Του π. Ηλία Μάκου

Έδωσε τη ζωή του με μαρτυρικό τρόπο για το Χριστό ο νεομάρτυρας Νικόλαος από τη Μυτιλήνη, λαμπρύνοντας το στερέωμα της Εκκλησίας, χωρίς να είναι γνωστό εδώ και 250 περίπου χρόνια, πως έγινε αυτό, δηλαδή με ποια αιτία και υπό ποιες συνθήκες.

Όμως παρότι το τέλος του τοποθετείται χρονικά περί το 1770-1771 και μάλιστα στις 16 Ιανουαρίου, οπότε και εορτάζεται η μνήμη του, από αναφορές των αείμνηστων Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χρυσοστόμου Παπαδόπουλου και Μητροπολίτη Μυτιλήνης Ιάκωβου Κλεόμβροτου, κανένα άλλο στοιχείο δεν σώζεται.

Αυτό, όμως, δεν εμπόδισε την κατάταξή του στους αγίους. Και σωστά!

Γιατί, ανεξάρτητα από τις λεπτομέρειες της ζωής και του μαρτυρίου του, έβαλε υπεράνω όλων και του εαυτού του τον Χριστό.

Και έδειξε και αυτός με τη θυσία του ότι οι Χριστιανοί δεν έχουν τον ρόλο του κακομοίρη μέσα στον κόσμο.

Δεν φανέρωσε πνεύμα ηττοπάθειας και τόλμησε να διακηρύξει ό,τι πίστευε, έστω και αν αντιμετωπίζονταν με ειρωνείες και διώξεις.

Οι μάρτυρες είναι ένα παράδειγμα πως ο Χριστός ποτέ δεν θέλησε να είμαστε στον κόσμο ουραγοί.

Αντίθετα θέλησε, δίνοντας ο ίδιος το υπόδειγμα, να κρατήσουμε ψηλά τη σημαία της βιωματικής πίστης και με αυτή να σημάνουμε συναγερμό για όλους, όσους θα ήθελαν να βαδίσουν το δρόμο του χρέους.

Αυτό, που έκαναν οι μάρτυρες, όπως ο άγιος Νικόλαος εκ Μυτιλήνης, είναι να διατηρηθούν ξύπνιοι αγωνιστές, με ακμαίο το φρόνημα και δυνατή τη σκέψη, έτοιμους για κάθε προσωπική θυσία.

Μέσω των μαρτύρων ας ονειρευτούμε στα πρόσωπά μας την αρετή, που θα αντανακλά στους άλλους.

Και αυτό θα το πετύχουμε αν δεν περιοριστούμε σε μια τυπική θρησκευτικότητα, που απωθεί τους άλλους και αν δεν εγκαταλείψουμε το αληθινό πνεύμα του Χριστού.

Έτσι θα μείνουμε στις προφυλακές της πίστης