Του π. Ηλία Μάκου

Όταν, πριν  χρόνια, αρχές της δεκαετἰας του 2000, βρεθήκαμε ως προσκυνητές στη Μονή οσίου Δαβίδ, στις Ροβιές Εύβοιας, οι μοναχοί μας πρότειναν να ανεβούμε σ’ ένα σημείο πάνω από το μοναστήρι και να δούμε την κουφάλα ενός δένδρου, όπου νύχτες ολόκληρες περνούσε προσευχόμενος, όπως και στη σπηλιά του οσίου Δαβίδ, ο νέος άγιος της Εκκλησίας μας Ιάκωβος Τσαλίκης, που η μνήμη του εορτάζεται στις 22 Νοεμβρίου. 

Εκεί, όπου γονυπετής και με υψωμένα τα χέρια έκανε παρακλήσεις και  διάβαζε το ψαλτήρι, με αμέτρητα πουλιά να κάθονται στα κλαδιά του πλατάνου σιωπηλά, λές και συμπροσεύχονταν μαζί του, μας δημιουργήθηκε η αίσθηση ότι τον συναντήσαμε πνευματικά. 

Ψηλόλιγνο, με βλέμμα καθαρό και φωτεινό. Αδύνατο και ασθενικό, που όμως δεν γόγγυσε  και δε λύγισε ποτέ. 

Άντεξε τη φτώχεια, άντεξε την περιφρόνηση, άντεξε τις ασχήμιες του κόσμου, άντεξε τους πειρασμούς, άντεξε τις δοκιμασίες, άντεξε την κοπιαστική εργασία. 

Σ’ όλη του την επίγεια ζωή απέφευγε τη δόξα, σχεδόν κρυβόταν, κι όμως τελικά  τον συνάντησε, και μάλιστα όχι οποιαδήποτε δόξα, αλλά αυτή του Θεού. 

Είναι χαρακτηριστικό αυτό, που αναφέρει σ’ ένα βιβλίο του για τον αείμνηστο Μητροπολίτη Χαλκίδας Νικόλαο Σελέντη ο μακαριστός Μητροπολίτης Φθιώτιδος Νικόλαος. 

Υπηρετούσε το 1973 στη Χαλκίδα ως αρχιδιάκονος και ιεροκήρυκας. 

Συνοδεύοντας τον κυρό Νικόλαο βρέθηκε σε μια πανήγυρη της Μονής. 

Μετά τη θεία λειτουργία ακολούθησε τράπεζα. 

Ο άγιος Ιάκωβος δεν είχε αναλάβει ακόμη την ηγουμενία, αυτό έγινε το 1975.  

Καθόταν σε μια γωνιά και κάθε φορά, που ο Μητροπολίτης του απηύθυνε το λόγο, η πρώτη κουβέντα, που έλεγε ήταν «με συγχωρείτε»! 

Διακρίνοντας την ταπείνωσή του, που τον προφύλαγε από την υπερηφάνεια, ο Μητροπολίτης ανέφερε όταν έφυγαν στον αρχιδιάκονο: «Αυτός ο άνθρωπος είναι άγιος». 

Το ίδιο είπαν και πρόσωπα, που προέβλεψε την ανέλιξή τους σε υψηλά αξιώματα, εκκλησιαστικά και πολιτειακά. 

Το ίδιο έδειχναν και τα θαύματά του. Το ίδιο αποκαλύπτουν και οι… συνομιλίες του με τον όσιο Δαβίδ: «Όσιε μου Δαβίδ, σ, ένα τέταρτο πρέπει να είσαι εδώ, κι αν έρθεις, πέρνα να πάρεις και τον όσιο Ιωάννη». 

Ή «Γέροντα, ήρθαν οι χωριανοί για την ανομβρία. Σε παρακαλώ τώρα, που θα πάμε, μπουμπούνισε, πρόσεξε να μη με ντροπιάσεις». 

Ή «βλέπεις όσιε Δαβίδ τα γράμματα των ανθρώπων και τι ζητάνε. Εδώ σου έχω και τα ονόματά τους, φρόντισέ τους».

Ακριβώς τον ίδιο χαρακτηρισμό του απέδωσαν και οι χιλιάδες πιστοί, που τον προέπεμψαν στην τελευταία του κατοικία και η φωνή τους έφτασε ως ιαχή στον ουρανό: «Αγιος, άγιος… είσαι άγιος». 

Αυτή την αναγνωρισμένη απ’ όλους αγιοσύνη του, επιβεβαίωσε το Οικουμενικό Πατριαρχείο με την αγιοκατάταξή του τη Δευτέρα 27 Νοεμβρίου του 2017.  

Μπορεί να τελείωσε μόνο το δημοτικό σχολείο, αλλά οι… σπουδές του στην προσευχή και τη νηστεία του επέτρεπαν να συμβουλεύει, να καθοδηγεί και να στηρίζει με τον κατάλληλο τρόπο αναρίθμητους ανθρώπους. 

Από το Δεκέμβριο του 1952, που εισήλθε στην ιεροσύνη, έως την κοίμησή του το 1991 σε ηλικία 71 ετών, υπήρξε ένας χαριτωμένος λειτουργός. 

Ακτινοβολούσε  το πρόσωπο του, έλαμπε, τυλιγόταν από ένα ανεξήγητο φως  μπροστά στο θείο θυσιαστήριο. 

Κάποιοι τον έβλεπαν πολλές φορές κατά τη διάρκεια της θείας λειτουργίας να μην πατάει στο έδαφος. 

Όπως ο ίδιος εξομολογήθηκε, για να φρονηματίσει τους ανθρώπους και να αντιληφθούν τα μεγαλειώδη, που συντελούνται στη θεία λειτουργία, το ιερό βήμα γέμιζε από αγγέλλους. 

Μάλιστα κάποτε αναγκάστηκε να τους πει: «Κάντε τόπο να περάσω», γιατί ήταν πολλοί. 

Και την ώρα της Μεγάλης Εισόδου, καθώς κρατούσε τα Τίμια Δώρα, ένιωθε να φτερουγίζουν γύρω του άγγελοι ντυμένου στα λευκά. 

Αυτό δεν ήταν φαντασίωσή του, ήταν φανέρωση του Θεού.  Η αλήθεια και η αγάπη του αγίου Ιακώβου Τσαλίκη για το συνάνθρωπο και κυρίως για τους νέους εκφραζόταν με της απλότητας τη στάση. 

Και το καταλάβαιναν οι  άλλοι από το βλέμμα του, που τους ενέπνεε εμπιστοσύνη. 

Εκφραζόταν με το λόγο τον χωρίς προσποίηση, που έβγαινε από την καρδιά του και πήγαινε απ’ ευθείας στην καρδιά του άλλου, ομαλά, ίσα, αβίαστα, χωρίς απαίτηση προβολής, είτε επιβολής και επίδειξης. 

Υπερνικούσε τις στείρες απαισιοδοξίες πως τάχα ο κόσμος δεν αλλάζει πορεία με μεμονωμένες μικρές προσπάθειες. 

Αλλάζει, πώς δεν αλλάζει. Όπως ένα κερί φωτίζει μέσα στη νύχτα και κάνει τα πηχτά σκοτάδια να υποχωρούν. 

Ένα κερί αναμμένο ήταν και είναι ο άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης.