“Πα­ρά­ξε­να πρά­γμα­τα! ὁ ἄν­θρω­πος ἀ­πο­στρέ­φε­ται τόν ἀ­δελ­φό του, ἐ­νῶ ὁ Κύ­ρι­ος μᾶς συγ­χω­ρεῖ γι­ά ὅ­λα, μᾶς τά συγ­χω­ρεῖ ὅ­λα. Δυ­στυ­χῶς τώ­ρα ὁ λα­ός ξε­στρά­τι­σε ἀ­πό τήν ὀρ­θή ὁ­δό καί οἱ ἄν­θρω­ποι ἔ­γι­ναν ἄ­σπλαγ­χνοι. Σκλή­ρυ­ναν οἱ καρ­δι­ές τους καί πά­γω­σε ἡ ἀ­γά­πη καί ἔ­τσι δέν αἰ­σθά­νο­νται τήν ἀ­γά­πη τοῦ Θε­οῦ καί χά­νουν καί τήν πί­στη τους”.

Ὁ λόγος αὐτός τοῦ Ὁσίου Σιλουανοῦ τοῦ Ἀθωνίτου ἀποκτᾶ διαίτερη σημασία τήν Κυριακή τῆς Τυρινῆς πού διαβάζεται ἡ εὐαγγελική περικοπή πού μᾶς προτρέπει νά συγχωροῦμε τούς συνανθρώπους μας, ἄν θέλουμε νά μᾶς συγχωρέσει ὁ Θεός. Ἡ ἐμπειρία τῆς συγγνώμης, πού προσφέρει ὁ Θεός στόν ἄνθρωπο, δημιουργεῖ μέσα μας τήν αὐτονόητη ὑποχρέωση νά φερόμαστε καί ἐμεῖς μέ τήν ἴδια ἐπιείκια στόν συνάνθρωπό μας.

Μέ τόν ἑ­σπε­ρι­νό τῆς συγ­γ­νώ­μης τό ἀπόγευμα τῆς Τυρινῆς ἡ Ἐκ­κ­λη­σί­α του Χρι­στοῦ μᾶς ἀ­νοί­γει τό στάδιο τῶν ἀρετῶν τῆς  Με­γά­λης Τεσ­σα­ρα­κο­στῆς. Ἡ κα­τα­νυ­κτι­κή αὐ­τή πε­ρί­ο­δος με­τα­νοί­ας προ­σφέ­ρε­ται ὡς τρό­πος ζω­ῆς. Τρό­πος ζω­ῆς πού θά φέ­ρει τήν συγ­χώ­ρη­ση ἀ­πό τόν Θε­ό, ἀλ­λά καί ἀ­πό τούς ἄλ­λους ἀ­δελ­φούς μας. Καί εἶ­ναι πο­λύ χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό αὐ­τό πού ἔ­χει γρα­φεῖ: “τό συγ-χω­ρῶ ση­μαί­νει πώς χω­ρῶ μα­ζί μέ τόν Θε­ό, μα­ζί μέ τούς συ­ναν­θρώ­πους μου. Μέ τή συγχώ­ρε­ση δέν παίρ­νου­με μι­ά ἁ­πλή ἄ­φε­ση ἁ­μαρ­τι­ῶν – πού εἶ­ναι μι­ά νο­μι­κή ἀ­ντί­λη­ψη τῆς σω­τη­ρί­ας. Ἀλ­λά μέ τή συγχώ­ρη­ση ὁ ὡ­κε­α­νός τῆς θεί­ας ἀ­γα­θό­τη­τος ἐ­ξα­φα­νί­ζει τίς ἀν­θρώ­πι­νες ἁ­μαρ­τί­ες. Καί ἔ­τσι στήν πλή­ρη της πρα­γμα­τι­κό­τη­τα ἡ συγ­χώ­ρη­ση γί­νε­ται κοι­νω­νί­α Χρι­στοῦ. Καί κοι­νω­νί­α τῆς Βα­σι­λεί­ας τοῦ Χρι­στοῦ.

Εὐλογημένο τό στάδιο τῆς Σαρακοστῆς μέ τήν ὁλοκάρδια εὐχή καί τήν ἀγάπη μου!

+ ὁ Φαναρίου Ἀγαθάγγελος