Του π. Ηλία Μάκου

Στην κορυφή σχεδόν μιας απόκρυμνης χαράδρας του όρους Γκορίλα της Παραμυθιάς, στη Βέλλιανη Θεσπρωτίας, υπάρχει η σπηλιά του αγίου Αρσενίου, που θεωρείται από πολλούς θαυματουργή.

Δεν είναι λίγοι οι πιστοί, που αγωνίζονται να… αναρριχηθούν εκεί, για να ανάψουν το αγιοκέρι τους στο μικρό εκκλησάκι, που βρίσκεται μέσα στη γεμάτη σταλακτίτες σπηλιά.

Σ’ αυτή την… άγρια σκήτη, στ’ όνομα του αγίου Αρσενίου, κάποτε ασκήτευαν μοναχοί, πιθανόν προερχόμενοι από την κοντινή μονή του αγίου Ιωάννου της Βέλλιανης, η οποία είναι άγνωστο πότε κτίστηκε αρχικά.

Από επιγραφή μέσα στο σημερινό ναό, που κτίστηκε περί του 1860 από τον ιερομόναχο Λεόντιο, όπως σημείωσε ο ίδιος σε εξώφυλλο παλαιού πηδαλίου, φαίνεται ότι είναι κτίσμα του 1630.

Το 1854 καταστράφηκε η Μονή από τους Τούρκους, αφού λεηλατήθηκε και πυρπολήθηκε. Τότε χάθηκαν έγγραφα και βιβλία και εξαφανίστηκε η κινητή περιουσία της.

Μέσα στη σπηλιά του αγίου Αρσενίου σώζεται σήμερα τμήμα της σκήτης και παλιά αγιογραφία στο βράχο.

Παραπάνω από μισό αιώνα, μια ομάδα νέων από τα κοντινά χωριά με πολύ κόπο ανακατασκεύασαν τη σκήτη σε μικρό εκκλησάκι.

Κατά μια παράδοση, η οποία δεν επιβεβαιώνεται, ασκήτευσε στον τόπο αυτό ο άγιος Αρσένιος σε πολύ παλαιά εποχή.Αλλά ο άγιος Αρσένιος (+449), στη μνήμη του οποίου τιμάται η σκήτη, δεν έζησε, σύμφωνα με τους βιογράφους του, στα μέρη αυτά.

Κατά μία εκδοχή, κάποιος Αρσένιος, που κατέφυγε στο σημείο ως ερημίτης, άφησε εξαιτίας των αρετών του, τ’ όνομά του στη σκήτη.

Υπάρχουν δύο μονοπάτια ,που οδηγούν στη σκήτη. Το πρώτο και ευκολότερο από τα δύο, ξεκινά από την τοποθεσία Καρυώτι, ακριβώς μετά από το νεόκτιστο παρατηρητήριο στις πλαγιές αριστερά του σπηλαίου.

Σ’αυτή τη σπηλιά σε κατακλύζουν εσωτερικά οι σκιές των αγωνιστών της πίστης.

Επιζητούσαν να μένουν μόνοι, αλλά μόνοι με το Θεό. Ο μονόλογος, που άρχιζε μέσα στη σιωπή, γινόταν διάλογος.

Τότε μέσα στην ένθεη σιγή της καρδιάς ακουγόταν γλυκό το άσμα της θείας αγάπης.

Πάνω σ’ αυτή τη σπηλιά σβήνουν εσωτερικά τα ρεύματα του κακού και απλώνεται η γαλήνη.

Αυτό είναι και το μεγάλο κέρδος του προσκυνητή.

Η βιβλική ηρεμία, που αναζητάει καθημερινά στη βιοπάλη και η αιτία για αυτοσυγκέντρωση.

Και στη σπηλιά του αγίου Αρσενίου, αποζητάς την επιθυμία να κορυφωθεί η ψυχή σου.

Ακόμα και όταν φεύγεις σε αγγίζει η ευωδία του χώρου, που, σαν σύνολο πνευματικής ομορφιάς, κάνει τις σκέψεις και τα αισθήματά σου να κρεμιούνται στ’ ανθισμένα ακροκλώναρα της πίστης.

Και συλλογίζεσαι ότι σ’ αυτά τα κακοτράχαλα σημεία υπήρχαν άνθρωποι, που έβρισκαν προσευχητικό καταφύγιο.

Και μεταφυτευόταν μέσα τους η χαρά του Αναστημένου Χριστού. Χαρά ολόκληρη, χωρίς ψαλιδιές, χωρίς ελλείψεις. Αυτή η χαρά της ζωής, που βρίσκεται έξω από την ακτίνα δράσης του κακού, του πόνου και του θανάτου.

Τώρα, που η ζωή μας έχει φτωχύνει και εμείς γίναμε ζητιάνοι λίγης ευτυχίας, τρέχουμε. Τρέχουμε ασταμάτητα. όμως, όποιος τρέχει, δεν συναντά. Δεν συναντά ούτε τους άλλους, ούτε τον εαυτό του, ούτε το Θεό.