Του π. Ηλία Μάκου
Οι ειδικοί τη Μονή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο νησάκι Σβερνέτς της Αυλώνας χρονολογούν ως κτίσμα του 13ου αιώνα, ωστόσο νεότερα στοιχεία δείχνουν να έχει δομηθεί τον 10ο αιώνα.
Το καθολικό, κτίσμα του 13ου – 14ου αιώνα, αποτελείται από τον κυρίως ναό, από το νάρθηκα στη δυτική πλευρά και από τη στοά στη βόρεια πλευρά (ο νάρθηκας και η στοά ανήκουν σε μεταγενέστερη φάση, 18ος αι.).
Εκεί στην περίοδο του αθεϊστικού καθεστώτος λειτουργούσε στρατόπεδο και είχε υποστεί σημαντικές φθορές ο ιερός τόπος.
Έτσι ο Προκαθήμενος της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αλβανίας, από τα πρώτα κιόλας χρόνια της παρουσίας του εκεί, το 1996, τον αξιοποίησε με τη δημιουργία εγκαταστάσεων νεανικών κατασκηνώσεων, την κατασκευή γέφυρας, που συνδέει το νησάκι με την κοινότητα του Σβέρνετς, και με την αναστήλωση ναού και κελιών. «Σ’ αυτό το χώρο», έγραψε ένας προσκυνητής, «βρήκα το Θεό».
Το να βρει κανείς το Θεό είναι γεγονός μεγάλο και εξαιρετικό.
Στα Μοναστήρια, όπως και σε αυτό του Σβέρνετς, μεγαλώνει ο ειλικρινής πόθος για την Αλήθεια, που βοηθάει την ψυχή του ανθρώπου, της ανοίγει τους δρόμους ανάμεσα από τα ψεύδη και τις πλάνες, για να φθάσει ως την πηγή της αλήθειας, που είναι ο Θεός.
Στο Μοναστήρι του Σβέρνετς, όπου το πράσινο του περιβάλλοντος και η δροσιά της λιμνοθάλασσας προσφέρουν μια ανεπανάληπτη ηρεμία και εμπειρία. Συλλογίζεται κανείς και στη διάβασή του από τη γέφυρα, η οποία ενώνει τη στεριά με το μοναστήρι και μοιάζει με πορθμείο, που οδηγεί από τη γη στον ουρανό, που διευκολύνει το πέρασμα, και μπροστά στο παλαιό τέμπλο του ναού, ότι όσο η ζωή είναι καθαρότερη.
Όσο τα πάθη βρίσκουν λιγότερο τόπο σ’ αυτή. Όσο και ο άνθρωπος αγωνίζεται να τα ξεπερνά και να μένει ανέγγιχτος από το μολυσμό τους, τόσο πιο εύκολα βρίσκει κανείς το Θεό. Και μη φανεί παράξενο.
Τότε ο ίδιος ο Θεός έρχεται στον άνθρωπο. Αποκαλύπτει την ύπαρξή Του, τις αλήθειές Του και τα μυστήριά Του.
Κάνει να λάμπει το φως Του στις ψυχές και τις πλημμυρίζει με την πίστη. Τότε ο ίδιος ο Θεός εμφανίζει τον «Εαυτό Του». Και κατά συνέπεια εμείς τον βρίσκουμε.
Και ανακαλύπτουμε ότι όσο και αν ο ηθικός αγώνας είναι δύσκολος, δεν υπάρχει άλλος δρόμος, άλλη λύση.
Η «φυγή», δεν μπορεί να μας γιατρέψει από τις συμφορές που θα μας βρουν, από τις πληγές του ξεστρατίσματος.
Και ούτε να παρατήσουμε την αναζήτηση του Θεού μπορούμε, γιατί αυτό σημαίνει ότι πεθαίνουμε ψυχικά.
Άρα ευτυχισμένοι όλοι, που πιστεύουν…
