Του π. Ηλία Μάκου

Τα Χριστούγεννα είναι κάτι πολύ βαθύτερο από τη διασκέδαση, το γλεντοκόπημα, τα φωτάκια, τα δένδρα, τα ψώνια, τα δώρα, τις διακοπές

Ας μη γυρεύουμε Χριστούγεννα μόνο στους στολισμένους δρόμους και τις φωταγωγημένες πλατείες.

Ας μη γυρεύουμε τα Χριστούγεννα μόνο σε σκιές ανούσιας καλοπέρασης με το καλοστρωμένο τραπέζι και τις επισκέψεις.

Ας μη γυρεύουμε τα Χριστούγεννα μόνο στα πληκτικά ρεβεγιόν.

Ας μη γυρεύουμε τα Χριστούγεννα μόνο σε κούφιες και υποκριτικές ευχές.

Ας μη γυρεύουμε τα Χριστούγεννα μόνο με μάταιες ταξιδιωτικές περιπλανήσεις. 

Όχι, μόνο με αυτά, είναι σίγουρο ότι δεν θα νιώσουμε όσο πρέπει το νόημα της γιορτής.

Το πνευματικό περιεχόμενο των Χριστουγέννων, που δεν είναι τίποτε άλλο από τη φωνή της ελπίδας και της σωτηρίας, την οποία, δυστυχώς, με βουλωμένα τα αυτιά μας δεν την ακούμε, έχει να κάνει με το καθάρισμα οτιδήποτε λερώνει και κηλιδώνει και βρωμίζει τις ψυχές μας.

Θα τα βρούμε τα αληθινά Χριστούγεννα αν διώξουμε το ψέμα από τα χείλη μας, που έχει γίνει ψωμοτύρι. Δεν μπορεί να γίνει πλέον κατανοητό, πότε λέει κάποιος ψέματα και πότε αλήθεια.

Θα τα βρούμε τα Χριστούγεννα αν διώξουμε από μέσα και από γύρω μας την ανειλικρίνεια. Σε πλησιάζει ο άλλος και δεν ξέρεις αν πρέπει να τον αντιμετωπίσεις ως εχθρό ή ως φίλο.

Θα τα βρούμε τα Χριστούγεννα, αν δεν υποκύπτουμε, δεν συμβιβαζόμαστε, δεν βουτάμε στις αμαρτίες μας και στις αδυναμίες μας.

Ας ζεστάνουμε τις παγωμένες συνειδήσεις μας και ας γυρέψουμε ταπεινά, τα Χριστούγεννα, εκεί, που πρέπει να είναι, στη φάτνη της καρδιάς μας, ναι της δικής μας καρδιάς.

Εκεί, θα τον βρούμε τον Χριστό, που από τη γέννησή του μέχρι σήμερα μας “κυνηγάει”, μας μιλάει, αλλά δεν τον γνωρίζουμε και δεν τον αναγνωρίζουμε, γιατί στεκόμαστε στα τυπικά και αποφεύγουμε τα ουσιαστικά.

Αναπαυόμαστε στα ρηχά και επιφανειακά και δεν τολμούμε… να κάνουμε άλμα στα βαθιά και εσωτερικά.

Αν το τολμήσουμε, θα ξεχάσουμε, έστω και για λίγο τις κακές μας συνήθειες, και θα ξεπεράσουμε τον εαυτό μας.

Σαν καλοί Χριστιανοί το οφείλουμε και απέναντι στο Θείο Βρέφος και απέναντι στους συνανθρώπους μας, που περιμένουν να δουν την όψη της αγάπης μας.