Σαν σήμερα στις 4 Φεβρουαρίου 1843 ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης περνάει στην Αιωνιότητα. Λίγους μήνες πριν πεθάνει γύρισε όλες τις γνώριμες περιοχές αποχαιρετώντας φίλους και γνωστούς, ζητώντας και παρέχοντας την συγγνώμη του.
Ωστόσο αξίζει να θυμηθούμε το εξής: χρόνια μετά την Επανάσταση του 1821 είχε ξεσπάσει η πρώτη εμφύλια διαμάχη μεταξύ στρατιωτικών και πολιτικών. Στις 6 Φεβρουαρίου 1825 ο Κολοκοτρώνης φυλακίστηκε στο μοναστήρι του Προφήτη Ηλία της Ύδρας.
Αλλά τον αποφυλάκισαν άρον-άρον καθώς ήταν ο μόνος που θα μπορούσε να αντιμετωπίσει τον Ιμπραήμ που απειλούσε τη χώρα μας το 1825.
Στο Ναύπλιο, μετά την αποφυλάκισή του, μίλησε ανεβασμένος σε μια πέτρα στο πλήθος που παραληρούσε: «Έλληνες! Πριν βγω στ’ Ανάπλι, έριξα στη θάλασσα τα πικρά τα περασμένα. Κάντε και σεις το ίδιο. Στο δρόμο που περνάγαμε για να ρθούμε στην εκκλησιά, είδα να σκάβουν κάποιοι άνθρωποι. Ρώτησα και μου είπαν πως σκάβουν να βρούνε κρυμμένο θησαυρό. Εκεί στο λάκκο μέσα ρίξτε και τα μίση τα δικά σας. Έτσι θα βρεθεί κι ο χαμένος θησαυρός».
Την ίδια στιγμή, εκτόξευε φοβέρες στον Ιμπραήμ: «Όχι τα κλαριά να μας κόψεις, όχι τα δένδρα, όχι τα σπίτια που μας έκαψες, μήτε πέτρα απάνω στην πέτρα να μη μείνει, εμείς δεν προσκυνάμε. Μόνο ένας Έλληνας να μείνει, πάντα θα πολεμούμε. Και μην ελπίζεις πως τη γη μας θα την κάνεις δική σου, βγάλ’ το από το νου σου».
Ας παραδειγματιστούμε από την μεγάλη μορφή του Γένους μας σε αυτή την τόσο δύσκολη και αρνητική συγκυρία για την πατρίδα μας.