14 χρόνια (28 Ιανουαρίου 2008) από το θάνατο του αλησμόνητου Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου, πολλοί νιώθουν ότι, ζητώντας την ανόρθωση, αγκάλιασε την Εκκλησία, την Ελλάδα, το λαό, την ελληνική πραγματικότητα, την εθνική ζωή,  τις αξίες, κόντρα σε ό,τι άδειο, ανορθόδοξο, ανεθνικό, διανοητικό, γι’ αυτό η μορφή του εξακολουθεί να δημιουργεί αναμνήσεις και συγκινήσεις. Έμεινε και θα μένει…

Για νας μας θυμίζει ότι με οδηγό της ζωής τα ιδεώδη μας μπορούμε να ξαναγεμίσουμε φως, ως άτομα και ως κοινωνία και ως Έθνος και ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί, και να το ακτινοβολήσουμε γύρω μας.  Να αναστήσουμε το νέο άνθρωπο και τότε το φανάρι του Διογένη θα μας είναι άχρηστο.

Αναμετρήθηκε με τις σκιερές πλευρές του κατεστημένου και αναγνώριζε πρόθυμα κάθε αρετή, όπου την έβρισκε, ενώ πάντε επεδίωκε να παίρνει τη σωστή, την αντικειμενική θέση και για τον εαυτό του και για τους άλλους.

Εναντιώθηκε στη θρησκευτική χαλαρότητα, στο σχολαστικισμό, στο νοθευμένο χριστιανισμό, στις προπαγάνδες, στην ηθική, την πολιτική, την εκπαιδευτική κατάπτωση, που αγωνίστηκε να την εξαλείψει.

Με το έργο του, που ήταν αληθινό, αλλά και οδηγητικό και ανυψωτικό, μόχθησε να πείσει τους Έλληνες ότι δεν πρέπει να υποδουλωθούν πνευματικά.

Ασκούσαν πάνω του μια  ακαταμάχητη γοητεία η πίστη, οι παραδόσεις, η παρουσία του απλού θρησκευόμενου λαού, του τυραγνισμένου και βαθυστόχαστου.

Αλλά σκορπούσε και ο ίδιος γοητεία, που έγινε η πηγή μιας ποίησης γνήσιας, με σκοπό να καταπολεμηθεί ο  αρνητισμός, που επιτέθηκε και στον ίδιο.

Αλλά Εκείνος  ούτε για μια στιγμή δεν έπαψε να διατρανώνει το ελληνοχριστιανικό του πιστεύω και να διαλαλήσει ότι οι λαοί ζουν, όσο και οι ιδέες, που υπηρετούν.

Με προφητική, θα έλεγε κανείς, έγνοια, σε στιγμές κρίσης για τα πεπρωμένα της Πατρίδας, βροντοφώναξε ότι αυτή έχει και θα έχει για πάντα την ανάγκη της Ορθοδοξίας και στράφηκε κατά του γραικυλισμού.

Είχε την ικανότητα να μεταπλάθει το εσωτερικό του νέκταρ σε μέλι αναγεννητικό για το σύνολο και να φέρνει την ελπίδα. Γι’ αυτό η φωνή του είναι χρήσιμο πάντοτε να ακούγεται.