Την ως άνω ενορία, διαποιμαίνει ο ευλαβέστατος συνταξιούχος πλέον ιερεύς, π. Γεώργιος Καλούδης.

Ο π. Γεώργιος εργάστηκε ως εκπαιδευτικός, και διαπνεόμενος τον ιεραποστολικό ζήλο, υπηρέτησε επί αρκετά έτη σε διάφορους τομείς της ιεραποστολής στη Κινσάσα, κοντά στον μακαριστό Μητροπολίτη Νικηφόρο, στη Μητρόπολη Μεξικού, στον Παναμά, αλλά και σε άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής. Εργάστηκε με ιδιαίτερο ζήλο και αγάπη για την διάδοση του Ευαγγελίου.

Κατά την Θεία Λειτουργία, ο Σεβασμιώτατος του απένειμε την τιμητική διάκριση της Ιεράς Μητροπόλεως, τον χρυσούν Σταυρό του Αγίου Σπυρίδωνος, με το σχετικό πιττάκιο.

Στην ομιλία του ο Σεβασμιώτατος απευθυνόμενος στο πολυπληθές εκκλησίασμα, έλαβε αφορμή από το Ευαγγελικό ανάγνωσμα και στάθηκε σε τρία σημεία.

Το πρώτο σημείο είναι η τόλμη του νυκτερινού μαθητού Νικοδήμου, και του ευσχήμονος βουλευτού Ιωσήφ, που μέσα στην τρομοκρατία των ημερών, η οποία εξαπολύθηκε εναντίον όλων εκείνων οι οποίοι αγάπησαν τον Ιησούν και τον συνόδευσαν στο Πάθος Του, τόλμησαν να ζητήσουν να κατεβάσουν το σώμα του Ιησού από το σταυρό, και να τον ενταφιάσουν με την τιμή και τον σεβασμό, που άρμοζε στους Ιουδαίους.

Ο Σεβασμιώτατος υπογράμμισε ότι η τόλμη είναι αρετή. Αλλά αυτή η τόλμη λείπει στην εποχή μας, διότι οι άνθρωποι είναι κυριευμένοι από την ηττοπάθεια και τον συμβιβασμό, με αποτέλεσμα να κρύπτονται μπροστά στην σύγχρονη απειλή από τις ποικίλες εχθρικές κατευθύνσεις, που επιτίθενται και σήμερα στο σώμα της Εκκλησίας, στο σώμα του Χριστού μας, θέλοντας να διαστρεβλώσουν την αποκεκαλυμμένη αλήθεια του Θεού.

Το δεύτερο σημείο είναι η αγάπη και η αφοσίωση την οποία είχαν οι μυροφόρες γυναίκες στον Ιησού.

Αυτή η αγάπη των μυροφόρων, την οποία εμπνεύσθηκαν από την αληθινή αγάπη του Θεού, σήμερα απουσιάζει από τις καρδιές των συγχρόνων ανθρώπων στη ζωή τους και τις διαπροσωπικές τους σχέσεις.

Διότι σήμερα οι άνθρωποι αγαπούν όταν έχουν συμφέρον, και προσφέρουν την αγάπη όταν θέλουν να κερδίσουν κάτι από τον άλλον.

Όταν όμως δεν μπορείς να θυσιαστείς για τον αδερφό σου από αγάπη, τότε πλέον είσαι νεκρός, και δεν υπάρχει ζώσα σχέση ούτε στις διαπροσωπικές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, αλλά ούτε και ανάμεσα στο άνθρωπο και το Θεό.

Και το τρίτο σημείο που υπογράμμισε, είναι ο φόβος απ’ τον οποίο κυριεύτηκαν οι περισσότεροι λάτρεις του Ιησού, τον οποίο σκόρπισαν οι Φαρισαίοι και εκείνοι οι οποίοι σταύρωσαν τον Χριστό.

Αυτός ο ίδιος φόβος ο οποίος πολλές φορές μεταφράζεται και σε ηττοπάθεια, σήμερα καταλαμβάνει το σύγχρονο Χριστιανό, ο οποίος ενώ ζει τη χαρά και την αλήθεια του Ευαγγελίου εντός του εσωτερικά, φοβείται να την διακηρύξει και να την εκφράσει προς κάθε κατεύθυνση, υπολογίζοντας την σημερινή ατμόσφαιρα, ότι δήθεν η πίστη στον αληθινό Θεό, είναι ξεπερασμένη.

Το μήνυμα λοιπόν το οποίο σήμερα λαμβάνουμε, είναι ότι το ανδρείο φρόνημα το οποίο είχανε οι μυροφόρες, ο Νικόδημος και ο Ιωσήφ, αλλά και όλοι εκείνοι οι οποίοι ήταν αφοσιωμένοι από αγάπη και πίστη στον Ιησού, πρέπει να διέπει και τη ζωή του καθενός μας.

Αυτό το ανδρείο φρόνημα το οποίο αποκτάται με τη δύναμη της πίστεως, η οποία βάλλει έξω τον φόβο, δημιουργεί την αντίσταση σε όλα τα ρεύματα της αθεΐας, της ειδωλολατρίας και της σαρκολατρίας, από τα οποία κατακλύζεται ο σύγχρονος κόσμος, και αυτή η αντίσταση που φέρνει τούτο το χριστιανικό και ανδρείο φρόνημα, θα φέρει την ανάκαμψη της αληθινής εν Χριστώ ζωής, αλλά και της αγάπης και του σεβασμού.