσίωσή του στο μεγαλείο του ελληνισμού. Η αφοσίωση στη διατήρηση των χαρακτηριστικών που συνθέτουν την ταυτότητά μας: Θρησκεία. Ιστορία. Γλώσσα.
Και πως αυτά υπηρετούνται; Το όχημα για την διατήρησή τους, είναι το ελληνικό σχολείο.
Είναι το παράδειγμα του Κοσμά του Αιτωλού.
Ο Νίκος για δεκαετίες ήταν το σημείο αναφοράς του σχολείου του Αγίου Δημητρίου της Αστόριας, του πρώτου και δυστυχώς μοναδικού ελληνικού γυμνασίου. Ηταν ο ηγέτης του.
Ηταν ο παππάς χωρίς ράσα.
Η επιρροή του, όμως, δεν περιοριζόταν μόνο στην Αστόρια. Κι έτσι να συνέβαινε, θα ήταν αρκετή. Αλλά, ξεπερνούσε κατά πολύ τα όριά της.
Το σχολείο, όμως, ήταν εκείνο με το οποίο ταυτίστηκε.
Αγωνίστηκε για την ίδρυσή του παρά τη δυσπιστία με την οποία αντιμετωπιζόταν η ίδρυση ενός σχολείου. Μετά αγωνίστηκε για το στήσιμό του. Αγωνίστηκε για την ανάπτυξή του. Ηταν το έργο της ζωής του.
Δεν το έκανε ασφαλώς μόνος. Δεν θα ήταν δυνατόν να το κάνει μόνος. Σε μερικούς από αυτούς πιθανόν να μην έχει αναγνωριστεί επαρκώς ακόμα η προσφορά τους. Οπως π.χ. ο Δημοσθένης Τριανταφύλλου. Αλλά ο ηγετικός ρόλος ήταν του Νίκου Ανδριώτη.
Η Νίσυρος, ο τόπος της καταγωγής του, πρόλαβε ενώ βρισκόταν στο νοσοκομείο, να τον ανακηρύξει ευεργέτης της.
Δεν ήταν αργά, ακόμα κι αν δεν ήταν σε θέση να το καταλάβει.
Με την ίδια λογική – και πολύ περισσότερο – θα πρέπει να ανακηρυχθεί ευεργέτης του Αγίου Δημητρίου. Στο όνομά του θα πρέπει να γίνονται διάφορες εκδηλώσεις κάθε έτος στους χώρους του. Εξάλλου, ήταν και από τους μεγάλους οικονομικούς ευεργέτες της Κοινότητας.
Ο «Εθνικός Κήρυκας», παρακολουθούσε τη δράση του από κοντά και ήταν ένας από τους δέκα που τίμησε για την προσφορά του στην εκδήλωση που έκανε για τα 100 χρόνια από την ίδρυσή του.
Με την ίδια λογική εισηγούμαστε να τον τιμήσει το Οικουμενικό Πατριαρχείο καθώς βέβαια και η Αρχιεπισκοπή Αμερικής.
Η Ελλάδα δια του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας, Προκόπη Παυλόπουλου, κατόπιν δική μας εισήγησης, από τη θέση του υφυπουργού εξωτερικών για τον απόδημο Ελληνισμό, τον δέχτηκε στο Προεδρικό Μέγαρο και τον προσφώνησε με τα πιο θερμά λόγια ευγνωμοσύνης για όσα πρόσφερε στην μητέρα πατρίδα.
Κανείς δεν είναι βέβαια αναντικατάστατος. Ούτε και ο Νίκος. Κι αυτός κάποιον άλλον αντικατάστησε όταν πρόβαλε δυναμικά και οριστικά στο προσκήνιο της Ομογένειας.
Το πέρασμα όμως αυτών των ανθρώπων, όπως για παράδειγμα το πέρασμα του Ιακώβου, αφήνει ένα κενό, όπως τόσο καθαρά φαίνεται τώρα, που συχνά απαιτείται μεγάλο χρονικό διάστημα για να καλυφθεί.
Και όταν το πέρασμά τους γίνεται σε δύσκολες εποχές για την Ομογένεια, όπως είναι η σημερινή, παίρνει ακόμα περισσότερο χρόνο.
Τότε, το κενό που αφήνουν γίνεται ακόμα πιο έντονο. Ηδη, η απουσία του Νίκου έγινε έντονα αισθητή τα τελευταία χρόνια που αποσύρθηκε, για λόγους υγείας, από την Κοινότητα του Αγ. Δημητρίου.
Ο Νίκος, ο φίλος, ο στυλοβάτης, έφυγε από την ζωή. Δεν θα ξεχαστεί όμως ποτέ. Στόχευσε καίρια. Πέρασε στα βιβλία της ιστορίας της Ομογένειας.
Αιωνία σου η μνήμη, φίλε Νίκο.
