Ήταν την περίοδο 1992-1997, την εποχή των φοιτητικών μου χρόνων στις Βρυξέλλες, όταν φοιτούσα στη Νομική σχολή του Καθολικού Πανεπιστημίου της Louvain la Neuve, που βρέθηκα κοντά στην τοπική εκκλησία, την Ιερά Μητρόπολη Βελγίου και Εξαρχία Κάτω Χωρών και Λουξεμβούργου. Εκεί γνώρισα τον μακαριστό -πλέον- Μητροπολίτη πρώην Βελγίου κυρό Παντελεήμονα, κατά κόσμον Νικόλαο Κοντογιάννη. Τον πατέρα, τον αδελφό, το φίλο, τον εξομολόγο. Το σύμμαχο και αρωγό στην αγωνία της πορείας πολλών -όχι μόνο Ελλήνων- ορθοδόξων που ζούσαν στην περιοχή της Benelux.
Εμβληματική προσωπικότητα, πολυσχιδής, πολυμήχανος, πολύτροπος. Έθετε πάντα τον άνθρωπο στο επίκεντρο της ζωής του. Διακρίθηκε για την αέναη θυσιαστική βιωτή του. Ο μακαριστός βρισκόταν κοντά στους Έλληνες ανθρακωρύχους που ζούσαν και δούλευαν στην Βαλλονία, του νοτίου Βελγίου. Κράτησε το Χριστό ζωντανό στις καρδιές ανθρώπων που αγωνίστηκαν σκληρά -πολλοί από αυτούς μαρτύρησαν στα έγκατα της βελγικής γης.
Μαχητής, οργανωτικός, με δομημένη θεολογική σκέψη, αποτελεσματικός, προσέφερε στην υπηρεσία του ανθρώπου, διακόνησε τους πιστούς και συνέδραμε κάθε άνθρωπο που είχε ανάγκη. Βοηθούσε, χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Μα -πάνω από όλα- ο μακαριστός Παντελεήμονας δούλευε ποιμαντικά, πνευματικά, ανθρωπιστικά με τρόπο ταπεινό, αθόρυβο αλλά ουσιαστικό.
Για όλους εμάς που ζήσαμε, ως φοιτητές στη Benelux, υπήρξε ο πνευματικός πατέρας και καθοδηγητής μας στη ζωή της Εκκλησίας. Ως φοιτητές πήγαμε στην τοπική Ελληνορθόδοξη Μητρόπολη του Βελγίου και ο μακαριστός Παντελεήμων μας αγκάλιασε. Αυτός μας δίδαξε, μας συμβούλεψε, μας νοιάστηκε. Αυτός μας στήριξε σε δύσκολες στιγμές, φώτισε με τις συμβουλές του τις νεανικές μας ανησυχίες και μας άνοιξε νέους πνευματικούς δρόμους.
Ως γνήσιος αμπελουργός της πρωτόθρονης Εκκλησίας ο μακαριστός Βελγίου Παντελεήμονας μας μπόλιασε με αγνή και ανυπόκριτη αγάπη για το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Με ιεραποστολικό σθένος μύησε το ποίμνιό του ανεξαρτήτως εθνικής καταγωγής -και όχι μόνο Έλληνες στο γένος- στις αρχές της Ορθοδοξίας όπως αυτές πρεσβεύει το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Ξεχωριστή ήταν η αγάπη του για την -ακόμα και σήμερα κλειστή- Θεολογική Σχολή της Χάλκης.
Η τροχιά που διαγράφει η ορθόδοξη κοινότητα της Benelux αποτελεί τη ζωντανή μαρτυρία του τεράστιου ποιμαντικού, αγιοπνευματικού και διοικητικού έργου του μακαριστού.
Ο κυρός Παντελεήμονας κέρδισε πολλούς αγώνες, εδραίωσε την πανορθόδοξη «καλή μαρτυρία» στο επίκεντρο των Ευρωπαϊκών εξελίξεων για δεκαετίες. Χειρίστηκε με υποδειγματική επιτυχία, γόνιμα και δημιουργικά ποικίλες προκλήσεις και κρίσεις.
Πάντα με το Άγιο Πνεύμα ως οδηγό του, πάντα με αφοσίωση και αγάπη προς το Φανάρι και στους μακαριστούς Πατριάρχες Αθηναγόρα και Δημήτριο μα και προς τον διάδοχο τους, τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο. Πάντα αδελφικός και αρχοντικά φιλόξενος ήταν ο Παντελεήμων σε επισκόπους, στον κλήρο και στον λαό.
Είχε σχέση έρωτα με την πατρογονική του γη, τη μυροβόλο Χίο. Μακάριος διότι αξιώθηκε να γευθεί στα στερνά του επίγειου βίου του την μεγάλη αγάπη και την ιδιαίτερη μέριμνα και φροντίδα των συμπολιτών του και της οικογένειας του, των δικών του ανθρώπων…
Θα τον θυμόμαστε πάντα και θα τον ευγνωμονούμε για όλα όσα τόσο απλόχερα προσέφερε…
Την ευχή του να έχουμε.
Ας είναι αιωνία η μνήμη του.
* Ηλίας Π. Γιαννόπουλος
Δικηγόρος Αθηνών
