Το Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου το πρωί ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε το θείο λόγο στον Ιερό Ναό του Οσίου Δαβίδ και της Αγίας Άννης στα Ριζώματα Πιερίων.

Στην διάρκεια της Θείας Λειτουργίας τέθηκε σε προσκύνηση η τιμία κάρα του Οσίου Δαβίδ από την Εύβοια, την οποία μετέφερε όπως κάθε χρόνο ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής του Οσίου Δαβίδ Αρχιμ. Γαβριήλ.

Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Ὁ φιλῶν πατέρα ἤ μητέρα ὑπέρ ἐμέ οὐκ ἔστιν μου ἄξιος, καί ὁ φιλῶν υἱόν ἤ θυγατέρα ὑπέρ ἐμέ οὐκ ἔστιν μου ἄξιος». Σάββατο πρό τῆς Ὑψώσεως τοῦ τιμίου καί ζωοποιοῦ Σταυροῦ, τῆς ἑορτῆς κατά τήν ὁποία ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία θά προβάλει καί πάλι τόν ἐπί τοῦ Σταυροῦ κρεμασθέντα καί θανόντα ἀπό ὑπερβάλλουσα ἀγάπη γιά ἐμᾶς τούς ἁμαρτωλούς ἀνθρώπους Κύριό μας, καί στό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα ἀκούσαμε τόν Χριστό νά μᾶς δίδει τό μέτρο τῆς ἀγάπης πού ἀναμένει ὁ Θεός ἀπό τούς ἀνθρώπους γιά νά τούς θεωρήσει ἀξίους του.

Ἡ ἐντολή τῆς ἀγάπης πρός τόν Θεό καί τούς ἀνθρώπους ἀποτε­λεῖ τή διπλῆ ἐντολή, ἀπό τήν ὁποία, σύμφωνα μέ τόν λόγο τοῦ Κυ­ρίου, «ὅλος ὁ νόμος καί οἱ προ­φῆται κρέμανται», ἐνῶ συγ­χρό­νως μᾶς διαβεβαιώνει ὅτι ἡ ἀγάπη πρός τούς ἐλαχίστους ἀδελφούς του, πρός τόν κάθε δηλαδή ἄν­θρω­πο, θά ἀποτελέσει τό κριτήριο τῆς ἀγά­πης μας γιά τόν ἴδιο τόν Θεό.

Παρότι ὅμως ὁ Χριστός δίδει τόση ἀξία στήν ἀγάπη πού δείχνει ὁ κάθε ἄνθρωπος πρός τόν συνάν­θρωπό του, μία ἀγάπη πού ἦταν ἄγνωστη στήν πρό Χριστοῦ ἐποχή, δέν παραλείπει σήμερα νά μᾶς το­νί­ζει τή σημασία ἀλλά καί τήν ἀνα­γκαιότητα τῆς ἀγάπης πρός τόν Θεό, συγκρίνοντάς την ὄχι μέ ὁποιαδήποτε ἄλλη ἀνθρώπινη ἀγά­­πη ἀλλά μέ τήν ἀγάπη τῶν γονέων πρός τά παιδιά τους καί τήν ἀγάπη τῶν παιδιῶν πρός τούς γονεῖς τους.

«Ὁ φιλῶν πατέρα ἤ μητέρα ὑπέρ ἐμέ οὐκ ἔστιν μου ἄξιος, καί ὁ φιλῶν υἱόν ἤ θυγατέρα ὑπέρ ἐμέ οὐκ ἔστιν μου ἄξιος».

Ὁ Θεός ἀναμένει ἀπό ἐμᾶς τή με­γίστη ἀγάπη πού μπορεῖ νά προσ­φέρει ὁ ἄνθρωπος, μία ἀγάπη πού δέν βάζει τίποτε ἐπάνω ἀπό Ἐκεῖ­νον, μία ἀγάπη πού δέν ὑπο­λο­γί­ζει τίποτε περισσότερο ἀπό Ἐκεῖ­νον, μία ἀγάπη πού δέν θέλει τίπο­τε περισσότερο ἀπό τό νά ζεῖ γιά Ἐκεῖνον καί νά ἀκολουθεῖ τό θέλημά του.

Καί ζητᾶ αὐτή τήν ἀπόλυτη ἀγά­πη ὁ Θεός ἀπό τούς ἀνθρώ­πους, γιατί καί Ἐκεῖνος μᾶς τήν δίδει, γιατί καί Ἐκεῖνος μᾶς τήν προσέ­φερε, προσφέροντας τόν Υἱό του θυσία γιά τή δική μας σωτη­ρία, γιά τή δική μας ἀγάπη.

Ὁ Θεός μᾶς ζητᾶ τήν ἀπόλυτη ἀγάπη, γιατί διαφορετικά εἶναι ἀδύ­νατον νά προσεγγίσουμε Ἐκεῖ­νον ὁ ὁποῖος εἶναι ἀγάπη. Μᾶς τήν ζητᾶ ὅμως καί γιατί ἡ ἀπόλυτη ἀγάπη μας πρός τόν Θεό, δέν μᾶς ἐμπο­δίζει νά ἀγαποῦμε τούς ἀδελ­φούς μας, τούς γονεῖς μας, τά τέκνα μας, ἀλλά ἀντίθετα μᾶς ὁδη­γεῖ πρός αὐτήν. Διότι γιά νά ἀγαπήσουμε τόν Θεό, ὅπως μᾶς τό ζητᾶ, «ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς καί ἐξ ὅλης τῆς καρδίας καί ἐξ ὅλης τῆς διανοίας» μας, θά πρέπει νά ἔχου­με ἀπαλλαγεῖ προη­γουμένως ἀπό τόν ἐγωισμό μας, προϋπόθεση πού εἶναι ἀπα­ραίτητη γιά νά ἀγαπή­σουμε καί τούς ἀδελφούς μας.

Καί προκειμέ­νου νά μᾶς βοη­θή­σει ὁ Θεός νά κατανοήσουμε τό μέγεθος τῆς ἀγάπης πού μᾶς ζητᾶ, τήν συγκρί­νει μέ τήν πιό μεγάλη ἀγάπη πού γνωρίζει ὁ ἄνθρωπος, τήν ἀγάπη τῶν παιδιῶν πρός τούς γονεῖς καί τῶν γονέων πρός τά παι­διά τους, λέγοντας ὅτι «Ὁ φιλῶν πατέρα ἤ μητέρα ὑπέρ ἐμέ οὐκ ἔστιν μου ἄξιος, καί ὁ φιλῶν υἱόν ἤ θυγα­τέ­ρα ὑπέρ ἐμέ οὐκ ἔστιν μου ἄξιος». Αὐτός πού ἀγα­πᾶ δηλαδή τόν πατέρα ἤ τή μητέ­ρα του περισσότερο ἀπό μένα δέν εἶναι ἄξιός μου, καί αὐτός πού ἀγα­πᾶ τόν υἱό ἤ τή θυγατέρα του περισσότερο ἀπό ἐμένα καί αὐτός δέν εἶναι ἄξιός μου.

Αὐτή τήν ἀγάπη, τήν ὁποία ζητᾶ ὁ Θεός ἀπό τόν καθένα μας, διέ­θετε σέ ὕψιστο βαθμό ὁ ὅσιος Δα­βίδ ὁ ἐν Εὐβοίᾳ, στόν ὁποῖο ἀφιε­ρώσαμε μαζί μέ τήν ἁγία Ἄννα, αὐτόν τόν ἱερό ναό στόν ὁποῖο λει­τουργοῦμε σήμερα, ἐγκαινιάζο­ντάς τον πρίν ἀπό δεκαπέντε χρό­νια, στίς 11 Σεπτεμβρίου τοῦ 2005, τιμώντας ἔτσι ἕναν μεγάλο ὅσιο τῆς Ἐκκλησίας, ὁ ὁποῖος κάθε χρό­νο εὐλογεῖ τόν ναό του καί τούς εὐ­σε­βεῖς προσκυνητές του μέ τήν πα­ρουσία τῆς τιμίας καί χαριτο­βρύ­του κάρας του, τήν ὁποία μέ πολλή ἀγάπη μεταφέρει ἐδῶ στά Ριζώματα ὁ Ἅγιος Καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ ὁσίου Δαβίδ, πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρί­της π. Γαβριήλ, πρός τόν ὁποῖο εἴμεθα ἰδιαίτερα εὐγνώμονες γι᾽ αὐ­τή τή χαρά καί τήν εὐλογία πού κομίζει στήν Ἱερά Μητρόπολή μας.

Καί τήν ἀγάπη του αὐτή πρός τόν Θεό τήν ἀπέδειξε ὁ ὅσιος Δαβίδ ἐγκα­ταλείποντας τά πάντα, τήν οἰκογένεια, τούς οἰκείους καί τούς φίλους του, καί τόν κόσμο σέ ἡλι­κία μόλις δεκαπέντε ἐτῶν, γιά νά ἀφιερωθεῖ στόν Χριστό καί νά ἐν­δυθεῖ τό μοναχικό ράσο.

Ἡ ἀφιέ­ρωση αὐτή εἶναι βεβαίως ὁ ἀπόλυ­τος τρόπος γιά νά δείξει κανείς αὐτήν τήν ἀγάπη πού ζητᾶ ὁ Θεός, ἀλλά δέν εἶναι ὁ μόνος, γιατί δέν εἶναι δυνατόν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι νά ἐγκα­ταλείψουν τόν κόσμο καί νά ἀφιερωθοῦν στόν Χριστό.

Ὑπάρ­χουν ὅμως τρόποι γιά νά δείξουμε καί ἐμεῖς, ὅσοι ζοῦμε μέσα στόν κόσμο, τήν ἀγάπη μας στόν Θεό, νά τοῦ δείξουμε ὅτι εἶναι ἡ πρώτη προτε­ραιότητα τῆς ζωῆς μας.

Καί μπο­ροῦμε νά τό κάνουμε, ἐάν δέν βάζουμε σέ δεύτερη ἤ σέ τρίτη μοίρα τά καθήκοντά μας πρός τόν Θεό, τήν προσευχή, τόν ἐκκλησια­σμό, τή μυστηριακή ζωή, τή μελέ­τη τοῦ λόγου, καί προτάσσου­με ἄλ­λες ἀνάγκες ἤ ἀδυναμίες μας, τά παιδιά μας πολλές φορές, τά ὁποῖα ὁπωσδήποτε πρέπει νά ἀγαποῦμε, καί ἡ ἀγάπη μας ἡ πραγματική εἶναι ἐκείνη, πού, ὅταν ἀγαποῦμε τόν Θεό, δέν μποροῦμε νά μήν ἀγαπήσουμε τά παιδιά μας γιά τό πνευματικό τους συμφέρον.

Μποροῦμε νά τό κάνουμε, θυσιά­ζο­ντας τήν ἀνάπαυσή μας ἤ τήν εὐχαρίστησή μας προκειμένου νά διακονήσουμε σέ ἕνα καλό ἔργο, σέ ἕνα ἔργο ἀγάπης. Μπο­ροῦ­με νά τό κάνουμε καί μέ ἄλλους τρό­πους, πού ὁ καθένας μας θά βρεῖ, ἀνάλογα μέ τόν τρόπο τῆς ζωῆς του καί τίς ὑποχρεώσεις του, ὥστε νά μιμηθοῦμε τό παρά­δειγμα τοῦ ὁσίου Δαβίδ τοῦ ἐν Εὐβοίᾳ, ἀλλά καί νά κάνουμε πράξη στή ζωή μας αὐτό πού μᾶς ζητᾶ ὁ Χριστός. Ἔτσι δέν θά βρε­θοῦμε ἀνάξιοί του ἀλλά ἀκούσου­με καί ἐμεῖς κατά τή Δευτέρα του Παρουσία τό «δεῦτε οἱ εὐλογη­μέ­νοι τοῦ Πατρός μου, κλη­­ρονομή­σατε τήν ἡτοιμασμέ­νην ὑμῖν βασι­λείαν».

Ἀπολαμβάνοντας σήμερα τήν εὐ­λο­γία τῆς παρουσίας τῆς θαυμα­τουργοῦ κάρας τοῦ ὁσίου Δαβίδ, ἄς μήν παραλείψουμε νά τόν ἱκε­τεύσουμε νά πρεσβεύει μαζί καί μέ τήν ἁγία θεοπρομήτορα Ἄννα, γιά νά φυλάσσει ὁ Θεός ἀπό τόν κίν­δυ­νο τοῦ κορωνοϊοῦ ἀλλά καί τῶν ἐχθρικῶν ἀπειλῶν τήν πατρίδα μας καί τόν καθένα ἀπό ἐμᾶς καί νά ἀπαλλα­γοῦμε σύντομα καί ἀπό τούς δύο πειρασμούς.

Σήμερα τελέσαμε καί τό μνημόσυνο τῆς ἀειμνήστου Εὐστρατίας, μητρός τοῦ Ἁγίου Καθηγουμένου, ὁ ὁποῖος τήν ἀγαποῦσε πολύ, ἀλλά πιό πολύ ἀγάπησε τόν Θεό, γι᾽ αὐτό καί ἐγκατέλειψε τούς γονεῖς του καί πῆγε νά μονάσει ἐκεῖ πού ἦταν ὁ ὅσιος Δαβίδ. Ἡ ἀγάπη του ὅμως ἦταν, ὅπως εἶπα, τόσο μεγάλη γιά τή μητέρα του, πού τά τελευταῖα χρόνια της τά πέρασε κοντά του, δείχνοντας μέ τόν τρόπο αὐτό ὅτι δέν ἐγκαταλείπουμε τούς γονεῖς μας, τούς ἀγαποῦμε, ἀλλά, ὅταν ἀγαπᾶς τόν Θεό, δέν μπορεῖς νά μήν ἀγαπᾶς τούς γονεῖς σου, τά παιδιά σου, τά ἀδέλφια σου, τόν κόσμο ὅλο.

Ἔτσι, λοιπόν, σήμερα ἀναπαύθηκε, θά ἔλεγα, ἰδιαίτερα ἡ ἀείμνηστος μητέρα τοῦ Ἁγίου Καθηγουμένου, ἡ ἀείμνηστος Εὐστρατία, διότι ζοῦσε καί ἐκείνη αὐτές τίς ἡμέρες ἐδῶ κοντά μας μέ τήν παρουσία τοῦ ὁσίου Δαβίδ, μέ τή χάρη καί τήν εὐλογία του. Ἄς εὐχηθοῦμε ὁ ὅσιος Δαβίδ καί ἡ ἁγία Ἄννα νά πρεσβεύουν γιά ὅλα τά ὀνόματα αὐτά πού μνημονεύσαμε, ἀλλά καί γιά ὅλους αὐτούς τούς ὁποίους ἔχουμε στή μνήμη μας, νά τούς χαρίσει τά οὐράνια ἀγαθά ὁ Κύριος, «ἅ ὀφθαλμός οὐκ εἶδεν καί οὖς οὐκ ἤκουσεν καί ἐπί καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη, ἅ ἡτοίμασεν ὁ Θεός» γι᾽ αὐτούς πού τόν ἀγάπησαν. Ἀμήν.

ΓΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ