Του π. Ηλία Μάκου

Τα χρόνια ήταν δύσκολα, καθώς κάτω από την τουρκική σκλαβιά κινδύνευε η πίστη των Χριστιανών.

Ο μάρτυρας Νικόλαος από το Καρπενήσι, εορτάζει τη μνήμη του η Εκκλησία στις 23 Σεπτεμβρίου, που βρέθηκε σε μικρή ηλικία στην Κων/πολη και εργαζόταν ως εργάτης στο παντοπωλείο του πατέρα του, ήταν αποφασισμένος να μην προδώσει το Χριστό του.

Αν και παιδί, άντεξε και στις δελεαστικές προτάσεις και στις συνεχείς πιέσεις και στα σκληρά βασανιστήρια και δεν αρνήθηκε το Χριστό.

Όχι μόνο δεν κλονίστηκε η πίστη του, αλλά προσπάθησε με το παράδειγμά του να μείνουν ακλονητοι και οι γύρω του και να μην υποχωρήσει η χριστιανική συνείδηση, καθώς συχνό ήταν στα χρόνια του το φαινόμενο του εξισλαμισμού.

Η απάντησή του σε όσους ήθελαν να τον κάνουν Μωαμεθανό, μάλιστα εν αγνοία του τον έβαλαν να διαβάσει την ομολογία πίστης των Τούρκων, ήταν απόλυτη και κατηγορηματική και τολμηρή.

“….Εγώ χριστιανός είμαι και τον Χριστό μου πιστεύω για αληθινό Θεό. Εγώ τον Χριστό μου δεν αρνούμαι, τον Χριστό πιστεύω, για το όνομα του θα πεθάνω, Τούρκος δεν γίνομαι».

Συγκλονιστικά λόγια από το στόμα ενός εφήβου, που δεν ήθελε να είναι ραγιάς και το μόνο του καταφύγιο ήταν η αγία θρησκεία του.

Αφού πέρασε σκληρές δοκιμασίες μέσα στη φυλακή, του πήραν το κεφάλι (στις 23 Σεπτεμβρίου του 1672) και το λείψανό του οι Χριστιανοί το έθαψαν στην Παναγία της Χάλκης.

Και η συγκίνησή τους, όπως διασώζεται, ήταν μεγάλη. Γεννήθηκε σεμνή μέσα τους η υπερηφάνεια, γιατί είχαν ανάμεσά τους μια ευγενική και ηρωική μορφή της πίστης. Συγχρόνως γεννήθηκε και η απόφαση να μοιάσουν προς εκείνον.

Οι καιροί, βέβαια, γύρω μας είναι ψυχροί. Δεν θέλουν να επιτρέψουν την ανάπτυξη της θερμότητας των ιδανικών.

Δεν τους αρέσει να βλέπουν τις σημαίες των ιερών πόθων να κυματίζουν ψηλά. Ζητούν να σβήσουν από τις καρδιές τα μεγάλα ιδεώδη και τους αγίους ενθουσιασμούς.

Αλλά μορφές σαν το νεαρό μάρτυρα Νικόλαο, μας φωνάζουν ότι εμείς είμαστε Ορθόδοξοι. Και δεν έχουμε δικαίωμα να επιτρέψουμε στους καιρούς μας να επιβάλλουν την κακή θέλησή τους.

Όπως δεν το επέτρεψε και αυτός στον δικό του καιρό. Έχουμε χρέος να βαδίσουμε στα ίχνη της πίστης…

Δεν επαναπαύθηκε στην εξωτερική γνωριμία και σχέση με το Χριστό, αλλά τον γνώρισε καλά και ουσιαστικά.

Αν μικρός ο μάρτυρας Νικόλαος δέχθηκε την ευεργετική επίδραση του Χριστού στη ζωή του.

Αγωνίστηκε να διατηρήσει αναγεννημένη την ψυχή του, κόντρα στο ρεύμα…

Και αυτός ο αγώνας του είναι επίκαιρος σήμερα παρά ποτέ. Όλοι μας μιλούμε για τον ηθικό κατήφορο της εποχής μας. Όλοι μας κρίνουμε και κατακρίνουμε την ανηθικότητα και την κακία των άλλων. Όλοι μας κάνουμε λόγο για τις ιδέες, τα ιδανικά και τις αξίες της ζωής.

Δεν εξετάζουμε όμως ο καθένας προσωπικά τον εαυτό του για να διαπιστώσουμε τι προσφέρουμε για το ατομικό και το κοινωνικό καλό και πόσο αγωνιστήκαμε για τη θεραπεία του κακού, το οποίο κατακρίνουμε.

Η παρουσία του Θεού στην ψυχή μας δίνει περιεχόμενο στη ζωή. Ανεβάζει την ύπαρξή μας πνευματικά.

Μέσω της πίστης, γνωρίζουμε γιατί ζούμε, γνωρίζουμε τι ζητούμε, ξέρουμε τον προορισμό μας.

Αυτής της πίστης, μάρτυρας έγινε ο άγιος Νικόλαος από το Καρπενήσι με τη βαθιά εμπιστοσύνη του στο Θεό και την απλή παιδική καρδιά του. Της πίστης, που είναι σταθερή και ακλόνητη. Μιας πίστης, που δημιουργεί αγαθή ψυχική διάθεση και ωθεί στη θυσία, αν χρειαστεί…