Ὀρθρίζουν ἡ μεγαλώνυμος Πρίγκηπος καί αἱ πέριξ αὐτῆς πανωραῖαι νησίδες: ἡ κρηπίς τῆς θεολογικῆς ἐπιστήμης Χάλκη∙ ἡ ΠροδρομικήἈντιγόνη∙ καί ἡ Θεοσκέπαστος Πρώτη. Καί «ἀντί μύρου τόν ὕμνον» εὐχαριστίας, εὐγνωμοσύνης, τιμῆς,χάριτος καί δοξολογικῆς ἀναφορᾶς ἀναπέμπουν «τῷσυντελεστῇ τῶν καλῶν Θεῷ» ἐπί τῇ μεγάλῃ δωρεᾷ τοῦ ἐλέους Του: τῇ ἀνατολῇ τῆς «πανεόρτου, φωταυγοῦς καί λαμπροφόρου ἡμέρας» τῆς 14ηςἸουλίου 2024, κατά τήν ὁποίαν ὁ Πατριάρχης τοῦ Γένους κ. Βαρθολομαῖος∙ ὁ σεβαστός τῶν Πριγκηποννήσων Ποιμήν Γέρων κ. Δημήτριος∙ ἡ ἐν ΚΠόλει Ἱεραρχία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου∙ οἱ ἐξ Ἑλλάδος πολιοί Ἱεράρχαι Βεροίας καί Ναούσης κ. Παντελεήμων, Νεαπόλεως καί Σταυρουπόλεως κ. Βαρνάβας, Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος καί  Φαναρίου κ. Ἀγαθάγγελος, Γενικός Διευθυντής τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας∙ ὁ σεβάσμιος Καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τῶν Ἰβήρων Ἁγίου Ὄρους Γέροντας π. Ναθαναήλ∙ ὁ Γενικός Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος ἐν τῇ Πόλει Πρέσβυς κ. Κωνσταντῖνος Κούτρας μετά τῆς συνοδείας του∙ τά Κοινοτικά Σώματα τῶν Πριγκηποννήσων καί τῆς Βασιλίδος∙ ὁ Ὀρθόδοξος ὁμογενής λαός τῶν Νήσων καί τῆς Πόλεως∙ λαός πολύς «σάν τά παληά καλά χρόνια»∙ πολλοί νησιῶται ἐξ Ἑλλάδος∙ «ἥκασιν θεοφεγγεῖς» οἱ πάντες «ὡς φωστῆρες ἐκ δυσμῶν καί βορρᾶ καί θαλάσσης καί ἑῴας», διά νά θεάσωνται καί νά βιώσουν μυστήριον ξένον καί θεοπρεπές.

Τό μυστήριον τῆς ὡς ἐκ τῆς τέφρας αὐτῆς συνεχῶς ἀναγεννωμένης καί τερατουργούσης, ὡς ἄλλος «ὑψιπέτης ἀετός», «μεγάλα καί θαυμαστά καί ἐξαίσια» Ρωμηοσύνης τῆς Πόλεως. Καί συγκεκριμένως «κλητῆς καί ἁγίας πανηγύρεως», μείζονος πασῶν τῶν καθ’ ἡμέραν πανηγύρεων καί μοναδικῆς ἑορτῆς τῶν ἑορτῶν.

Ἀληθῶς, «…Λαμπρότης πανηγύρεως, ὅσον κόσμος τῶν πανηγυριζόντων καί σεμνολόγημα, τοσοῦτον τῆς Δεσποτικῆς ἀγάπης ἐναργῆ παρέχεται τά γνωρίσματα», κατά τόν ἀνιδρυτήν τῆς ἐν Χάλκῃ Ἱερᾶς Μονῆς τῆς Παναγίας Τριάδος Μέγαν Φώτιον.

***

Καί ἔλαβε «σάρκα καί ὀστᾶ» τό «ρῆμα τόγεγονός» καί ἤρξατο ἡ ἀνεπανάληπτοςεἰκοσιτετράωρος σεμνή λιτανεία τοῦ ταπεινοῦ καίσυγχρόνως ἐν τῇ ἁπλότητί του μεγαλοπρεποῦςἑορτασμοῦ τῆς συμπληρώσεως ἑκατονταετίας ἀπότῆς ἱδρύσεως τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως τῶνΠριγκηποννήσων, τιμώσης τό ἀδαμάντινονἰωβηλαῖον αὐτῆς. Καί ἀληθῶς οἱ πάντες ἀνακράζομεν«Φωτίζου, φωτίζου» ἡ μακρά περίοδος αἰῶνος καίμαρτύρησον μαρτυρίαν ἀληθῆ∙ ὅτι «ἡ δόξα Κυρίουἀνέτειλε» ἐπί τά Πριγκηπόννησα∙ τέρπου ΘεοτόκεἘλεοῦσα, καθορῶσα τά μεγαλεῖα τοῦ Υἱοῦ ΣουΣωτῆρός μας Ἰησοῦ Χριστοῦ∙ πανένδοξε ἀθλητά καίμάρτυς τῆς ἀληθείας Δημήτριε, ὅρα Λυαῖον τόνκραταιόν πιπτόμενον ὑπό ἀσθενοῦς τόξου τοῦ μόνουΔυνατοῦ∙ Κυβερνῆτα καί «λιμήν τῶν τοῦ βίου πλωτήρων», πανάγιε Νικόλαε, «σκῶλα καί θήρατρα καί πάγας» διασκέδασον καί σῷζε πάσης κακώσεως κληρουχίαν σου· Τίμιε Πρόδρομε, πρόφθασον καίἕνωσον τό παρελθόν μέ τό παρόν ὡς ἑνιαῖον σύνολονμνήμης δικαίων∙ καί Σύ, Παναγία Δέσποινα τῆςΠρώτης, «τοῦ κόσμου βοήθεια καί ἐλπίςΧριστιανῶν»∙ προφθάσατε καί «διά σπλάγχνα ἐλέους»μή παρίδητε ταπεινήν ἐν σιγῇ δοξολογικήν δέησιν, εὐχαριστήριον καί ἱκετήριον.

***

Ἐντός μιᾶς τοιαύτης ἀτμοσφαίρας κατανύξεωςκαί συγκινήσεως καί μύρων καί δακρύωνἱερουργεῖται τό μυστήριον ἤ μᾶλλον ἡ μακράἀτελεύτητος λιτανεία τοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ αἰῶνος, τόνὁποῖον αἰῶνα ἐκάλυψαν «νέφη δεινά», κατεδάφισιςΠροδρομικοῦ Ναοῦ, «τρικυμίαι βίου», γεγονόταὀργανωθέντα, χαλεπαί ἐπίπνοιαι «πονηρίαςπνευμάτων»… πού Χάρις εἰς τόν Εὐεργέτην καίΚηδεμόνα τῆς ζωῆς καί τῆς πορείας μας παρῆλθονκαί αἱ τρικυμίαι καί αἱ ἐπίπνοιαι καί πᾶν ἄλλο«γεῶδες» καί παροδικόν∙ καί ἡ Ρωμηοσύνη ἄντεξε καίἀντέχει… Ἀληθῶς «ἀκατάληπτόν ἐστι τότελούμενον…».

***

Ἐπί «τοῦ Θρόνου τῆς μεγαλωσύνης» τοῦμεγαλοπρεποῦς Ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, ἐνπληθούσῃ ἐκκλησίᾳ, ὑμνεῖ τό ἑσπέρας τῆς 13ηςἸουλίου ὁ Σεβ. Ποιμενάρχης Δημήτριος «σύνἈρχαγγέλοις» καί Ἁγίοις καί πᾶσι τοῖςἐκκλησιασθεῖσι «Χριστοῦ τήν Ἀνάστασιν∙ ὅτι αὐτόςλυτρωτής ἐστι καί σωτήρ τῶν ψυχῶν∙ καί ἐν δόξῃφοβερᾷ καί κραταιᾷ δυνάμει» εὐλογεῖ ὁ Κύριος τάἔργα Του, τήν ἐπέτειον αἰῶνος ζωῆς καί παρουσίαςκαί μαρτυρίας καί προσφορᾶς τῆς εὐκληματούσηςἈμπέλου τῶν Πριγκηποννήσων.

«Αἱ μυστικαί τοῦ Παναγίου Πνεύματοςσάλπιγγες», οἱ θεοφόροι Πατέρες τῆς Δ΄Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τῆς συγκληθείσης ἐν τῇγειτονικῇ Χαλκηδόνι, μετά τοῦ ΠατριάρχουΓρηγορίου τοῦ Ζ΄ καί τῶν ὀκτώ μακαρίων ποιμένων, τῶν προαπελθόντων γόνων μας, κληρικῶν καίλαϊκῶν, τῶν ἀναπαυομένων ἐν τῇ διά πολλῶνδακρύων καί αἱμάτων ἡγιασμένῃ γῇ τῶν Νήσων καίπροσδοκώντων ἀνάστασιν, πρεσβεύουν ὑπέρ τῶνσημερινῶν «φυλάκων τῶν Ἀποστολικῶνπαραδόσεων» τῆς Ὀρθοδόξου Ρωμηοσύνης.

Ὁ λόγος τοῦ ζηλωτοῦ Ποιμένος Δημητρίουἁπλοῦς καί ἀπέριττος, πλήρης συγκινήσεων καίμνήμης καί δοξολογίας ἐπί τῇ συμπληρωθείσῃπεντηκονταετίᾳ ἐκκλησιαστικῆς ὁδοιπορίας του ἐπίτῆς θείας φυλακῆς τῆς Μητρός Ἐκκλησίας καί ἀπόἑξαετίας καί ἐπί τό πηδάλιον τῆς ἱερᾶς ἐπάλξεως τῆςπεριωπῆς τῶν ἱστορικῶν Πριγκηποννήσων. Τήνπροσευχητικήν ἱκεσίαν διαδέχεται εὐφρόσυνοςπανδαισία ἐν τῷ περιωνύμῳ ἱστορικῷ κέντρῳ τῆςΠριγκήπου, τῇ «Λέσχῃ τῆς Ἀνατολῆς» (Anadolu Club).

***

Καί ἀνατέλλει ὁ Ὄρθρος μιᾶς ἄλλης «μιᾶς τῶνΣαββάτων»∙ ὁ Ὄρθρος τῆς Κυριακῆς, 14ης Ἰουλίου2024. Ὁ Ποιμήν ὑποδέχεται μετά τῆς ΠροέδρουἉγνῆς Νικολαΐδου καί μελῶν τῆς Ἐφοροεπιτροπῆς ἐντῇ ἀποβάθρᾳ τῆς Πριγκήπου τόν κατερχόμενον ἐκ τοῦλόφου τῆς Ἐλπίδος καί ἀποβιβαζόμενον εἰς τήνπρωτεύουσαν τῆς Μητροπολιτικῆς ἕδραςλευκοπώγωνα Πρῶτον τῆς Ὀρθοδοξίας. Εἰσέρχεταιἐν πομπῇ εἰς τόν Ναόν τοῦ «πύργου τῆς εὐσεβείας» τοῦ «ἐρηρεισμένου στερρῶς ἐπί τήν πέτραν τῆςπίστεως» Δημητρίου τοῦ «πανενδόξου ἀθλητοῦ», καίἀνέρχεται εἰς τόν Ἀρχιερατικόν Θρόνον. Ψαλλομένου ἐμμελέστατα ὑπό τοῦ Ἄρχοντος Πρωτοψάλτου τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας Παναγιώτου Νεοχωρίτου τοῦ «Τόν Δεσπότην καί Ἀρχιερέα….» εἰσέρχεται εἰς τό Ἱερόν Βῆμα καί περιβάλλεται «ἱμάτια λευκά». Οἱ περιβάλλοντες τόν Γέροντα τοῦ Φαναρίου συνιερουργοί Ἱεράρχαι ὡσαύτως ἐνδύονται «στολήν λευκήν», ἐκτός τοῦ Ποιμένος τῶν Νήσων, περιβληθέντος τήν «στολήν τήν πρώτην», τήν φορεθεῖσαν ὑπό τοῦ μέντορός του ἀνεπαναλήπτου Χαλκηδόνος Μελίτωνος, μίαν ἄλλην 14ην Ἰουλίου, πρό ἡμίσεος αἰῶνος, ὅταν ἱερούργει ἐν τῷ τῶν Χαλκηδονίων Παλλαδίῳ, τῷ ἱστορικῷ Ναῷ τῆς πανευφήμου, μεγαλομάρτυρος καί θαυματουργοῦ Εὐφημίας, καί μετέδιδε διά τῆς ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν του εἰς τόν νεαρόν Δημήτριον Κομματᾶν «τήν Θείαν Χάριν καί τήν δωρεάν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» καί εἰσήγαγεν αὐτόν εἰς τά «ἐνδότερα τοῦ καταπετάσματος», εἰς τά «Ἅγια τῶν Ἁγίων» τῆς Μητρός Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας, ὅπου ἡ Κιβωτός τῆς Διαθήκης, ἡ στάμνος τοῦ Μάννα, ἡ ράβδος ἡ ἀεί βλαστάνουσα, καί αἱ πλάκες τῆς Διαθήκης τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ Γένους μας.

Ἡ σεμνή, κατανυκτική καί συγχρόνως μεγαλειώδης Βυζαντινή ἱερουργία συνεχίζεται. Μετουσιώνεται ὁ Ἄρτος καί ὁ Οἶνος εἰς Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ καί μεταλαμβάνεται ὑπό τῶν πιστῶν, «μελιζόμενος καί μή διαιρούμενος, ἐσθιόμενος καί μηδέποτε δαπανώμενος» ὁ ἀοράτως συνών Χριστός, «πού κάνει κουμάντο» καί μᾶς «διαφεντεύει» μέ «τήν ἀδαπάνητη παρακαταθήκη παρηγοριᾶς»∙ ὅτι «ἐγώ εἰμι μεθ’ ὑμῶν καί οὐδείς καθ’ ὑμῶν»∙ «εἰς τίδιστάζετε ὀλιγόπιστοι».

Καί ἡ παρουσία τοῦ λαοῦ καί ἡ συμμετοχή, ὅπως τίς «ρόδινες ἐποχές» τῆς δεκαετίας τοῦ 1930, τοῦ Ὀρθοδόξου Λαοῦ ἀπό τοῦ γενναιοψύχου Πρέσβεως Κωνσταντίνου Κούτρα, τῶν Ἐπάρχου καί Δημάρχου Πριγκήπου, καί ὅ,τι ἐκλεκτοῦ καί μεγαλειώδους, ὅ,τι ἁπλοῦ καί πενιχροῦ κατ’ ἄνθρωπον, πλουσίου ὅμως κατά Θεόν, «λαοῦ πολλοῦ», ἀπέδειξεν ὅτι ὁ Ρωμηός δέν διστάζει, διότι ἐλπίζει ἐπί Κύριον. Ὁ Πολίτης Ρωμηός «σιωπῶν διατυπώνει τά ἄρρητα. Καί γεμίζει τά πάντα μέ εὐλογία ἀνέκφραστη πού δέν ἐνοχλεῖ κανένα».

Ἀκολουθεῖ ὁ λόγος τῆς εὐχαριστίας. Ὁ Ποιμενάρχης συγκεκινημένος λίαν «μιμνήσκεται ἡμερῶν ἀρχαίων», ὑποβάλλει «τήν πολλήν εὐγνωμοσύνην πάντων ἡμῶν τῶν διακονούντων καί ἐγκαταβιούντων ὀλίγων πιστῶν» τῶν Πριγκηποννήσων πρός τόν Ἀρχιθύτην τῆς Ὀρθοδοξίας διά τήν εὐλογίαν «διά Πατριαρχικῆς Θείας Λειτουργίας τῆς ἑορτίου… ἡμέρας τῆς ἑκατονταετηρίδος τῆς ἐρατεινῆς Ἐπαρχίας» του∙ ἀναφέρεται «μετά συγκινήσεως» εἰς τόν ἐκδοθέντα ἐπετειακόν Τόμον καί ἀναγγέλλει ὅτι ὁ Τόμος ἐπαξίως«ἔτυχε τιμητικῆς διακρίσεως ὑπό τῆς ὁλομελείας τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν», τοῦ ἀνωτάτου πνευματικοῦ Ἱδρύματος τῆς Ἑλλάδος∙ καί ὑπόσχεται τήν ἐν συνεπείᾳ συνέχισιν τῆς πορείας «ἐπί τά ἴχνη τῶν ἐργασαμένων τό ἀγαθόν καί ἐν πίστει πρός τά ἰδανικά τοῦ Γένους τελειωθέντων προκατόχων» του∙ δηλαδή «τήν διακονίαν τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας καί κατά τούς σημερινούς πολυπλεύρως καί αὖθις ταραγμένους καί ὡς πρός τά ἤθη, τήν γλῶσσα καί ἄλλα τιμαλφῆ τοῦ Γένους ἀλλοιωμένους καιρούς…».

Συνεχίζει ἐκ μέρους τῶν Κοινοτικῶν ἐκκλησιαστικῶν σωμάτων τῆς Ἐπαρχίας ἡ Πρόεδρος Ἁγνή Νικολαΐδου, πού ἐπισημαίνει: « Ἤλθετε, Παναγιώτατε, σήμερα στήν Πρίγκηπο ὄχι τοῦ 1924, ἀλλά τοῦ 2024. Πρίγκηπος, Χάλκη, Ἀντιγόνη, Πρώτη,διαφορετικές. Οἱ καιροί καί οἱ περιστάσεις μετεβλήθησαν. Ὅμως διαπιστώνετε τό γεγονός, ὅτι μετά ἀπό ἕνα αἰῶνα ὑπάρχουμε καίδραστηριοποιούμεθα γύρω ἀπό τήν ἱερά στέγη τῆς Μητροπόλεώς μας, τήν ὁποία κατά τόν αἰῶνα πού πέρασε ἐκόσμησαν λαμπροί Ἱεράρχαι∙ σήμερα δέ τήν λαμπρύνει ὁ σεπτός Ποιμενάρχης μας Μητροπολίτης Γέρων Πριγκηποννήσων κ. Δημήτριος, ὁ ὁποῖος ἀπό ἑξαετίας στέκεται ἀκοίμητος στό τιμόνι τῆς Μητροπόλεώς μας καί προφθαίνει σέ ὅλες τίς πνευματικές, λειτουργικές καί κοινωνικές ἀνάγκες τῶν ὀλίγων Ὀρθοδόξων Ρωμηῶν… Ἤλθετε σήμερα στήν Πρίγκηπο κομιστής τῆς χαρᾶς καί τῆς εὐλογίας. Κομιστής τῆς χαρᾶς τοῦ παρελθόντος, τῆς εὐλογίας τοῦ παρόντος καί τῆς ἐλπίδος τοῦ μέλλοντος. Τό παρελθόν ὡς ἱστορία, τό παρόν ὡς χρέος καί τό μέλλον ὡς ὅραμα, συνθέτουν τήν παράδοση τῆςὈρθοδόξου Ρωμηοσύνης. Τήν παράδοση αὐτή διηκόνησαν μέ χαρά καί αὐταπάρνηση, μέ δυσκολίες καί πόνους, μέ ἀγάπη ἀνυπόκριτο καί μέ πιστότητα στίς ἀξίες τῆς Ρωμηοσύνης καί τῶν παραδόσεών μας ὅλοι οἱ ὀκτώ ποιμενάρχες μας, ὁ σημερινός ἄξιος Μητροπολίτης μας, οἱ κληρικοί, οἱ Κοινοτικοί παράγοντες, μεταξύ τῶν ὁποίων καί ὁ πατέρας μουἀείμνηστος Νικόλαος, οἱ ἐκπαιδευτικοί μας, καί λαός πολύς καί πιστός…».

Προσθέτει ἡ Πρόεδρος τοῦ ἐν Ἀθήναις Συλλόγου Πριγκηπιανῶν «Ἅγιος Γεώργιος ὁ Κουδουνᾶς»Γεωργία Ἀναγωστοπούλου: «…ἡ ὥρα ἐπίσημη, σοβαρή, ὑπερβατική… οἱ κάποτε ἀμέριμνοι περιπατητές τῆς γῆς αὐτῆς, σήμερα μετροῦν τά βήματά τους μέ περίσκεψη, δέος πάνω στήν ἀποθησαυρισμένη ἱστορία της. Σκιρτᾷ ἡ καρδιά μέ τόν γνώριμο ἦχο τῆς δόνησης τῆς καμπάνας τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, “πού μᾶς ὑποδέχεται χαρμόσυνα“μέ τό ἴδιο μεγαλεῖο τῶν “παλαιῶν ἡμερῶν“ πού “διηγῶντάς τες νά μή κλαῖς“, νά μή δακρύζῃς…»,ἀλλά μόνον νά ἐλπίζῃς∙ ὅτι τά ἀνθρώπεια: «ἡ θλίψις ὑπομονήν κατεργάζεται∙ ἡ δέ ὑπομονή δοκιμήν, ἡ δέ δοκιμή ἐλπίδα, ἡ δέ ἐλπίς οὐ καταισχύνει...». Καί εἰς ἀπόδειξιν αὐτῆς τῆς ὑπομονῆς καί τῆς ἐπιμονῆς τῶν Ρωμηῶν τῶν Πριγκηποννήσων προσφέρει εἰς τόν περίκλυτον Ναόν τοῦ ἀθλητοῦ τῆς ἀληθείας Δημητρίου «ἀναθηματικήν κανδήλαν»προσευχητικῆς ἱκεσίας «φλόγας ἄσβεστης τῆς ἀθέατης παρουσίας τῶν ἀπόντων πού θά φωτίζει ἐσαεί καί θά θάλπει ἐκ τοῦ μακρόθεν! Καυτή ἀνάσα πού σηματοδοτεῖ τῆς ψυχῆς τόν νόστο… ἀκοίμητη κανδήλα τοῦ μακράν τῆς γενετείρας ποιμνίου».

Καί κατακλείει τό «κλέος τῶν Ὀρθοδόξων», ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης, ἐπιγραμματικά: «…Θά συνεχίσουμε νά φυλάσσουμε τήν ἀρχοντιά τῆς Ρωμηοσύνης…». Ἐπαινεῖ τόν ἑορτάζοντα κατά τό τρέχον ἔτος τήν συμπλήρωσιν πεντηκονταετίας ἱερωσύνης θεοφιλῆ, θερμουργόν καί λαοφιλῆ Ποιμένα: «…Σᾶς συγχαίρομεν διά τήν ἐπέτειον, σᾶς ἐπαινοῦμεν ὁλοκαρδίως διά τήν προσφοράν σας εἰς τήν Ἐκκλησίαν ἐκ τῶν πολλῶν θέσεων εὐθύνης τάς ὁποίας κατείχετε ἐπαξίως καί κατέχετε ἐν αὐτῇ. Ἐξαίρομεν τήν καλλίκαρπον διακονίαν σας εἰς τήν Ἱεράν Μητρόπολιν Πριγκηποννήσων, τήν ποιμαντικήν σας εὐαισθησίαν, τήν θαρρύνουσαν παρουσίαν καί συμπαράστασιν πρός τά πνευματικά σας τέκνα, τήν ὡριμότητά σας, τήν φιλόξενον διάθεσιν καί τήν ἀρίστην ὀργάνωσιν τῶν ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων, τάς ὡραίας πρωτοβουλίας σας, καί τήν διαδικτυακήν προβολήν τῶν δράσεων τῆς Μητροπόλεώς σας, συμφώνως καί πρός τό Κυριακόν “οὐ δύναται πόλις κρυβῆναι ἐπάνω ὄρους κειμένη“…».

​Ἐπακολουθεῖ ἡ διανομή ὑπό τοῦ Πατριάρχου μένἀναμνηστικῶν τοῦ ἑορτασμοῦ καί ἀντιγράφου τῆς Βυζαντινῆς ἐφεστίου ἱερᾶς Εἰκόνος τῆς Παναγίας τῆςἘλεούσης, ὑπό δέ τοῦ Ποιμενάρχου τοῦ ἱεροῦ ἀντιδώρου.

​Καί, τέλος, τά ἀποκαλυπτήρια ὑπό τοῦ Πατριάρχου καί τοῦ ἁγίου Πριγκηποννήσων ἀναμνηστικῆς πλακός τοῦ ἱστορικοῦ γεγονότος: «Χριστοῦ τῇ χειρί ἔκπαλαι φυτευθεῖσα, αἰῶνας διάγει εὐκληματοῦσα πόντῳ, Ἱερά Μητρόπολις Πριγκηποννήσων, Δημήτριος χαίρει ὧδε Μητροπολίτης, Δεύτερος αἰών ἀπάρχετ’ εὐφροσύνως, Πατριάρχου εὐχωλαῖς Βαρθολομαίου, Θεοῦ ἔδος ἀκλόνητον ἀεί μένειν, 1924-2024, Ἰουλίου 14».

***

​Ἡ ἐπί τῆς Ἁγίας Τραπέζης ἱερουργία συνεχίζεται ἐν τῇ ἱστορικῇ «Λέσχῃ τῆς Ἀνατολῆς», εὐλογηθεῖσα ὐπό τοῦ Πατριάρχου, τῇ συμμετοχῇ ὅ,τι ἐκλεκτοῦ καί μεγάλου, πενιχροῦ καί ἁπλοῦ καἰ ταπεινοῦ, ἔχει νά ἐπιδείξῃ ἡ ἀθάνατος φιλοξενία τῆς Ρωμηοσύνης, παρομοιαζομένη ἀνθρωπομόρφως ὡς ἄλλη φιλοξενία τοῦ Προπάτορος Ἀβράαμ πρός τόν κατ’ εἰκόνα καί ὁμοίωσιν Θεοῦ πλασθέντα ὑπ’ αὐτοῦ ἐν διαλόγῳ τῶν τριῶν προσώπων τῆς Τρισηλίου Θεότητος ἄνθρωπον, παρά τήν γηραιάν δρῦν τῆς Πριγκήπου∙ τῶν Πριγκηποννήσων.

​Ἡ ἑσπέρα τῆς μοναδικῆς ταύτης ἡμέρας κατακλείεται μέ παραδοσιακήν ἐκκλησιαστικήν καί θύραθεν μουσικήν συναυλίαν τῆς Χορῳδίας «Ὁσία Κασσιανή ἡ Ὑμνογράφος» τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Νεαπόλεως καί Σταυρουπόλεως καί τοῦ εὐφήμως γνωστοῦ μουσικοῦ ταλάντου Δημητρίου Μπάση.Μοναδική καί συγκινητική ἡ στιγμή τῆς κατακλεῖδος τῆς συναυλίας, ὅταν νεαρά βλαστάρια τῆς Ὁμογενείας καί ἐντοπίων αὐθορμήτως ἤρχισαν ἀληθῶς «ἐν ἀλαλαγμῷ καί ἐν φωνῇ κιθαρῳδῶν καί ψαλτηρίου»χορόν εὐχαριστήριον καί ἱκετήριον, ὑποσχετικόν ὅτι τό «αὔριον τῆς Ὀρθοδόξου Ρωμηοσύνης τῶν Πριγκηποννήσων ἔσεται ἄμεινον», ἐπισφραγισθέντακαί διά τοῦ ἐν συγκινήσει πάντων ὑποσχετικοῦ τῆς ἀδελφοποιήσεως τῶν Δήμων Πριγκήπου καί Θάσου, ἀμφοτέρων νήσων ἱστορικῶν.

***

​Αἱ ἐκδηλώσεις ὡλοκληρώθησαν τήν πρωΐαν τῆς ἑπομένης, 15ης Ἰουλίου, μέ προσκύνημα εἰς τόν «ἁρματηλάτην» Ἅγιον Γεώργιον τόν Κουδουνᾶ, ὅπου ἡ μνήμη ἔπαλλε «μεγαλεῖα ἀρχαῖα» δι’ ἱστορικῆς ἀναδρομῆς τοῦ Μητροπολίτου Πριγκηποννήσων εἰς βιώματα καί ἐμπειρίας, αἱ ὁποῖαι κατέλιπον ἴχνη ἀνεξίτηλα ζωῆς καί μαρτυρίας, μνήμης καί λησμοσύνης, ὁδοιπορίας συνεχοῦς ἐπί τοῦ ἀκρογωνιαίου λίθου τοῦ θαύματος τοῦ Κουδουνᾶ Ἁγίου… καί δι’ ἐμπειρικῆς μαρτυρίας τῆς Ἀντιπροέδρου τοῦ μνημονευθέντος ἐν Ἀθήναις Συλλόγου Βασιλικῆς Ξύδα: «…Μνῆμες ἀκατάλυτες μᾶς ζώνουν πού ἀκουμποῦν στό χρυσοδουλεμένο ἀμόνι τοῦ χρόνου… Ὁ ἐν Ἀθήναις Σύλλογος Πριγκηπιανῶν Ἅγιος Γεώργιος ὁ Κουδουνᾶς σέ κύκλωσε (τόν Ἅγιο Γεώργιο) μέ μπλέ μελάνι καί σφράγισε μέσα μέ τήν ἱερή μνήμη σου καί τήν γενέτειρά του. Σέ φόρεσε στό πέτο του, στό μέρος τῆς καρδιᾶς καί πάντα μέ τήν βοήθειά σου πορεύτηκε καί πορεύεται στήν πραγμάτωση τῶν ὁραμάτων του…».

***

​Ὁ Γέρων Πριγκηποννήσων οὐδένα λησμονεῖ. Ἱερουργεῖ ἐν τῷ τόπῳ ἀναπαύσεως τῶν γεηρῶν σωμάτων τῶν Πριγκηπιανῶν, ἐν τῷ ἐκκλησιδίῳ τοῦ Προφήτου Ἠλία κατά τήν ἐπέτειον ἡμέραν τῆς μνήμης του καί ἀναπέμπει ἐξιλαστήριον δέησιν ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν τῶν ἀπό αἰῶνος κεκοιμημένων ἀοιδίμων Πριγκηπιανῶν -καί βεβαίως καί τῶν Χαλκινῶν καί τῶν Ἀντιγονιωτῶν καί τῶν Πρωτειανῶν– καί ψελλίζει σιωπηλά ἕνα ἁπλό «Πατέρες, Μητέρες καί Ἀδελφοί, Σᾶς εὐχαριστοῦμε…».

***

Ἡ «Ἡμέρα» ὡλοκληρώθη. Καί «ἤδη κέκλικεν».Τό «ἀποτύπωμα» μένει. Καί ὁ ἑορτασμός τῆςἱστορικῆς ἐπετείου συμποσοῦται εἰς τήν Μνήμην, τόἘγκώμιον, τόν Νόστον, τό Ὑποσχετικόν Συμβόλαιον.

Ἡ Μνήμη ζωηρά καί ἔντονος ὡμίλησε καίἐνεφύσησε «πνεῦμα ζωῆς πού μένει καί διαρκῶςἔρχεται». Μένει εἰς τόν αἰῶνα, ὡς «ρῆμα γεγονός»ὑμνούμενον καί γεραιρόμενον. Οἱ ΝησιῶτεςὈρθόδοξοι Ρωμηοί «ἀεί ἐν τῇ μνήμῃ τοῦ Θεοῦστρέφωμεν τήν διάνοιαν, διά τοῦτο καί πάντα ἡμῖνραστά (εὔκολα) φαίνονται καί εἶναι».

Τό Ἐγκώμιον τῆς ἐπετείου, ὡς τό ἐξέφρασενἐμπειρικῶς ὁ Καλός Ποιμήν τῶν Πριγκηποννήσων, καί ἄλλως καί διά τοῦ Ἐπετειακοῦ Τόμου καί τοῦλόγου του, «ἀγάπην δείκνυσι τό ἐγκωμιάζειν…».

Ὁ Νόστος, ἡ Νοσταλγία, τῶν μεταστάντων ἐκτῶν ἐνταῦθα εἰς τά «ἐλεύθερα» διετυπώθη κατά τόπροσκύνημα εἰς τόν Κουδουνᾶ ὑπό τοῦΜητροπολίτου Πριγκηποννήσων, ἀλλά καί κατά τήνσυνάντησιν συνεργασίας μετ’ αὐτοῦ ἐν τῇ ἹερᾷΜητροπόλει τῶν ἐκπροσώπων τοῦ εἰρημένουΣυλλόγου καί διά τῆς πρός τό ἐνταῦθα «μικρόνλεῖμμα», «πρός τούς Συμπατριῶτες μας τῆςἘκκλησιαστικῆς Ἐπιτροπῆς τῆς ΚοινότηταςΠριγκήπου», ἐκκλήσεως τοῦ Συλλόγου: «Συμπατριῶτες μας… Εἴμαστε οἱ προνομιοῦχοιὕστατοι ἀπόγονοι τῶν Πριγκηποννήσων… Ἄςσυμπράξουμε ἀναβιώνοντας τίς ὁρμηνίες, τάλατρευτικά ἔθιμα, τήν νησιώτικη ντοπιολαλιά, τήντεχνογνωσία, τήν ψυχοσύνθεσι, τήν λαϊκή θυμοσοφία, πού μετέφεραν στίς μετοικήσεις τους οἱ παλιοί μαςπρόγονοι...».

***

Νοσταλγία, Μνήμη καί Νόστος συμπορεύονταικαί ταυτίζονται: Ἄλλωστε «ἀνάλωτός ἐστιν ὁπνευματικός θησαυρός»∙ «τῶν ἀρίστων μάλισταμνημονευτέον», «ἰδιαιτέρως ὅμως ἐκείνων πού τάἐγκατέλειψαν ὅλα, δηλαδή τῶν νεκρῶν».

Ἐγκώμιον, Μνήμη καί Νόστος ἀποτελοῦν τόνἔπαινον καί τήν μαρτυρίαν τῶν πράξεων τῶν πατέρωνμας τοῦ παρελθόντος αἰῶνος καί τῶν ἰδικῶν μαςπράξεων, φθέγγεται ὁ Μέγας Βασίλειος.

***

Καί, τέλος, τό ὑποσχετικόν Συμβόλαιον. Ὅτισυνεχίζει ἡ Ἱερά Μητρόπολις Πριγκηποννήσων τήνπορείαν πρός τά ἄρρητα καί τά ἀνέκφραστα, τάμείζονα καί τά κράτιστα, πρός τά μεγάλα καί τάὡραῖα καί τά ἀληθινά, ἔχουσα ὡς ὁδοδείκτην τόφωτεινόν παρελθόν καί πορευομένη πρός τό ἄδηλονμέλλον, ἐν τῇ βεβαιότητι ὅτι ἡ ὕπαρξίς της –καί ἡὕπαρξίς μας– εἶναι «ὁ ἄναρχος καί ἀτελεύτητος, αὐτόςπού μᾶς ἔπλασε καί μᾶς φροντίζει∙ ἐπειδή εἶναι ἡἈγάπη ἡ ὁποία οὐδέποτε ἐκπίπτει».

***

Καί τά «ἀποτυπώματα» τοῦ ἑορτασμοῦ καί τοῦ«ἑστιάτορος» Δημητρίου τοῦ Σεβασμιωτάτου καίΘεοπροβλήτου Μητροπολίτου Πριγκηποννήσων«ξενοδοχοῦνται» σήμερον ἐν τῇ «χαρτίνῃ ἀθανασίᾳ», τῇ γνωριζούσῃ νά φιλοξενῇ διαχρονικῶς γεγονότα, τάὁποῖα «σής καί βρῶσις» δέν ἀφανίζει…, διότι «οὔτε ἡὈδύσσεια τελειώνει (μόνον μεταμορφώνεται)∙ οὔτε ἡἸθάκη ἔχει ὅρια (μόνον διαστέλλεται)».

***

Ἡ ἐφεξῆς, κατά τόν νέον αἰῶνα πορεία τῆς ἹερᾶςΜητροπόλεως Πριγκηποννήσων εἶναι μνήμη, ἐγκώμιον, νόστος, ὑπoσχετικόν παλαιοῦ ἐγκωμίου ἀφ’ ἑνός καί νέας ἀπαρχῆς εἰσόδου εἰς τό ἄγνωστον ἀφ’ἑτέρου, τό ὁποῖον «ἐν χειρί τοῦ δεσπόζοντος τῶνἐπουρανίων καί τῶν ἐπιγείων» Κυρίου. «Θεέμεγαλοδύναμε, μεγάλο τό Ὄνομά Σου, φύλλο δένπέφτει ἀπό τό δενδρί χωρίς τό θέλημά Σου», ὅπωςμονολογοῦσαν οἱ παληές ἁπλοϊκές Ρωμηές Μάννεςμας.

Ὁ δεσπόζων καί κυριεύων τῶν πάντων, λοιπόν, εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Κυβερνήτης της Θεάνθρωπος Κύριόςμας∙ διά τοῦτο καί ἡ ὁδός μακρά καί ἀπανδόχευτοςἐνίοτε∙ ἀτελεύτητος ὅμως. Καί διά τοῦτο δέντελειώνει ἡ πορεία, οὔτε ἡ ἔκπληξις, πού εἶναι μίαἀτελεύτητος ἄφιξις εἰς τό «νῦν πάντα πεπλήρωταιφωτός»: ἡ Πρίγκηπος, ἡ Χάλκη, ἡ Ἀντιγόνη, ἡΠρώτη, οἱ ζῶντες καί οἱ κεκοιμημένοι. Οἱ πάντες καίαἱ πᾶσαι παραμένομεν εἰς «τήν αἰωνίαν μνήμην τῆςἰδίας στοργῆς, ὡς εὐεργετούμενοι» καί γνωρίζομεν«στό σύντομο ταξίδι τῆς ζωῆς τήν αἰωνιότητα τῆςἀγάπης», ὅπως τήν ζήσαμε τό τριήμερο 13 καί 14 καί15 Ἰουλίου στήν Πρίγκηπο τοῦ 2024...