Του π. Ηλία Μάκου
Δεν είναι λίγες οι φορές, που ο άνθρωπος πονεί και θλίβεται.
Και ο μοναχός Δημήτριος από τη Σαμαρίνα της Πίνδου, που η Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του στις 17 Αυγούστου, στις αρχές του 19ου αιώνα, μέσα στη μαύρη σκλαβιά της Τουρκοκρατίας, γνώρισε έντονα την καταδίωξη, γιατί ενεργούσε και μιλούσε για Χριστό και Ελλάδα.
Μετά την αποτυχημένη επανάσταση του παπα Ευθύμιου Βλαχάβα, δεν φοβήθηκε, δεν πτοήθηκε, αλλά γύριζε από χωριό σε χωριό της Πίνδου και διηγούνταν τα θαυμαστά της πίστης, που μπορεί να φέρει τη λευτεριά και από την Τουρκιά και από τα πάθη.
Τους άνοιγε τα μάτια της ψυχής, μέσα στην αγωνία και το φόβο τους, για να δουν μια ακτίνα φωτός και ελπίδας.
Ενίσχυε πνευματικά τους πονεμένους Έλληνες. Και τους έλεγε ότι , αν θέλουν, δεν είναι μόνοι.
Υπάρχει ο μεγάλος συμπαραστάτης όλων των σκλαβωμένων και των θλιμμένων. Ανώτερους από τους ανώτερους και στοργικότερος και από τους πιο στοργικούς.
Είναι ο Χριστός, ο οποίος εδώ στη γη γνώρισε διωγμό μέχρι σταυρού.
Φυσικό ήταν, καθώς το κήρυγμά του είχε μεγάλη απήχηση, να μπει στο στόχαστρο κύκλων ανθελληνικών και αντιορθόδοξων, οι οποίοι τον συκοφάντησαν στον Αλή πασά, ο οποίος έβαλε σκοπό του να τον εξοντώσει.
Τον φυλάκισε και τον βασάνισε με πολύ σκληρότητα.
Μεταξύ των άλλων ήταν και το φρικιαστικό να βάλουν οι δήμιοι το κεφάλι του μέσα σε μέγγενη, να τον κρεμάσουν ανάποδα και να τον καίνε.
Και επειδή παρέμενε όρθιος και απροσκύνητος ο Αλή τον θανάτωσε με τον πιο οδυνηρό τρόπο.
Έδωσε εντολή και τον έκτισαν στα Γιάννινα μέσα σ’ έναν πέτρινο τοίχο, όπου μόνο το κεφάλι του προεξήρχε.
Ούτε φαγητό, ούτε νερό δεν είχε. Όμως, μέσα από την δυνατή προσευχή, απευθύνθηκε στο Χριστό, με την εμπιστοσύνη μικρού παιδιού, με θέρμη, με δάκρυα, με λόγια απλά, λόγια δικά του, λόγια εκφραστικά, με τη βεβαιότητα ότι τον ακούει ο Κύριος.
Και δεν τον ικέτευσε για τον εαυτό του, αλλά για τη σωτηρία των άλλων.
Και παρέμεινε “χτισμένος” επί δέκα ολόκληρης ημέρες, χωρίς να γογγύσει, αλλά νιώθοντας μέσα του γλυκύτητα, παρηγοριά, ασφάλεια.
Ειρήνη και ηρεμία απόλυτη. Ανέκφραστη χαρά και αγαλλίαση, έως ότου παρέδωσε το πνεύμα του στις 17 (κατά άλλους στις 18) Αυγούστου του 1808.
Κάθε ταλαιπωρημένη ψυχή, οφείλει να ακολουθεί το συνετό παράδειγμα του νεομάρτυρα Δημητρίου. Να καταφεύγει στο Θεό.
Αν δεν το έχει πράξει, ας το δοκιμάσει χωρίς καθυστέρηση.
Τότε και μόνο τότε θα καταλάβει τι θα πει καταφυγή στο Θεό σε καιρό θλίψης.
Ας υψώνουμε τα χέρια μας προς τον ουράνιο Πατέρα μας. Δεν θα απατηθούμε. Εκείνος δεν θα κωφεύσει στη δέησή μας.
