Στον ιστορικό Ι. Ναό Αγ. Λουκά,της οδού Πατησίων, κατά την ακολουθια του εσπερινού της Αποκθηλώσεως, χοροστάτησε και εκύρηξε τον Θ. Λόγον,ο Σεβ. Μητροπολίτης Κορωνείας Παντελεήμων.
Την ώρα,που ο Χριστός αιμόφυρτος, είπε ο Σεβ. Κορωνείας,κρεμόταν στο Σταυρό,κάποιοι έμεναν εντελώς αδιάφοροι : Οι στρατιώτες του εκτελεστικού αποσπάσματος. Μοιράζονται τα ρούχα του καταδίκου. Κληρώνουν τον χιτώνα. Κι’ εκείνος που τον κέρδισε πέρασε για τυχερός,την ώρα,που έχανε τον “αναβαλλόμενον το φως ως ιμάτιον ” (Ψαλμ. 103, 2 ).
Πόσες φορές η σκηνή αυτή επαναλαμβάνεται ! Πόσοι μένουν αδιάφοροι για τον Χριστό, κυνηγώντας κάποιον χιτώνα : εγκόσμιες επιτυχίες, πλούτη, δόξα…

Βέβαια ο Χριστός δεν ξανασταυρώνεται από την αδιαφορία των ανθρώπων. ” Μιά γαρ προσφορά τετελείωκεν εις το διηνεκές τους αγιαζομένους ” ( Έβρ. 10, 14 ). Όμως όταν αδιαφορούμε για τον Χριστό,σταυρώνονται οι άνθρωποι.

Όταν αδιαφορούμε για τον Θεάνθρωπο,αδιαφορούμε για τον άνθρωπο,που είναι εικόνα του Θεού. Αδιαφορούμε για την δικαιοσύνη,την αγάπη,τον πόνο του ανθρώπου, ” δι ‘ όν Χριστός απέθανεν ” ( Ρωμ. ιδ, 15 ). Αδιαφορούμε γιά την αξία του ανθρωπίνου προσώπου,που γίνεται αντικείμενο εκμεταλλεύσεως. Πιόνι στην παγκόσμια σκακιέρα των συμφερόντων. Δέκτης πλύςεως εγκεφάλου, που του κατευθύνουν την θέληση. Και μη μου πείτε,συνέχισε ο Μητροπολίτης Κορωνείας, ότι θα αδιαφορήσουμε για τον Χριστό, αλλά θα ενδιαφερθούμε για τον άνθρωπο.
Ένας ανθρωπισμός χωρίς Χριστό αποτελεί φενάκη. Οδηγεί …..μα εκεί που φθάσαμε σήμερα. Που βαδίζουμε ” επί ξηρού ακμής ” και δεν ξέρουμε ” τί τέξεται η επιούσα “! Φταίμε,βέβαια,κι εμείς οι πιστοί,που δεν ενδιαφερθήκαμε όσο πρέπει για την αγάπη ,την δικαιοσύνη ,την ανθρωπιά. Την ζωντανή παρουσία του Ευαγγελίου.
Υπάρχει κάτι παρήγορο στην ιστορία της Σταυρώσεως. Στο τέλος οι αδιάφοροι στρατιώτες και ο επικεφαλής εκατόνταρχος συγκλονισμένοι από ” τον σεισμόν και τα γενόμενα ” προχωρούν από την αδιαφορία στην ομολογία : ” αληθώς Θεού υιός ην ούτος”! ( Ματθ. κζ, 54 ).Οι σύγχρονοι αδιάφοροι τι περιμένουν,για να προχωρήσουν στην ίδια ομολογία ; Ρώτησε τελειώνοντας ο Σεβασμιώτατος. Δεν φθάνει ένας κόσμος,που ζει στην ανασφάλεια, στο άγχος,στις ποικιλόμορφες κρίσεις ; Ένας κόσμος,που ο πύργος της Βαβέλ των επιτευγμάτων του κινδυνεύει να σωριαστεί σε ερείπια και να τον καταπλακώσει;