Του π. Ηλία Μάκου
Η μάρτυρας Χρυσή, από τα Σλάτενα (σήμερα έχουν το όνομά της) Μογλενών Πέλλας, που η μνήμη της εορτάζεται στις 13 Οκτωβρίου, μικρή νόμιζε πως ήταν, ανάξια προσοχής, κι όμως φάνηκε μεγάλη η αξία της.
Αγωνίστηκε για την αρετή και θυσιάστηκε για την επικράτηση της Βασιλείας του Θεού. Την πίεσαν αφόρητα οι Τούρκοι να εξισλαμιστεί.
Επηρέασαν και τους γονείς της και τους συγγενείς της, αλλά αυτή παρέμεινε ακλόνητη. Η απάντησή της σταθερή: «Εγώ τον Χριστό γνωρίζω και κανέναν άλλο».
Αφού δεν την έκαμψαν ούτε με βασανιστήρια, έκοψαν κομματάκια το σώμα της με μαχαίρια.
Μέσω της πίστης της η αγία Χρυσή εμψυχωνόταν και αγωνιζόταν ενάντια στους άδικους κατατρεγμούς, στις συκοφαντικές διαβολές, στους εξευτελιστικούς ονειδισμούς.
Μέσω της πίστης άντεξε στα βασανιστήρια και θριάμβευσε με τη σφαγή της κατά του θανάτου.
Μέσω της πίστης κυριάρχησε κατά της αμαρτίας και υπέταξε τα ανθρώπινα πάθη.
Η αγία Χρυσή μας υπενθυμίζει ξεκάθαρα ότι ο αγώνας των πιστών ποτέ δεν γνωρίζει ανακωχή.
Και σε ειρηνικές περιόδους, που δεν υπάρχουν τύραννοι και αιμοχαρείς διώκτες, εργάζονται και κοπιάζουν. Χρέος μας είναι αδιάκοπα να επιδιδόμαστε σε έργα αρετής και αγάπης και να πολεμούμε την αδικία.
Όσοι από τους πιστούς αγωνίζονται σ’ αυτόν τον ειρηνικό στίβο είναι σε θέση να εκτιμήσουν και να υπολογίσουν το μέγεθος του αγώνα.
Το μαρτύριο ενός Χριστιανού κάνει εντύπωση, γιατί δεν έχει ο άνθρωπος τίποτε πολυτιμότερο να προσφέρει στο Χριστό από τη ζωή του.
Αλλά και ο συνεχής και αδιάκοπος αγώνας για το Χριστό δεν είναι μικρότερης σημασίας.
Ο κόσμος ως σύνολο παρομοιάζεται συχνά προς αχανή ωκεανό, τον οποίο δέρνουν όλοι οι άνεμοι και ξεσηκώνουν θεόρατα αφρισμένα κύματα.
Και οι άνθρωποι, όλοι εμείς οι πιστοί, είμαστε αναγκασμένοι εκ των πραγμάτων να διασχίσουμε αυτόν τον ωκεανό.
Ο ασφαλής τρόπος είναι το υπερωκεάνειο, η πίστη.
Για να μην καταποντιζόμαστε μέσα στα κύματα, πρέπει να βρισκόμαστε στην κιβωτό της πίστης.
