Υπήρξε μακάριος κατά τους λόγους του Πνεύματος, γιατί εν Κυρίω έζησε και εν Κυρίω απέθανε.
Θεωρούμε ότι η ζωή του αποτελεί παράδειγμα ιδιαίτερης προσοχής και μίμησης, ως προς το ζωηρό ενδιαφέρον, που έδειχνε, για τη δημιουργική ανταπόκριση όχι μόνο στις δικές του ψυχικές ανάγκες, αλλά και των άλλων.
Δεν έμενε ποτέ ήσυχος με την ιδέα ότι οι γύρω του ζουν υπάρξεις με κενό στην ψυχή. Κι διαρκής προσπάθειά του και αγωνία του ήταν να αυτό, που μπορεί, για να γεμίσει το κενό των ανθρώπινων ψυχών.
Την ίδια στιγμή δεν αδιαφορούσε για τα υλικά προβλήματα του κόσμου και έκανε, συνήθως αθόρυβα και σιωπηλά, ό,τι περνούσε από το χέρι του για να τα απαλύνει.
Είχε ξεδιαλύνει το νόημα της ζωής. Και αυτό το νόημα του έδινε το περιεχόμενο, το σκοπό και την αντοχή στον αγώνα του.
Πορευόταν συνειδητά και ανά πάσα στιγμή ρύθμιζε το βήμα του προς τον προορισμό του Ουρανού.
Επιβεβαίωσε στην πράξη τα λόγια του αγίου Γρηγορίου Νύσσης, ότι ο άνθρωπος έχει “βασίλειο” την θεϊκή καταγωγή του και έτσι η ζωή του σ΄ όλες τις πτυχές της έπαιρνε το χρώμα της πίστης του.
Αυτή ήταν η βάση και το κέντρο κατάταξης της ζήσης, της σκέψης και του προσανατολισμού του.
Είχε γίνει ένα με τον Κύριο. Της χάρης, της αγάπης, της παντοδυναμίας Του μέτοχος. Άνθρωπος ουράνιος. Στοιχείο ευεργετικό για τον εαυτό του και τους άλλους.
Κατά κοινή ομολογία ήταν μια πολύ συμπαθητική ιερατική φυσιογνωμία, ήταν ιδιαίτερα αποδεκτός όχι μόνο από το ποίμνιό του, αλλά και ευρύτερα, λόγω του ότι ήταν ήρεμος και γαλήνιος, κάτι που ζωγραφιζόταν εκφραστικά με εσωτερικά ηθικά χρώματα στο πρόσωπό του.
Έμοιαζε με την οικοδομή εκείνη, που στηρίζεται όχι στην άμμο, αλλά σε γερά θεμέλια. Αν δεν είχε ταπείνωση ο μακαριστός Καστορίας Σεραφείμ, κανένα από τα πολλά επιτεύγματά στα 24 χρόνια της αρχιερατείας του δεν θα μπορούσε να σταθεί.
Απέφευγε τις ακρότητες, αλλά και τις ψευδοευγένειες στη συμπεριφορά του.
Έκρινε αυστηρά τον εαυτό του και με επιείκεια τους άλλους και δεχόταν ευχαρίστως την κριτική και τις υποδείξεις. Και έτσι κατέκτησε τη δυσκολοπάτητη κορυφή των αρετών. Και ας θεωρούσε τον εαυτό του τελευταίο…
Υπήρξε ομολογουμένως φυσιογνωμία αξιόλογη. Διακατεχόμενος από ζήλο προφητικό, στηλίτευσε πληγές σε διάφορους τομείς, χωρίς εν τούτοις να προκαλεί αντιδράσεις. Και αυτό χάρις στον άμεμπτο βίο του, ο οποίος ήταν ένα συνεχές κήρυγμα.
Η από τον κόσμο έξοδο τέτοιων εμπνευσμένων μορφών, όπως ο αλησμόνητος Καστορίας Σεραφείμ, είναι μια αισθητή απώλεια για τις επάλξεις της Εκκλησίας.
Δάσκαλος, πατέρας, παρηγορητής, προστάτης, υποστηρικτής, εμπνευστής, εμψυχωτής, αναπτερωτής, φίλος, καθοδηγητής, κατηχητής, τροφοδότης, αναδείχθηκε σε μια καιόμενη λαμπάδα, που, όποιος ήθελε, έπαιρνε φως.
Αλλά και μετά την κοίμησή του, όποιος θέλει, παίρνει φως, από μη φλόγα της καρδιάς του, που είναι αδύνατον να τη σβήσει ο θάνατος.
