Του π. Ηλία Μάκου
Ο ιερομάρτυρας της ελευθερίας Σεραφείμ Φαναρίου, που τη μνήμη του η Εκκλησία εορτάζει στις 4 Δεκεμβρίου, δεν έμεινε καθόλου αδιάφορος στα επαναστατικά κύματα αποτίναξης της Τουρκοκρατίας, που ξεσπούσαν σαν άγρια θάλασσα και ανατάρασσαν στην εποχή του, 17ος αι., που ήταν ο αιώνας της μεγάλης επώδυνης κυοφορίας για την Ελλάδα.
Αντίθετα ονειρεύτηκε να ελευθερώσει την Πατρίδα του και να υπερασπιστεί την Ορθοδοξία. Και έρρευσε το αίμα του για το σκοπό αυτό το 1611.
Γεννήθηκε το στο χωριό Μπεζούλα των θρυλικών Αγράφων, από μικρός κοντά στο Χριστό, εξελίχθηκε γρήγορα. Πρώτα μοναχός στη Μονή Κορώνας, μετά ηγούμενος και τελικά Αρχιεπίσκοπος Φαναρίου και Νεοχωρίου από το 1857.
Δεν νοούσε, κληρικός, όπως ήταν, και μάλιστα Αρχιερέας, αν και οι Τούρκοι τον ήθελα υπεύθυνο για την “νομιμοφροσύνη” των Χριστιανών της Επισκοπής του, να μην έχει διάθεση μάρτυρα.
Και το έδειξε στην πράξη. Δεν άφηνε χωριό και χωριό της επαρχίας του που να μην κήρυττε την ανάγκη της πίστης και της ελευθερίας και απέτρεπε τον εξισλαμισμό. Δεν υπήρξε συνηθισμένος Ιεράρχης, αλλά αποδείχθηκε ποιμένας του αγώνα.
Ακολουθώντας αυτή την τακτική ήξερε ότι θα τον συναντούσε η μεγάλη ώρα του μαρτυρίου. Και τον συνάντησε. Αξιώθηκε το όνομά του να χαραχθεί στο νέο μαρτυρολόγιο.
Οι Τούρκοι στράφηκαν εναντίον του και τον συνέλαβαν με την κατηγορία ότι συμμετείχε στο αποτυχημένο κίνημα στα Ιωάννινα του Διονυσίου του Φιλόσοφου, Επισκόπου Τρίκκης, που με έξι εκατοντάδες βοσκούς και γεωργούς πήγε να απελευθερώσει την πρωτεύουσα της Ηπείρου. Μπορεί να μην τα κατάφερε, όμως η πράξη του ήταν, στα σίγουρα, ηρωική.
Παρότι ο ίδιος ο Σεραφείμ αρνήθηκε την ανάμειξή του, οι Τούρκοι θεώρησαν ότι η μικρής διάρκειας απουσία του από την επαρχία του ήταν απόδειξη ενοχής, αλλά στην ουσία έψαχναν από καιρό αφορμή να τον εξοντώσουν, λόγω της ακτινοβολίας, που είχε η προσωπικότητά του και το κήρυγμά του.
Αυτό, που επεδίωκαν, ήταν ο εκτουρκισμός των Ελλήνων και ο Σεραφείμ ήταν και αυτός ένα από τα εμπόδιά τους, που προτιμούσε να πεθάνει τιμημένα, παρά να ζήσει την καταισχύνη.
Τα βασανιστήρια, που του έκαναν, ήταν σκληρά. Τα άντεξε και δεν υπέκυψε στις προτάσεις τους να συνεργαστεί μαζί τους. Με αποτέλεσμα να του πάρουν το κεφάλι στις 4 Δεκεμβρίου του 1611.
“Γενηθήτω το θέλημά Σου”, πρόλαβε να αναφωνήσει την ώρα που οι δήμιοι του έβαζαν το μαχαίρι στο λαιμό. Αυτή είναι η φωνή και η προτροπή και η απόφαση, την οποία με το παράδειγμά του μας κληροδότησε.
Αλλά μας δημιουργείται και ένας προβληματισμός. Καλά, σήμερα, ύστερα από αγώνες και θυσίες και αίματα οι Έλληνες είμαστε ελεύθεροι. Είμαστε, όμως και ηθικά ελεύθεροι; Ζούμε, αναπνέουμε, χαιρόμαστε την ηθική ελευθερία; Το ερώτημα είναι καίριο…
