Πνευματική Ζωή
Η πνευματική ζωή έχει ως βασικό σκοπό την νέκρωση του παλαιού ανθρώπου και την γέννηση του νέου. Την αναγέννηση του ανθρώπου από την μεταπτωτική κατάσταση που έχει βρεθεί, η οποία μόνο φθορά και πόνο προκαλεί. Η επίτευξη του στόχου πραγματοποιείται μόνο με την μετάνοια, με την αναγνώριση του προσωπικού λάθους και της καταστάσεως στην οποία έχει βρεθεί ο άνθρωπος. Χωρίς ειλικρινή μετάνοια δεν υπάρχει πνευματική ζωή.

Υπάρχουν πολλοί των ανθρώπων που έχουν πνευματική ζωή, εξομολογούνται, προσεύχονται, κοινωνούν, διαβάζουν και ακούν πνευματικές ομιλίες, είναι γενικώς «καλοί Χριστιανοί». Μόλις όμως τους θίξεις τον παλαιό τους εαυτό τότε ξεχνούν τα πάντα και αρχίζουν την επίθεση.

Αυτό αποδεικνύει ότι δεν θέλουν να απαλλαχτούν από τον παλαιό εαυτό τους και χρησιμοποιούν την πνευματική ζωή του καλού Χριστιανού σαν προστασία και κάλυψη. Αυτό λέγεται πνευματική φτώχεια, πνευματική μιζέρια, πνευματική ανυπαρξία! Μια ζωή δηλαδή ψεύτικη, γεμάτη υποκρισία, στην οποία κυριαρχεί ο εγωισμός, ο οποίος δεν αφήνει κανένα περιθώριο διορθώσεως, αλλάζοντας συνεχώς προσωπεία, σαν τους ηθοποιούς οι οποίοι υποκρίνονται κάποιον άλλον χαρακτήρα.

Η πνευματική ζωή εμπνέεται από τον Αρχηγό της που είναι ο Χριστός. Εμπεριέχει δηλαδή την αγάπη, την θυσία και τον πόνο. Όπως ο Χριστός από αγάπη πόνεσε και θυσιάστηκε για τον κάθε άνθρωπο προσωπικά, έτσι και εμείς, έχοντας Αυτόν ως παράδειγμα και οδηγό, καλούμαστε να αγαπήσουμε πραγματικά τον εαυτό μας, πρώτον, αναγνωρίζοντας το πραγματικό συμφέρον του, ώστε εν μετανοία να θυσιάσουμε τον παλιό κακό εαυτό μας, κάνοντας υπομονή στον πόνο που προκαλεί η μάχη με το εγώ μας. Μέσα από αυτόν τον πόνο και την θυσία θα αναγεννηθεί ο νέος άνθρωπος, θα δώσουμε μια νέα ευκαιρία στον εαυτό μας για την σωτηρία του!

Ο Χριστός πόνεσε και θυσιάστηκε στον Σταυρό, ενώ ήταν αναμάρτητος, και συγχώρεσε ακόμη και τους σταυρωτές Του. Εμείς όμως βουτηγμένοι στην κάθε είδους αμαρτία, παρουσιάζουμε τους εαυτούς μας ανωτέρους του Χριστού, μή συγχωρώντας όχι μόνο αυτούς που μας πονούν, αλλά, με την πρώτη ευκαιρία, ούτε και αυτούς που μας αγαπούν!

Καιρός είναι να διαλέξουμε μεταξύ της υποκρισίας και της αλήθειας. Η υποκρισία οδηγεί σε μια ζωή ψεύτικη, μίζερη και ταραγμένη! Η αλήθεια οδηγεί στον Χριστό, σε μια ζωή αληθινή γεμάτη αγάπη, μέσα από την οποία η θυσία και ο πόνος μετατρέπονται από πίκρα σε γλυκύτητα, αυτήν την γλυκύτητα που ένιωσαν όλοι οι Άγιοι και οι Μάρτυρες της Εκκλησίας μας κατά τον επι γης αγώνα τους, με μοναδικό έπαθλο τον Παράδεισο!

Καθηγούμενος Ι.Μ. Εσφιγμένου
+Αρχ. Βαρθολομαίος