Του π. Ηλία Μάκου
Ο μοναχισμός είναι ένας δύσκολος δρόμος, που πρέπει να διανυθεί, προκειμένου ο μοναχός να φτάσει, με τη βοήθεια του Θεού, από την άνυδρη έρημο του γήινου βίου στην αληθινή ζωή.
Πρόκειται για τον π. Παϊσιο και τον υποτακτικό του π. Στέφανο, που εδώ και δύο χρόνια έχουν εγκαταβιώσει στην απόμακρη Μονή, μέσα στο δάσος, παρακαλώντας νυχθημερόν τον Θεό να τους ενισχύει στον μόχθο της επίγειας οδοιπορίας τους, ώστε να εκπληρώνουν με ζήλο τα καθήκοντά τους προς τον λατρευτό Ιησού και προς τους συνανθρώπους, αλλά και να βιώσουν τη μυσταγωγία της πίστης.
Όπως αναφέρει ο π. Μεθόδιος “στη συγκεκριμένη Μονή είχε να γίνει κουρά μοναχών εδώ και δύο αιώνες περίπου”.
Ο π. Μεθόδιος, παρόντων και των άλλων ιερομονάχων της Μονής Γηρομερίου, αρχιμανδριτών Αλεξίου και Σεραφείμ, παρότρυνε τους δύο μοναχούς, να ενδυναμώνουν την ψυχή τους με ουράνια δωρήματα, ώστε να παίρνουν καθημερινά δυνάμεις για τους πνευματικούς αγώνες.
Έτσι θα αντιμετωπίζουν με αισιοδοξία και χαρά κάθε απογοήτευση και χαρούμενοι θα προχωρούν εκεί, όπου τους θέλει ο Θεός, ξεπερνώντας τα θλιβερά και τα δυσάρεστα.
Χωρίς τα δωρήματα του Θεού θα είμαστε οι πτωχοί και πεινασμένοι ζητιάνοι της ευτυχίας, ενώ με τον Χριστό στην ψυχή μας θα είμαστε οι ακατάβλητοι αγωνιστές και θα αναδειχθούμε οι ένδοξοι νικητές.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Αυτό το μοναστήρι, δίπλα στον παραπόταμο του Καλαμά Λαγκάβιστσα, όπου σμίγουν ειρηνικά ο ουρανός και η γη, έχει βαθιές ρίζες. Κάποτε ήταν σε ακμή, αλλά με την πάροδο του χρόνου ήρθε το…τρίξιμο και η φθορά, χωρίς, όμως να ξεθεμελιωθεί το μοναστικό πνεύμα. Όπως λέει ο π. Μεθόδιος “βάσει μιας σφραγίδας, που σώζεται υπήρχε ήδη το 1731 και σύμφωνα με μαρτυρίες ιδρύθηκε από κάποιον ονόματι Πριμηκύριο και τη γυναίκα του Μαρίνα, οι οποίοι – σύμφωνα με την τοπική παράδοση – ζούσαν στα μέρη της Βλαχίας ασχολούμενοι με το εμπόριο και ήταν πολύ πλούσιοι. Είχαν όμως μεγάλη δοκιμασία, γιατί τα παιδιά τους πέθαιναν το ένα μετά το άλλο. Μετά τον θάνατο του τελευταίου παιδιού τους, έφυγαν από εκεί και ήλθαν στην πατρίδα τους, όπου έκτισαν το Μοναστήρι και οι ίδιοι έγιναν οι πρώτοι μοναχοί. Όσο ζούσαν οι κτίτορες, το Μοναστήρι βρισκόταν σε άνθιση, αφού το προίκισαν με πολλά κτήματα και κοπάδια με ζώα. Μετά τον θάνατο τους, περιήλθε σε παρακμή, ώσπου στα μέσα του 20ου αιώνα εγκαταλείφθηκε και διαλύθηκε, υπαγόμενη έκτοτε στην Μονή Γηρομερίου ως Μετόχι. Σώζεται το ευρύχωρο καθολικό, ανακαινισμένο πιθανώς το 1827, τετρακιονίου τύπου μετά τρούλου, χωρίς τοιχογραφίες, με θαυμάσιο ξυλόγλυπτο τέμπλο, ενώ το υπόλοιπο κτιριακό συγκρότημα σιγά-σιγά ερειπώθηκε”.
Η ΑΝΑΚΑΙΝΙΣΗ
Η Μονή Αγίας Μαρίνας Λύκου, για πολλά χρόνια ήταν εγκαταλελειμμένη, άλλα δεν έπαψε έστω και για μια στιγμή να κλείνει μέσα της την αιωνιότητα!
Ωστόσο χρειαζόταν αναστήλωση. Και ύστερα από προσπάθειες του π. Μεθοδίου πήρε “σάρκα και οστά” το ανακαινιστικό έργο.
Ο π. Μεθόδιος σημειώνει: “Τα τελευταία χρόνια ξεκίνησαν προσπάθειες για την συντήρηση και αναστήλωσή του. Με ιδιωτική χορηγία στην αρχή και στη συνέχεια με επιχορηγήσεις από την Περιφέρεια Ηπείρου αποκαταστάθηκε ο δρόμος και ασφαλτοστρώθηκε, έγινε η ηλεκτροδότηση και άρχισε η κτιριακή αποκατάσταση. Πρώτα από το Καθολικό και στη συνέχεια στο δυτικό μέρος της πτέρυγας των κελιών.Έτσι, η σημερινή εικόνα του Μοναστηριού είναι αρκετά ευπρεπής και ιδιαιτέρως μετά την εγκατάσταση των πατέρων, ο εξωραϊσμός συνεχίζεται και ήδη έγινε ένας επιπλέον χώρος επισκέψεως, χάριν πνευματικής ανατάσεως και προσκυνήματος”.
ΟΥΡΑΝΙΟ ΦΤΕΡΟΚΟΠΗΜΑ
Η πόρτα του μοναστηριού είναι πλέον ξεκλείδωτη. Και στον χώρο τούτο υμνείται η Δόξα του Κυρίου και ένα ουράνιο φτεροκόπημα αγγίζει τον προσκυνητή. Ηρεμεί η καρδιά σου και ακούει όλα τα κελαδίσματα. Φουρφουλίζουν τα δέντρα και ένα ανάλαφρο θρόισμα σε πλησιάζει.
Την ίδια στιγμή βγαίνουν ηθικοί ήχοι από το σήμαντρο των ουράνιων αξιών και αντιλαλούν, προσκαλώντας στη νέκρωση των αδυναμιών, στο σώριασμα των παθών και στο κράτημα της ψυχής.
