από το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων – εκ της Αρχιγραμματείας

Την Κυριακή, 7ην /20ήν Μαρτίου 2016, Κυριακήν τῆς Ὀρθοδοξίας, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου, συμφώνως πρός τήν Τυπικήν καί Προσκυνηματικήν αὐτοῦ διάταξιν τό γεγονός τῆς ἀναστηλώσεως τῶν ἁγίων εἰκόνων ὑπό τῶν εὐσεβῶν αὐτοκρατόρων Θεοδώρας τῆς Αὐγούστας καί Μιχαήλ τό ἔτος 843 μ.Χ. μετά ἀπό τόν ἕνα καί πλέον αἰῶνα ἀπηνοῦς διωγμοῦ ἐναντίον αὐτῶν.

Διά τῆς ἀναστηλώσεως τῶν ἁγίων εἰκόνων ἡ Ἐκκλησία μαρτυρεῖ τό γεγονός τῆς ἐνσαρκώσεως, ἐνανθρωπήσεως καί κατά σάρκα γεννήσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τῆς ἐπί γῆς ἐμφανίσεως Αὐτοῦ καί τῆς μετά τῶν ἀνθρώπων συναναστροφῆς. Ἄρνησις τῶν ἁγίων εἰκόνων κατά τούς Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας, σημαίνει ἄρνησιν τῆς ἐπί γῆς παρουσίας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Α’ Ὁ Ἑσπερινός.

Τό γεγονός τοῦτο ἑώρτασε ἡ Ἐκκλησία Ἱεροσολύμων, ἀρχῆς γενομένης ἀπό τῆς ἀναγνώσεως  τῆς Θ΄ Ὥρας τήν 2.00 μ.μ. ὥραν εἰς τόν μοναστηριακόν Ναόν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης καί συνεχίσεως τοῦ Ἑσπερινοῦ εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως διά προϋπαντήσεως καί θυμιάματος καί προσκυνήσεως εἰς τήν Ἁγίαν Ἀποκαθήλωσιν, εἰς τόν Πανάγιον Τάφον καί διά προσκυνήσεως τῶν Συνοδικῶν καί τῶν Ἀρχιερέων εἰς τόν Φρικτόν Γολγοθᾶν, κρουομένων τῶν σημάντρων, προσφορᾶς τοῦ  θυμιάματος, τῶν Ἀνοιξανταρίων, τῆς Μεγάλης Εἰσόδου καί τῆς Ἀρτοκλασίας.

Τοῦ Ἑσπερινοῦ τελεσθέντος, ἡ Πατριαρχική Συνοδεία τῶν Ἁγιοταφιτῶν ἀνῆλθεν εἰς τήν μετάνοιαν αὐτῆς ἐν τῷ Κεντρικῷ Μοναστηριακῷ Ναῷ τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης.

Β’ Ἀνήμερα τῆς Ἑορτῆς

Τήν 7.00’ π.μ. τῆς Κυριακῆς, 7ης/20ῆς  Μαρτίου 2016, ἤρξατο ἡ Πατριαρχική συνοδεία ὑπό τόν Πατέρα ἡμῶν καί Πατριάρχην Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλον νά κατέρχηται, τῶν κωδώνων κρουομένων, εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως.
Ἐνταῦθα, ἅμα τῇ εἰσόδῳ, ὁ Μακαριώτατος προσεκύνησεν εἰς τήν Ἁγίαν Ἀποκαθήλωσιν καί ἀνῆλθεν εἰς τόν Γολγοθᾶν, λόγῳ τῆς Κυριακῆς τῶν Βαΐων τῶν Λατίνων καί εἰσελθών εἰς τό Καθολικόν, ηὐλόγησεν καί ἐνδυθείς μανδύαν, ἀνῆλθεν εἰς τόν Θρόνον, ὅτε καί οἱ ἱερεῖς, τῶν σημάντρων κρουομένων, προσῆλθον καί «ἔλαβον καιρόν». Ἄκολούθως «ἔλαβε καιρόν» καί ὁ Μακαριώτατος  καί εἰσελθών εἰς τό Ἱερόν Βῆμα, ἠσπάσατο τούς Ἁγίους Ἀρχιερεῖς.

Ἐνδυθέντος τοῦ Μακαριωτάτου καί τῶν Ἀρχιερέων μετά τῶν Ἱερέων ἐνδεδυμένων, ἐξῆλθεν εἰς τό Καθολικόν, ἔνθα καί ἤρξατο ἡ θ. Λειτουργία, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου καί συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Ἀρχιερέων τοῦ Θρόνου, Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Ἀβήλων κ. Δωροθέου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου, Λύδδης κ. Δημητρίου,  Καττάρων κ. Μακαρίου  καί τοῦ Σεβασμιωτάτου πρῴην Μητροπολίτου Ζάμπιας κ. Ἰωακείμ, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων καί τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Εὐλογίου καί τῶν διακόνων π. Μάρκου, Ἀναστασίου, ψάλλοντος τοῦ Πρωτοψάλτου τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀριστοβούλου, τοῦ εὐλαβοῦς προσκυνητοῦ δοκίμου Γεωργίου καί ἄλλων, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Γεωργίου Ζαχαριουδάκη καί τῆ συμμετοχῇ εὐσεβοῦς ἀθρόου ἐκκλησιάσματος ἐκ μοναζουσῶν, μελῶν τῆς Ἑλληνικῆς παροικίας, τοῦ ἀραβοφώνου ποιμνίου καί προσκυνητῶν.

Τῆς ἀναιμάκτου θυσίας προσενεχθείσης καί Ἀπολύσεως γενομένης, ἤρξατο ἀπό τοῦ σολέως τοῦ Καθολικοῦ διά τοῦ «Εὐλογημένη ἡ εἴσοδος τῶν Ἁγίων» ἡ λιτανεία τῶν Ἁγίων Εἰκόνων πρός διαδήλωσιν τῆς νίκης αὐτῶν διά τῆς περιφορᾶς ἐκ γ’ πέριξ τοῦ Ἁγίου Κουβουκλίου, ἐν ᾧ ἐψάλλετο τό τροπάριον «Τήν Ἄχραντον εἰκόνα Σου προσκυνοῦμεν, Ἀγαθέ» καί διά τῆς περιφορᾶς ἀνά τά προσκυνήματα πέριξ τοῦ Καθολικοῦ ἐξωτερικῶς.

Τῆς λιτανείας πληρωθείσης, ὁ Μακαριώτατος ἀνέγνωσε τό Ἱερόν Εὐαγγέλιον τῆς Ἀναστάσεως καί τό Συνοδικόν τῆς Α’ Κυριακῆς τῶν Νηστειῶν τῆς Ὀρθοδοξίας, τοῦ Τριῳδίου διά τοῦ «αἰωνία ἡ μνήμη» τοῖς ἀναπλάσασι τάς Ἁγίας Εἰκόνας  καί  τοῦ «ἀναθέματος» τοῖς μή σεβασθεῖσι ταύτας.
Τῆς λιτανείας πληρωθείσης, ἡ Πατριαρχική συνοδεία ἀνῆλθεν εἰς τά Πατριαρχεῖα, ἔνθα ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησε διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ ἑλληνιστί:

«Ὁ πήξας ἀσάλευτον τήν Ἐκκλησίαν Κύριε, καί πύλαι Ἅιδου ταύτης οὐ κατίσχυσαν. Αὐτός τήν εἰρήνην Σου παράσχου τῷ λαῷ Σου, ἵνα Σέ πάντες εἰλικρινῶς ἐν μιᾷ δοξολογίᾳ προσκυνῶμεν καί δοξάζωμεν», ἀναφωνεῖ μελῳδικῶς ὁ Ἅγιος Θεόδωρος Στουδίτης.

Ἐξοχώτατε Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος κ. Γεώργιε Ζαχαριουδάκη,

Σεβαστοί Ἅγιοι Πατέρες καί ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί Προσκυνηταί.

Ἡ Ἁγία ἡμῶν τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν Ἐκκλησία, εὐφροσύνῃ εὐφραίνεται σήμερον ὅτι ὁ Θεός Λόγος, δηλονότι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, εἰρήνην ἔδωκε τοῖς ἐν γῇ καί ταῖς θείαις Ἐκκλησίαις τήν ἑνότητα τῆς πίστεως.

Λέγομεν τοῦτο, διότι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἐδοκιμάσθη ἐκ τοῦ σκότους τῆς αἱρέσεως τῆς Εἰκονομαχίας, τῆς ὁποίας οἱ ὀπαδοί μανιωδῶς ἐμάχοντο κατά τῆς προσκυνήσεως τῶν Ἁγίων Εἰκόνων καί τῆς λατρείας τῶν Ἁγίων Λειψάνων. Κατ’ οὐσίαν, οἱ Εἰκονομάχοι διέβαλλον κατά τόν πλέον διεστραμμένον τρόπον τό μέγα τῆς θείας Οἰκονομίας μυστήριον, τουτέστιν τήν ἐκ τῆς Παρθένου Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου Μαρίας ἐνσάρκωσιν καί ἐνανθρώπησιν τοῦ Θεοῦ Λόγου τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ.

Οὗτοι, (οἱ Εἰκονομάχοι), ἀρνούμενοι τήν προσκύνησιν τοῦ ἐξεικονισμένου προσώπου τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ὡς καί τῶν ἁγίων ἠρνοῦντο τόν Χριστόν καί τήν Ἐκκλησίαν Αὐτοῦ, δηλονότι τό ἐπί γῆς θεανθρώπινον Σῶμα Αὐτοῦ.

Ἡ ἐπί τῶν εὐσεβῶν καί ἀειμνήστων αὐτοκρατόρων Κωνσταντινουπόλεως Μιχαήλ τοῦ Ραγκαβέ καί τῆς μητρός αὐτοῦ Θεοδώρας καί ἐπί τῆς Πατριαρχίας τοῦ Ἁγίου καί Ὁμολογητοῦ Μεθοδίου ἀποκατάστασις καί προσκύνησις καί συνεπῶς ἡ ἀναστήλωσις τῶν Ἁγίων Εἰκόνων, ἀπετέλεσε γεγονός μέγα διά τήν τῶν Ὀρθοδόξων ἡμῶν πίστιν εἰς Χριστόν ἐσταυρωμένον καί ἀναστάντα ἤ καλλίτερον εἰπεῖν εἰς τόν καθ’ ὑπόστασιν ἑνωθέντα Θεόν Λόγον μετά τῆς ἀνθρωπίνης ἡμῶν φύσεως, ὡς κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος λέγων: «καί ὁμολογουμένως μέγα ἐστί τό τῆς εὐσεβείας μυστήριον. Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί, ἐδικαιώθη ἐν Πνεύματι, ὤφθη ἀγγέλοις, ἐκηρύχθη ἐν ἔθνεσιν, ἐπιστεύθη ἐν κόσμῳ, ἀνελήφθη ἐν δόξῃ», ( Α’ Τιμ. 3,16).

Ἡμεῖς, ἑπόμενοι τῆς τῶν ἁγίων Προφητῶν Ἀποστόλων καί Θεοφόρων Πατέρων ὀρθῆς καί ἀμωμήτου πίστεως καί τῆς ἱερᾶς παραδόσεως, τῆς περιχαρακωθείσης ὑπό τῶν ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί δή τῆς Ζ’, ἐτελέσαμεν τήν καθορισθεῖσαν ἐτήσιον θείαν Λειτουργίαν ἐν τῷ Πανιέρῳ Ναῷ τῆς Ἀναστάσεως πρός τιμήν καί εὐσέβειαν τῶν ἁγίων εἰκόνων καί τῶν ταύτας τάς εἰκόνας εὐσεβούντων καί ὀρθῶς δοξαζόντων, ὡς λέγει καί ὁ μελῳδός.

«Φύσει ἀπερίγραπτος, τῇ θεϊκῇ σου ὑπάρχων ἐπ’ ἐσχάτων, Δέσποτα, σαρκωθείς ἠξίωσας περιγράφεσθαι τῆς σαρκός προσλήψει γάρ καί τά ἰδιώματα ἀνελάβου ταύτης ἅπαντα, διό τό εἶδός Σου, τό τῆς ἐμφερείας ἐγγράφοντες, ἐν σχέσει ἀσπαζόμεθα, πρός τήν Σήν ἀγάπην ὑψούμενοι καί τῶν ἰαμάτων τήν χάριν ἀπαντλοῦμεν ἐξ αὐτοῦ, τῶν Ἀποστόλων ἑπόμενοι θείαις παραδόσεσιν».

Εὐχαριστοῦμεν Κυρίῳ καί παρακαλοῦμεν Αὐτόν, ἵνα τό φῶς τοῦ θείου Αὐτοῦ προσώπου σημειωθῇ ἐπί τῶν καρδιῶν πάντων ἡμῶν. Ἔτη πολά καί εὐλογημένη ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Ἀμήν.

εὐχόμενος αἰωνία ἡ μνήμη τῶν ἀκολουθούντων τάς ἱεράς εἰκόνας.