Μετά την ανάβαση με τα πόδια, που μοιάζει σαν πορεία προς τον ουρανό, σαν σκαρφάλωμα στις κορυφογραμμές της αρετής, μέσα στο μικρό και στενό ναό του Μοναστηριού με φθαρμένες από το χρόνο αγιογραφίες, σμιλεμένο μέσα σε βράχο βρίσκεις ξεκούραση στο πνεύμα. Και νιώθεις όμορφα, αγνά κι ωραία.
Στην ηρεμία της η καρδιά τους τ’ αφομοιώνει όλα. Και φλογίζεται και μεθάει με της Παναγίας το γλυκό άκουσμα, με της Αλήθειας την ευωδιά και γεννιέται η όρεξη για το σωτήριο βήμα. Να αλλάξεις ζωή.
Ίσως να βοηθάει και η Παναγία. Δεν είναι μόνο σώμα ο άνθρωπος, ώστε να νιώθει ικανοποιημένος από τις τροφές και τις απολαύσεις. Είναι πρώτα απ’ όλα ψυχή.
Και σαν ψυχή έχει βαθύτερες εφέσεις και ανάγκες, που όταν ικετεύει την Παναγία, αυθόρμητα ξεπηδούν.
Και δεν μένει άδειος, κρύος και ανικανοποίητος. Τι έμεινε στους προσκυνητές ως αίσθηση, φεύγοντας από το μοναστήρι, ενώ νύχτωνε… Ότι η Παναγία ζει στη γη. Δεν είναι σχήμα αυτό.
Ζει στις εκκλησίες, όπου την προσκυνούν οι πιστοί… Ζει μέσα μας όχι μόνο ως μια ανάμνηση, αλλά ως πραγματική παρουσία, όταν την πιστεύουμε και φροντίζει μυστικά για τη σωτηρία μας.
Ζει με τον πλούτο των ευγενών συναισθημάτων και των συναισθημάτων εκείνων, που παρορμούν τον άνθρωπο σε αγάπη.
Ζει στον κόσμο των σκέψεων και των ιδεών μας. Ζει ως κατευθυντήρια και επανορθωτική δύναμη και αναδέχεται τα λάθη και τις θλίψεις μας. Μας προστατεύει και μας αναγεννά.
