Κατά το άρθρο 4 περίπτωση θ’ του Καταστατικού Χάρτη της Εκκλησίας της Ελλάδος (νόμος 590/1977, ΦΕΚ Α’ 146/31.5.1977) : «Η Ι.Σ.Ι. της Εκκλησίας της Ελλάδος αποφαίνεται επί παντός ζητήματος αφορώντος εις την Εκκλησίαν. Ειδικώτερον αύτη: … θ) Αποφασίζει διά την επιβολήν ποινής αφορισμού κατά τα υπό των Ιερών Κανόνων οριζόμενα».
Κάθε απόφαση καταγνώσεως του αφορισμού εναντίον μέλους της ορθοδόξου Εκκλησίας της Ελλάδος, η οποία δεν εκδόθηκε από την Ιερά Σύνοδο της Ιεραρχίας Της, είναι ανυπόστατη και ανίσχυρη.
🔺Σχόλιο Εξάψαλμου:
Η Σύνοδος καλά κάνει και διαχωρίζει τη θέση της από τον Σεβ. Γέροντα Μητροπολίτη π. Καλαβρύτων Αμβρόσιο. Είναι απολύτως αιτιολογημένη. Αλλά το επιχείρημα που επικαλείται είναι νομικό και όχι πνευματικό! Ο νόμος 590/1977 σαφώς και ορθώς επιτρέπει και αιτιολογεί την επιβολή αφορισμού μόνο από την Ιεραρχία,αν θέλουμε αυτός ο αφορισμός να θεωρείται ως πνευματική ποινή που επέβαλε η Εκκλησίας της Ελλάδος. Αλλά αυτός ο νομικός περιορισμός δεν απαγορεύει σε έναν Ιεράρχη της Εκκλησίας,έστω και αν δεν ανήκει πια στην Ιεραχία να αφορίσει όποιον θέλει! Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να τον θεωρούμε όλοι ως αφορισμένο. Και κάτι ακόμη .
Στην συγχωρητική ευχή, που αναγιγνώσκει ο Αρχιερεύς κατά την εξόδιο ακολουθία ενός τεθνεώτος δεν γίνεται λόγος για αφορισμό από τη Σύνοδο. Η ευχή λέει ξεκάθαρα «είτε υπό Αρχιερέως βαρυτάτω αφορισμώ περιέπεσε». Συγκεκριμένα λέγει επι λέξη:
Ναί, Κύριε ὁ Θεὸς ἡμῶν, νικησάτω σου τὸ ἄμετρον ἔλεος, καὶ ἡ φιλανθρωπία ἡ ἀνείκαστος· καὶ εἴτε ὑπὸ κατάραν πατρὸς ἢ μητρός, εἴτε τῷ ἰδίῳ ἀναθέματι ὑπέπεσεν ὁ δοῦλός σου οὗτος, εἴτε τινὰ τῶν ἱερωμένων παρεπίκρανε, καὶ παρ᾿ αὐτοῦ δεσμὸν ἄλυτον ἐδέξατο, εἴτε ὑπὸ Ἀρχιερέως βαρυτάτῳ ἀφορισμῷ περιέπεσε, καὶ ἀμελείᾳ καὶ ῥαθυμίᾳ χρησάμενος, οὐκ ἔτυχε συγχωρήσεως, συγχώρησον αὐτῷ δι᾿ ἐμοῦ τοῦ ἁμαρτωλοῦ καὶ ἀναξίου δούλου σου.
