ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΙΣ
ΠΡΟΣ ΤΗΝ Α.Θ. ΠΑΝΑΓΙΟΤΗΤΑ, ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΝ
κ.κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΝ
ΤΟΥ ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΡΙΓΚΗΠΟΝΝΗΣΩΝ
κ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗΝ ΘΕΙΑΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΝ
ΕΠΙ ΤΗ ΕΚΑΤΑΝΤΑΕΤΗΡΙΔΙ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΡΙΓΚΗΠΟΝΝΗΣΩΝ
ΕΝ ΤΩ ΙΕΡΩ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟ ΝΑΩ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΠΡΙΓΚΗΠΟΥ
(Κυριακή των Αγίων Πατέρων της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου, 14 Ιουλίου 2024)
* * * * *
Παναγιώτατε Δέσποτα,
Προεξαρχούσης της Υμετέρας Θειοτάτης Παναγιότητος, η Αγία του Χριστού Μεγάλη Εκκλησία, ζει σήμερα μια ακόμη μεγάλη ημέρα της ζωής της. Και την φορά αυτή εις τους κόλπους μιας μικράς Επαρχίας της έδρας της, η όποια όμως δια της πολυκυμάντου κατά Χριστόν μαρτυρίας της ανέδειξε και αυτή, ότι το «ειδικόν βάρος» του Οικουμενικού Πατριαρχείου δεν σταθμίζεται με το πλήθος των πιστών, ούτε με την κατά κόσμον ευημερία, εφ’όσον η Πρωτόθρονο
Γι’αυτό και βιώνουμε ως μεγάλη την σημερινή ημέρα, κατά την οποία δια της ευλαβούς προσευχής του εν τω μέσω ημών Πρώτου της Ορθοδόξου Εκκλησίας, του Πατριάρχου μας, κλίνοντες γόνυ καρδίας, απευθύνουμε πρωτίστως την εκ βαθέων υιική ευχαριστία μας προς τον Πανοικτίρμονα Θεόν, τον δοτήρα παντός αγαθού, που καταξιώνει την Ιεράν Μητρόπολιν Πριγκηποννήσων να συμπληρώνη ζωήν ενός αιώνος «δια δόξης και ατιμίας, δια δυσφημίας και ευφημίας» (Β’ Κορ. 6,8), όπως ο Αποστολικός λόγος ορίζει.
* * *
Αποστολικών προδιαγραφών υπήρξε και η σύντομος και μαρτυρική Πατριαρχία του Ιδρύσαντος την Ιεράν Μητρόπολιν Πριγκηποννήσων αοιδίμου Πατριάρχου Γρηγορίου Ζ΄ (6 Δεκεμβρίου 1923 – 11 Νοεμβρίου 1924). Η ακλόνητος πίστις του όμως εις τον Θεόν και εις τας ακαταλήπτους και ανεξερευνήτους βουλάς Του, κατέστησε την ολιγόβιον Πατριαρχίαν του ικανήν να ανθέξη, εν προσευχή μεν τον ανήκουστο πόνο του εκ Μικράς Ασίας και Θράκης εκριζωθέντος και καταδιωχθέντος ποιμνίου του, εν συνέσει δε και οξυδερκείς μοναδική, κατά τας κρισιμωτάτας εκείνας ημέρας, της Μητρός Εκκλησίας διατελούσης εν διωγμώ, να δευθετήση τα της απαραιτήτου εκκλησιαστικής συγκροτήσεώς του εν Ελλάδι.
Ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ζ΄, την 6ην Νοεμβρίου 1924, πέντε μόνον ημέρας προ της αιφνίδιου κοιμήσεώς του, υπέγραψε την καθοριστική επί τούτω Πατριαρχική και Συνοδική Εγκύκλιο ιδρύσεως προσωποπαγών Μητροπόλεων εις τας τότε «Νέας Χώρας» της Ελληνικής γης, δια την τακτοποίησιν των υπερεμπεριστάτων Ιεραρχών της Μικράς Ασίας και την δι’αυτών συμβολήν, κατά το ενόν, εις την θεραπείαν του πόνου του τήδε κακείσε εκτός πατρώας γης ευρεθέντος Μικρασιατικού Ελληνισμού.
Εις το σημείον τούτο, Σας εκφράζω, Παναγιώτατε, την πολλήν ευγνωμοσύνην πάντων ημών των ενταύθα διακονούντων και εγκαταβιούντων ολίγων πιστών, διότι πέραν της σεπτής συγκαταθέσεώς Σας να ευλογήσητε δια Πατριαρχικής Θείας Λειτουργίας την εόρτιον σημερινήν ημέραν της εκατονταετηρίδος της ερατεινής Επαρχίας μας, ασμένως απεδέχθητε να τελέσητε κατά τον προσεχή Νοέμβριον, Θεού θέλοντος, Πατριαρχικόν μνημόσυνον υπέρ αναπαύσεως της μακαρίας ψυχής του εκ των προκατόχων Σας μαρτυρικού τούτου Πατριάρχου Γρηγορίου του Ζ΄ και των την Μητρόπολιν ταύτην της δικής του προνοίας ευόρκως ποιμανάντων και τελειωθέντων αειμνήστων Μητροπολιτών Αγαθαγγέλου, Θωμά, Δωροθέου, Κωνσταντίνου, Αγαπίου, Καλλινίκου, Συμεών και Ιακώβου.
Όπως γνωρίζετε, Παναγιώτατε, εκ της μακράς Ιερατικής, Αρχιερατικής και Πατριαρχικής Σας εμπειρίας, άλλ’οπωσδήποτε και εκ της προσωπικής Σας σχέσεως μετά των εξ τελευταίων Μητροπολιτών Πριγκηποννήσων, το ιερόν έργον και η προς τον Θρόνον και την Επαρχίαν διακονία και προσφορά των υπήρξε πολύπτυχος και σημαντική.
Η ελαχιστότης μου, πέραν της αναδείξεως και προβολής εις μόνιμον Ιστορικήν παράστασιν της τίμιας εκκλησιαστικής μαρτυρίας και προσφοράς των δια του άρτι κυκλοφορηθέντος Επετειακούμας Τόμου της εκατονταετηρίδος της Μητροπόλεως, φιλοτίμως εκδοθέντος υπό της Αποστολικής Διακονίας της ‘Εκκλησίας της ‘
Θα ήθελα, επ’ευκαιρίας, μετά συγκινήσεως να Σας υποβάλλω, ότι ο Επετειακός μας ούτος Τόμος, μοι εγνωρίσθη επισήμως, ότι έτυχε τιμητικής διακρίσεως υπό της ολομελείας της Ακαδημίας Αθηνών.
Εις το σημείον τούτο, οφειλετικώς μνημονεύω και τους διαρκούσης της εκατονταετίας ευόρκως ιερατεύσαντας Πρεσβυτέρους και Διακόνους, τους Εκκλησιαστικού
αειμνήστους διδασκάλους και διδασκαλίσσας, δια την υγιά πα
Πορευόμενοι, λοιπόν, και ημείς επί τα ίχνη των εργασαμένων το αγαθόν και εν πίστει προς τα ιδανικά του Γένους τελειωθέντων τούτων προκατόχων μας, συνεχίζουμε την διακονία της τοπικής Εκκλησίας και κατά τους σημερινούς πολυπλεύρως και αύθις ταραγμένους και ως προς τα ήθη, την γλώσσα και άλλων τιμαλφών του Γένους αλλοιωμένους καιρούς.
Θλιβόμεθα, Παναγιώτατε, εκ των σημερινών προτεραιοτήτων του κόσμου, που για τις βιοτικές του ανάγκες προκρίνει πάντοτε σχεδόν την προοπτική της υλικής ευδαιμονίας. Και ατυχώς, η περιρρέουσα αυτή εκκοσμίκευσις και αι αλλοίαι συνήθειαι οικογενειακής και προσωπικής ζωής,που δια των συγχρόνων μεθόδων επηρείας σχεδόν υπαγορεύουν και επιβάλλουν, έχουν επηρεάσει και το δικό μας γένος.
Οι πνευματικές και ηθικές άξιες, που διέκριναν την ψυχή του Γένους μας κατά την μακρά ιστορία του παρελθόντος του και το καθιστούσαν διαφέρον και διακρινόμενο και εν ταις ασθενείαις του, σήμερα ανερυθριάστως σχετικοποιούνται ευρέως.
Η Εκκλησία μας όμως, το μόνο κρησφύγετο και η παραμυθία της ψυχής του Γένους, ως Θεανθρώπινος οργανισμός, ιερουργούσα και υπ’αυτάς τας συνθήκας του νυν καιρού το μυστήριον της ζωής, δεν θα παύση ασφαλώς να κηρύττη τον Χριστό, ως τον μόνο Σωτήρα και Θεραπευτή και Λυτρωτή του κόσμου, εις τους εκ της τύρβης της νέας εποχής επιμόνους αρνητάς Του.
Και επανέρχομαι εις το σήμερα, καθ’ήν ημέρα η Μήτηρ Εκκλησία, η αείποτε προσευχομένη δια πάντα άνθρωπον, εξαιρέτως απευθύνεται δια των σεπτών χειλέων του προεξάρχοντος της λειτουργικής μας συνάξεως Οικουμενικού Πατριάρχου προς τον Δομήτορα της Εκκλησίας Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, τονκαταξιώσαντα Αυτόν
Επιτρέψατέ μου, Παναγιώτατε, να εκφράσω και αύθις την βαθείαν και ευλαβή μου ευχαριστίαν δια την μεγάλην τιμήν που προσδίδει εις όλους μας η υψηλή παρουσία Σας και η θεόδεκτος επετειακή ευλογία Σας, να ευχαριστήσω δε εν αγάπη και τιμή τους ανταποκριθέντας εις την αδελφικήν μου πρόσκλησιν και τιμώντας την εόρτιον ημέραν δια της συλλειτουργίας και συμπροσευχής των Σεβασμιωτάτους αγίους Αρχιερείς, τους ευλαβείς κληρικούς, τους Εξοχω
Και, τέλος, αισθάνομαι την ιεράν υποχρέωσιν ενώπιόν Σας, Παναγιώτατε, να ευχαριστήσω εκ μυχίων καρδίας εκ μέρους όλων ημών των ενταύθα και των όπου γης γόνων των Πριγκηποννήσων ένα φιλογενές και ευσεβές ζεύγος μεγατίμων Ελλήνων μεγαλοεπιχει
τον Άρχοντα κύριον Αθανάσιον Μαρτίνον μετά της Ευγενεστάτης Αρχοντίσσης συζύγου του κυρίας Μαρίνης Μαρτίνου, δια τας μεγίστας δωρεάς των προς την Ιεράν Μητρόπολιν Πριγκηποννήσων, της τε ριζικής ανακαινίσεως του περικαλλούς τούτου Ιερού Μητροπολιτικού Ναού του Αγίου Δημητρίου το έτος 2009 και του παραπλεύρως αυτού, ταχέως ήδη ανακαινιζομένου αρχοντικού και ιστορικού νεοκλασσικού σχολικού κτιρίου της Πριγκήπου, το όποιον θα χρησιμοποιήται εφεξής και ως Πολιτιστικόν Κέντρον και Εκκκλησιαστικόν Μουσείον επ’όνόματι των ειρημένων μεγάλων ευεργετών. Δώη Κύριος ο Θεός κατά την
Παναγιώτατε,
Κατακλείων, Σας παρακαλώ ευλαβώς εκ μέρους της Ιεράς Μητροπόλεως Πριγκηποννήσων εις ανάμνησιν της σημερινής ημέρας της εκατονταετηρίδος αυτής ευαρεστούμενος να αποδεχθήτε το μοναδικόν αντίγραφον της εν τω Καθεδρικώ ημών Ναώ αποτεθησαυρισμένης ιεράς Ε