…Σαν από σκονισμένο γραμμόφωνο , η γλυκιά φωνή της Σοφίας Βέμπο, ακούγεται επίκαιρη όσο ποτέ σε ένα τραγούδι που πέρασε στην νεότερη Ελληνική Ιστορία ,με την υπογραφή των Μ. Σουγιούλ και Μ. Τραϊφόρου που για πρώτη φορά ακούστηκε πριν από 64 ολόκληρα χρόνια, το 1947, όταν η Πατρίδα μας, εξαντλημένη μετά από μία σκληρή κατοχή, βγήκε στο Ευρωπαϊκό προσκήνιο με το κεφάλι ψηλά, επουλώνοντας τις πληγές της και κάνοντας την Παγκόσμια κοινότητα να υποκλιθεί για μία ακόμη φορά σε μια Ελλάδα που η Ιστορία Της ,ο Πολιτισμός Της, είναι ο πλούτος της και περιουσία Της.

64 χρόνια μετά, η Σοφία Βέμπο, συνεχίζει να εμψυχώνει μιαν άλλην γενιά κατοχικών παιδιών, που βλέπουν τα οράματα, τις προσδοκίες και τις ελπίδες τους να θρυμματίζονται στον βωμό των άνομων συμφερόντων. Αυτή, η άλλη γενιά των παιδιών μιας άλλης κατοχής, που σήμερα βγαίνει στους δρόμους σπάζοντας ρημάζοντας και γκρεμίζοντας ότι βρεθεί στο πέρασμα της, διότι έμαθε την αξία να την μετατρέπει σε απαξία με αποτέλεσμα αυτή η ορμή να γίνεται φωτιά που κατακαίει τα πάντα γύρω της. Είναι οι γενιά των παιδιών που τους είπαν πως δεν έχετε να πιστεύεται πουθενά παρά μόνον στον εαυτό σας και τώρα αυτόν τον εαυτό τους βγάζουν στο προσκήνιο και η αγανάκτηση γίνεται οργή και η οργή συντρίμμια.

Δεν είναι αυτή η Ελλάδα που προσπαθούν να παρουσιάσουν κάποιοι. Η Ελλάδα των τεμπέληδων φραπετζήδων ,που έμαθαν να τρώνε από τα έτοιμα του μπαμπά τους χωρίς να τους νοιάζει τίποτε για το αύριο. Αυτή η γενιά ,των νέων παιδιών , στερήθηκε από την σχολική της ηλικία την γλυκιά επαφή με την ιστορία αυτού του τόπου διότι προσπάθησαν και τελικά το κατάφεραν, η Ιστορία μας να ξεκινά από την αρχαιότητα και να διακόπτεται ενδιάμεσα με τα τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς και να συνεχίζει κανονικά από την περίοδο της… μεταπολίτευσης!

Όλοι αυτοί οι δήθεν ισχυροί και πολιτισμένοι που μας χλευάζουν σήμερα και με μορφασμούς οίκτου βάζουν το χέρι στην τσέπη τους να μας ρίξουν το κάτι τις της ελεημοσύνης τους, είναι οι ίδιοι που υποκλίθηκαν μπροστά στους πατέρες και στους παππούδες μας, αναγνωρίζοντας την δόλια μας Πατρίδα ως τον κυματοθραύστη της Ευρώπης!

Αντέξαμε και θα αντέξουμε για μια ακόμη φορά. Αρκεί να μείνουμε ενωμένοι σε τούτες τις δύσκολες ώρες και να καταλάβουμε πως τούτος ο τόπος που σήμερα λοιδορείται από τους εκπροσώπους των ‘’πολιτισμένων’’ χωρών έμαθε να αντιστέκεται και να επιμένει. Τελικά η μεγαλύτερη δυστυχία μας είναι, πως δεν μπορέσαμε να εκτιμήσουμε ότι είχαμε μέχρι τώρα, ότι παραλάβαμε  από τις προηγούμενες γενιές και δεν φροντίσαμε να το μεταλαμπαδεύσουμε ανόθευτο και καθάριο όπως το πήραμε, στις επόμενες.

Η Ευρώπη του σήμερα, εν πολλοίς οφείλει την ιστορία της, στην Ελλάδα του χθες και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνούν ούτε αυτοί αλλά περισσότερο ούτε εμείς! Μας κατηγορούν πως δεν μπορέσαμε να διαχειρισθούμε τα αγαθά που μας έδωσαν. Καλά καλά μας βάλαν στο χορό και τώρα προσπαθούν να μας πουν πως χορεύουμε λάθος τραγούδι! Γιαυτό οι πέτρες πέφτουνε πάνω τους! Γιατί τόσο καιρό που κτυπούσαν παλαμάκια στο δικό μας χορό, το συμφέρον τους, τους εμπόδιζε να μας πουν πως κάνουμε λάθος. Και όταν ο χορός τελείωσε, και το τσιμπούσι πήγαινε στο τέλος του, θυμήθηκαν να μας πουν πως κάναμε λάθος! Δεν το θυμήθηκαν όταν έτρωγαν, αλλά όταν πλέον είχαν χορτάσει!!!

Πάραυτα ελπίζω… Δεν θα πάψω να ελπίζω και αυτήν την ελπίδα να την διαλαλώ παντού. Στα δύσκολα τούτα χρόνια, ο ανθρωπισμός ξαναγίνεται αξία. Οι άνθρωποι αρχίζουν να εκτιμούν, κάνουν κουράγιο, σφίγγουν τα δόντια και συνεχίζουν… Η πορεία μας είναι δύσκολη, αλλά και το κουράγιο μας, έννοια που κρύβει μέσα της την ελπίδα και δεν μεταφράζεται σε καμιά γλώσσα του κόσμου, είναι μεγάλο και η αγωνία γίνεται αγώνας για αυτήν την Ελλάδα που έμαθε να επιβιώνει και να συνεχίζει να ζει. Ίσως η Βέμπο -χωρίς να το γνωρίζει- να άφησε το τραγούδι- παρακαταθήκη της, για να ακουστεί περισσότερο επίκαιρο σήμερα 64 χρόνια μετά: ’’Κάνε κουράγιο Ελλάδα μου να μην μας αρρωστήσεις, γιατί το θέλει κι ο Θεός, να ζήσεις και θα ζήσεις…’’.