Του π. Ηλία Μάκου
Η σοφία, η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη είναι τα μεγάλα εφόδια ενός καλού και πραγματικού Χριστιανού.
Το όνομα των αρετών αυτών έχουν και τέσσερις μάρτυρες (η μάνα και οι τρεις μικρές θυγατέρες της) της Εκκλησίας μας, που η μνήμη τους τιμάται στις 17 Σεπτεμβρίου.
Και μάλιστα η χήρα μάνα, η Σοφία, δεν απέτρεψε, αλλά ώθησε στο μαρτύριο τις τρεις ανήλικες κόρες της, τη δωδεκάχρονη Πίστη, τη δεκάχρονη Ελπίδα και την εννιάχρονη Αγάπη.
Ο λόγος της προς τις θυγατέρες της συγκλονιστικός και συγκινητικός, μετά το κάλεσμα του δικαστή εκείνη και τα παιδιά της να αρνηθούν το Χριστό, διαφορετικά τις περίμεναν μαρτύρια φοβερά και θάνατος.
Τα κοριτσάκια στη φυλακή και η μάνα ύστερα από πολύ προσευχή τα επισκέπτεται…
Με σταθερή και αποφασιστική φωνή τα προτρέπει να μη φοβηθούν τη θυσία, που τους ζητάει ο Θεός! Να φερθούν γενναία μπροστά στα μαρτύρια! Να μη δειλιάσουν!
Και εκείνες αντί να βάλουν τα κλάματα, μικρές κοπέλες, τη βεβαίωσαν ότι ήταν έτοιμες να πεθάνουν για το Χριστό.
Μπορεί να φανταστεί κανείς αυτή τη σκηνή; Μπορεί να τη ζυγίσει με τη λογική, με τα ανθρώπινα μέτρα;
Τι ψυχικό πλούτο, τι φλόγα ψυχής χρειάζεται να έχει μια μάνα, για να λέει στα μικρά της να μην αρνηθούν το μαρτύριο..
Τι θησαυρός υπάρχει στις καρδιές των κοριτσιών, ώστε εκείνες με μια φωνή να συμφωνούν μαζί της!
Και αυτό το θησαυρό της Σοφίας, της Πίστης και της Ελπίδας, ας απλώσουμε το χέρι για να τον πιάσουμε.
Δεν πρέπει να τον υποτιμήσουμε, γιατί θα μείνουμε με τη σκιά, με την κακογραφία των συνηθειών αυτού του κόσμου.
Η μητέρα προσεύχεται για να αντέξουν μέχρι τέλους οι θυγατέρες της και αυτές δεν την απογοητεύουν.
Της Πίστης της αυλακώνουν με το μαστίγιο το σώμα και στη συνέχεια της το καίνε, ώσπου της αφαιρούν τη ζωή με ξίφος.
Το ματωμένο κορμί της, που τόσες κακουχίες ξέσπασαν πάνω του, το πετούν στην άκρη και ξεκινούν τα βασανιστήρια της Ελπίδας.
Κατέσχισαν τις σάρκες της, το αίμα της πορφύρωσε τον τόπο, αλλά η ψυχική της αντίσταση δεν καταβλήθηκε. Τελικά αποκεφαλίστηκε.
Την ώρα, που ο δήμιος της έπαιρνε το κεφάλι με το σπαθί, η ίδια στεφανώνονταν από τον Κύριο.
Η μικρότερη, η Αγάπη, αποδείχθηκε πολύ θαρρετή. Χωρίς κανένα φόβο, φώναξε στους σφαγείς, την ώρα, που την αποκεφάλιζαν: “Βλαστάρι της ίδιας μητέρας είμαι και εγώ”.
Για να εκδικηθούν τη μητέρα, δεν τη θανάτωσαν, αλλά την άφησαν τιμωρητικά να την τυραννάει αργά αργά ο πόνος.
Μάζεψε τα λείψανα των θυγατέρων της και τα ενταφίασε, περήφανη για την ανατροφή, που τους έδωσε, και καμαρώνοντας, που δεν ξεστράτισαν από το θέλημα του Θεού.
Παρότι έχυσε μητρικά και στοργικά δάκρυα, που αποστερήθηκε τις κόρες της, εκείνο, που υπερίσχυσε ήταν η δοξολογία προς το Θεό για το μαρτύριο των θυγατέρων της.
Αναμίχθηκαν δοξολογία και δάκρυα και κυριάρχησε θριαμβευτικά η δοξολογία…
Και μετά από τρεις ημέρες, ο Κύριος παρέλαβε κι εκείνη στην αγκαλιά του.
Τόσο μεγάλη είναι η δύναμη της πίστης των τεσσάρων αυτών γυναικών, που τίποτε δεν μπορεί να την αντικαταστήσει.
Ο πνευματικός κόσμος, όπως και κάθε ιδανικό, έχουν ως υπόβαθρο τη θυσία. Η θυσία αυτή δεν είναι μέσα στα στενά όρια του καθήκοντος. Στέκεται πιο πέρα απ’ αυτά. Είναι θυσία δικαιωμάτων.
Οι τρεις μικρές κόρες θυσίασαν για το Χριστό, με την παρακίνηση της μητέρας τους, το αναφαίρετο δικαίωμά τους να ζήσουν.
Βέβαια, μέσα σ’ έναν κόσμο, τόσο υλιστικό, που ζούμε, η θυσία δικαιωμάτων είναι άγνωστη έννοια, ενώ κατά κανόνα θυσιάζονται τα πάντα για την επικράτηση.
Από τρία κοριτσάκια και τη μητέρα τους μαθαίνουμε ότι η θυσία των δικαιωμάτων, που είναι καρπός της αγάπης για το Χριστό, αποτελεί το αλάτι της γης και το φως του κόσμου.
Μεγάλη είναι επομένως η τιμή εκείνων, που συναριθμούνται σ’ αυτή την ευλογημένη κατηγορία των αγωνιζόμενων για τα Χριστιανικά ιδεώδη.
Το πρώτο σκαλοπάτι είναι ο σεβασμός προς τα Χριστιανικά ιδεώδη. Και το τελευταίο σκαλοπάτι η θυσία των δικαιωμάτων για τα Χριστιανικά ιδεώδη.
