Του π. Ηλία Μάκου
Στον αφιερωμένο προς τιμή του ναό στο Βιθικούκι Κορυτσάς ιερούργησε ο επιχώριος Μητροπολίτης Ιωάννης, όπου συγκεντρώθηκαν αρκετοί πιστοί.
Στο Μπεράτι η μνήμη του εορτάστηκε στον εξωτερικό χώρο του ναού του αγίου Μιχαήλ. Να σημειωθεί ότι οι πιστοί στο Μπεράτι είχαν την ευκαιρία να προσκυνήσουν την κάρα του αγίου Νικοδήμου και να λάβουν ως ευλογία βαμβάκι από τα ιερά χείλη του.
Ὀταν αποκεφαλίστηκε ο άγιος, Χριστιανοί έδωσαν χρήματα και παρέλαβαν το λείψανό του, το οποίο τοποθέτησαν στο ναό της Παναγίας.
Μάλιστα το 1815 οι αργυροχρυσοχόοι του Βερατίου έφτιαξαν μια ασημένια θήκη για την κεφαλή του αγίου.
Στη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού πολέμου, όταν διανοίχθηκε ο δρόμος έξω από την εκκλησία της Παναγίας, για να περνούν αυτοκίνητα, και αυτή μετατράπηκε σε παρεκκλήσι, η κεφαλή του τοποθετήθηκε στην εκκλησία του αγίου Μιχαήλ, ενώ τα υπόλοιπα λείψανα παρέμειναν εκεί.
Η κάρα του φιλοξενούνταν μέχρι το 1967 στο ναό του αγίου Μιχαήλ, οπότε άρχισε επίσημα ο διωγμός της πίστης.
Για να προστατευτεί, η γιατρός Λιλή Κότση την έκρυψε τότε ως πολύτιμο θησαυρό στον τοίχο του σπιτιού της.
Στις 10 Ιουλίου του 1991 και ενώ το αθεϊστικό καθεστώς είχε καταπέσει, ο γιος της Λιλή Κότση, φανέρωσε την κάρα του αγίου.
***
Ο όσιος Νικόδημος, παρότι αλλαξοπίστησε, από Χριστιανός έγινε Μουσουλμάνος, βρήκε τελικά τον αληθινό δρόμο του Θεού, κατορθώνοντας μέσα από τη μετάνοια να υπερβεί τα σχήματα του κόσμου.
Ξέφυγε απά από τα πάθη του και κατέκτησε την αγιότητα, αναδεικνύοντας ως προτεραιότητά του το θέλημα του Θεού.
Απλός, καθημερινός άνθρωπος, γεννημένος στο Βιθικούκι Κορυτσάς, εγκαταστάθηκε στο Μπεράτι, όπου εργάστηκε ως ράπτης.
Μετανόησε, που αρνήθηκε την πίστη του και καατέφυγε στο Άγιο Όρος, όπου νωρίτερα είχε στείλει το γιό του, που ενδύθηκε το μοναχικό σχήμα.
Και ο ίδιος και ο γιός του έγιναν μοναχοί. Αφού προσέφερε τα υπάρχοντά του στους φτωχούς, ανεχώρησε για το Άγιο Όρος, όπου στη σκήτη της Αγίας Άννης έγινε μοναχός.
Επέστρεψε στο Μπεράτι, ομολόγησε με θάρρος την πίστη του, φώναξε ότι πλανήθηκε και άρχισε ο διωγμός του.
Τον κατακρέμνισαν από ύψος 70 μ., αλλά δεν έπαθε το παραμικρό. Τον βασάνισαν με ραβδισμούς και φυλακίσεις και τελικά τον αποκεφάλισαν στις 11 Ιουλίου 1722 (ίσως του 1709 ή του 1714, δεν είναι απόλυτα εξακριβωμένο).
Ο όσιος Νικόδημος Κορυτσάς μας προτρέπει προς στάδιο ευρύ αγώνα και προσπάθειας. Να δείξουμε, δηλαδή, τη μαρτυρία ότι ο Σταυρωμένος και Αναστημένος Χριστός είναι μέσα μας ως λυτρωτικό φως.
Έτσι οι Χριστιανοί θα μπορούμε να ζούμε, ενδυναμωμένοι από τη χάρη και τη δύναμη του Κυρίου, μέσα στις κοινωνίες των αποστατημένων ανθρώπων, που σαν φίδια δηλητηριώδη και σκορπιοί φαρμακεροί χύνουν ύπουλα το κακό παράδειγμά τους. Χωρίς να μας παρασέρνουν, να μας εξαπατούν και να μας οδηγούν στον πνευματικό θάνατο.
