Με την Χάρη και την Ευλογία του Τριαδικού Θεού, η Ιερά Μητρόπολις Χίου, Ψαρών και Οινουσσών επεράτωσε τις εκδηλώσεις της, τις αφιερωμένες στο πλαίσιο της μνήμης και της προσευχής για τα 100 χρόνια από την Μικρασιατική Καταστροφή.

Με συγκίνηση, προσευχή και μνήμη ετίμησε η Ιερά Μητρόπολή μας καθ’ όλο το έτος τα 100 χρόνια από την γενοκτονία του Μικρασιατικού Ελληνισμού, την θυσία των πατέρων πολλών κατοίκων σήμερα της Χίου στα «ματωμένα χώματα» της ελληνικής ιωνικής γης.

Στον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου Φραγκομαχαλά, την 15η Δεκεμβρίου 2022, ημέρα μνήμης του αγίου ενδόξου ιερομάρτυρος Ελευθερίου, ετελέσθη Αρχιερατική Θεία Λειτουργία ιερουργούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Χίου, Ψαρών και Οινουσσών, Υπερτίμου και Εξάρχου πάσης Ιωνίας κ. Μάρκου.

Στον Ιερό Ναό του Μικρασιάτη Αγίου Νικολάου, οι αδίκως ξεριζωμένοι πρόγονοί μας, κάτοικοι της Μικράς Ασίας, τοποθέτησαν και φύλαξαν ως πολύτιμο θησαυρό την ιερή εικόνα του Αγίου Ελευθερίου, την οποία με ευλάβεια και προσοχή μετέφεραν μαζί με άλλα ιερά κειμήλια και αντικείμενα, με απερίγραπτους κόπους και σοβαρούς κινδύνους στον τόπο μας.

Ο ακρίτας Ιεράρχης, στο κήρυγμά του συνέδεσε τον Σταυρό του Χριστού με την θυσία του Μικρασιατικού Ελληνισμού και τόνισε:

«Δεν μπορούμε να μιλάμε για μικρασιατική καταστροφή. Όσο θα ραψωδούνται οι στίχοι του Ίωνος Ομήρου, όσο θα μελετάται η ιστορία του Αλικαρνησσέος Ηροδότου, όσο θα στοχαζόμεθα με την φιλοσοφική μέθοδο του Μιλησίου Θάλητος, όσο θα καταρτιζόμεθα από τον παύλειο λόγο στους Εφεσίους, τους Γαλάτες και τους Κολασσαείς, όσο θα τρεμοφέγγουν οι λυχνίες των επτά Εκκλησιών της Αποκαλύψεως, όσο θα ομολογούμε την πίστη των Οικουμενικών μας Συνόδων, όσο θα αναζητήσουμε να ξεδιψάσουμε στο κρυφό περιγάλι του πρώτου Ελληνικού Νόμπελ του Σεφέρη, η Μικρασία δεν καταστρέφεται. Η Μικρασία ζει. Η Μικρασία είναι πνεύμα και πολιτισμός.

Αλλά δεν πρόκειται ούτε για μικρασιατικό ξεριζωμό. Είναι θυσία, όπως η θυσία του Γολγοθά, η οποία αγιάζει τον άνθρωπο. Είναι θυσία που κάνει πατρίδα μας την χώρα του Παραδείσου.

Και ο Σεβασμιώτατος κατέληξε με τον φερέλπιδα στίχο «πάλι με χρόνους με καιρούς, πάλι δικά μας θα ‘ναι».

Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας όλοι μαζί οι παρευρισκόμενοι έψαλλαν το Κοντάκιο «Τη υπερμάχώ στρατηγώ τα νικητήρια…» και τον Εθνικό μας Ύμνο.

Στιγμές μνήμης, στιγμές προσευχής, στιγμές προσδοκίας!