« Τα πάντα ρεί» έλεγε ο Ηράκλειτος.

 Όλα είναι ρευστά.

Έρχονται στιγμές που με έναν απροσδόκητο τρόπο έρχονται τα πάνω κάτω στη ζωή μας. Κι εκεί που βαδίζαμε και θεωρούσαμε ότι έχουμε βρει το νόημα της ζωής και όλα συνεχίζονται ομαλά, ξαφνικά ένα γεγονός έρχεται να  κάνει την διαφορά και να προκαλέσει την ανατροπή.
Η απροσδόκητη αλλαγή της καθημερινότητάς μας, εξ αιτίας του covid 19 μόλις προ ολίγων μηνών, απέδειξε περίτρανα ότι τίποτε δεν πρέπει να το θεωρούμε δεδομένο.
Ένα ενδοκυτταρικό παράσιτο, το οποίο δεν είναι ορατό διά γυμνού οφθαλμού και έχει μέγεθος πολύ μικρότερο του 1mm κατάφερε να αλλάξει άρδην την ζωή μας και τη ζωή όλου του κόσμου σε όλες τις εκφάνσεις της:προσωπική, οικογενειακή, κοινωνική, οικονομική,πολιτική, πολιτισμική, εκπαιδευτική και εκκλησιαστική.

Ποτέ άλλοτε η ανθρωπότητα δεν βρέθηκε τόσο ευάλωτη μπροστά σε ένα τέτοιο γεγονός. Ποτέ άλλοτε δεν ήλθαμε αντιμέτωπη με τα επίχειρα των πράξεων μας, με την τιμωρία μας από τον Θεό.
Στην Εκκλησία μας ζήσαμε ως γνωστόν πρωτόγνωρες καταστάσεις. Εξαντλήθηκε από την πολιτεία κάθε αυστηρότητα στην εφαρμογή των μέτρων πρόληψης του νέου κορονοϊού και η Εκκλησία μας δεν αντιστάθηκε σχεδόν καθόλου.

Αντιθέτως η πλειοψηφία των Ιεραρχών μας τάχθηκε στο πλευρό της πολιτείας και εργάστηκαν για την πιστή εφαρμογή των περιοριστικών μέτρων.

Ελάχιστοι  αλλά δυναμικοί Αρχιερείς έκαναν την διαφορά και αποτέλεσαν την εξαίρεση.
Η εποχή του κορονοϊού και ο αντίκτυπος που είχε στη ζωή της Εκκλησίας μας αποτέλεσε αναμφισβήτητα ένα μεταίχμιο στην ζωή της Εκκλησίας, των Ποιμένων της αλλά και των Ποιμενομένων.

«Ο καλός καραβοκύρης στην φουρτούνα φαίνεται» λέει ο σοφός λαός μας.

Και πράγματι ο κορονοϊός διαχώρισε ως ένα σημείο «την ήρα από το σιτάρι».

Ονόματα και προσωπικότητες οι οποίες μας παρείχαν όλα τα εχέγγυα για την επόμενη μέρα στην ζωή της Εκκλησίας, έβαλαν –ελέω κορονοϊού- ένα «x» στην ως τότε ανοδική τους πορεία και ανέλιξη. Και φανέρωσαν το πόσο λίγοι είναι αλλά και τον δημοσιοϋπαλληλικό χαρακτήρα που διέπει τη ζωή τους.

Επίσκοποι και ιερείς, οι οποίοι μας ενέπνεαν εμπιστοσύνη, προσβλέπαμε σ’ αυτούς, προσδοκούσαμε δι’ αυτών μια ζώσα Εκκλησία και μια πνευματική αναγέννηση, μας απογοήτευσαν με όσα έπραξαν κατά την διάρκεια των «πέτρινων» ημερών του κορονοϊού.

Κάποιοι φάνηκαν ενδοτικοί και υποχωρητικοί και έσπευσαν να εφαρμόσουν ό,τι αποφάσισε η Κυβέρνηση χωρίς καμία αντίδραση ή διαμαρτυρία.

Κι όταν είδαν την κατακραυγή του πιστού λαού για όσα συνέβαιναν, μετατράπηκαν από κοντοτιέροι του συστήματος σε διαμαρτυρόμενους που ζητούσαν να μην αποκοπεί ο λαός μας από το Μυστήριο της θείας Ευχαριστίας.

Ευτυχώς δεν εισακούστηκαν ούτε την ώρα που ζητούσαν να κλείσουμε τους ναούς και να μείνουμε  σπίτια μας αλλά όπως ήταν αναμενόμενο  ούτε και την ώρα που τους άνοιξαν και μας καλούσαν  να επιστρέψουμε. Και το γεγονός αυτό,  ότι δεν ψυχολόγησαν το ποίμνιο για να καταλάβουν αυτό που πρεσβεύει είναι η μεγαλύτερη τιμωρία τους.

 Έπεσαν οι μάσκες κάποιων πάλαι ποτέ, από άμβωνος, λαλίστατων Επισκόπων -οι οποίοι διακήρυτταν τον Κυριακό λόγο περί της εξουσίας «του πατείν επάνω όφεων και σκορπίων και επι πάσαν την δύναμιν του εχθρού»- και ως «βασιλικότεροι του βασιλέως» έλαβαν μέτρα και αποφάσεις πέραν του δέοντος.

«Ουαί υμίν Φαρισαίοι υποκριταί»!
Ωστόσο, ο Θεός έχει τους ανθρώπους του σε κάθε εποχή και σε κάθε κρίση, όσο άγονη και άνυδρη κι αν είναι.

Και είναι συνήθως άνθρωποι βγαλμένοι μέσα απο το βιβλίο της Αποκαλύψεως, οι οποίοι φανερώνουν τα ηγετικά τους προσόντα και  την πνευματική τους επάρκεια σε στιγμές που το έχει ανάγκη ο λαός μας και η Εκκλησία μας.

Η ελληνορθόδοξη παράδοση και ιστορία μας διδάσκουν ότι με πίστη στον Θεό, αγώνες, θυσίες, όραμα και ελπίδα θα έρθουν καλύτερες μέρες και ότι πάντα θα παρουσιάζονται τα φωτεινά παραδείγματα για να κάνουν τη διαφορά!

Αυτό μας πρέπει και σήμερα. Ο Έλληνας είναι φύσει αδούλωτος. Αγαπά την μάνα-Εκκλησία του και προσδοκά από αυτήν αυτό το όραμα που του λείπει.
Οι καιροί ου μενετοί.

Ας ευχόμαστε οι Ποιμένες να αφουγκραστούν την αδήριτη ανάγκη του λαού μας και να ενσκύψουν με σεβασμό και αγάπη στα πνευματικά και υπαρξιακά πρωτίστως προβλήματά του και ας υπερασπιστούν με σθένος και αυτοθυσία τα όσια και τα ιερά του.