Ευγνωμοσύνης κερί στον δικό μου Προκόπιο…

Γεννήθηκα τήν χρονιά πού ἐνθρονίστηκε στήν Μητρόπολή μας… Ὁ λόγος γιά τόν μακαριστό Μητροπολίτη Φιλίππων, Νεαπόλεως (Καβάλας) καί Θάσου κυρό Προκόπιο.
Ἡ πρώτη εἰκόνα πού ἔχω ἀπό τόν Δεσπότη εἶναι ὅταν ἐρχόταν στό νησί ἐπί κεφαλῆς μιᾶς δεκάδας, περίπου, κληρικῶν γιά κηρυκτικό καί ποιμαντικό ἔργο. Μικράκι, ἄρχιζα νά φιλῶ τό χέρι κάθε ἑνός ἱερέα, ὅταν κάποια φορά ἕνας κληρικός μοῦ εἶπε: «πάρε εὐχή μόνο ἀπό τόν Δεσπότη, ἀρκεῖ». Ποιός ἦταν ὅμως ὁ Δεσπότης; Τήν πρώτη φορά, μέχρι νά τόν γνωρίσω, χρειαζόμουν κάποιον νά μοῦ τόν δείξει… Πῶς νά τόν ἀναγνωρίσεις; Ντυμένος σάν ἁπλός παπᾶς! Χωρίς τά διακριτικά τοῦ ἐπισκόπου…
Τά χρόνια πέρασαν λιγάκι καί ἡ ἑπόμενη καταγεγραμμένη εἰκόνα πού ἔχω στό μυαλό μου, γιά τόν Δεσπότη μας, εἶναι ὅταν ξέσπασε μιά μεγάλη πυρκαϊά… Τότε πού οἱ πολλοί ἔπρεπε νά ἐγκαταλείψουν τό νησί, γιατί ἦταν ἀπειλητικός ὁ κίνδυνος ἀπό τήν πύρινη λαίλαπα. Τότε, πού ἐκτός ἀπό τούς ἐπισκέπτες, τουρίστες, ἀλλά καί μόνιμους κατοίκους πού ἀναχωρούσαν μέ ἔκτακτα δρομολόγια γιά τήν ἀσφαλῆ στεριά, ὁ Δεσπότης, ὁ ὁποῖος βρισκόταν καθ’ ὁδόν γιά Ἀθῆνα λόγω τῆς προγραμματισμένης ἐκδρομῆς πρός τούς Ἁγίους Τόπους μέ ὁμάδα τοῦ ποιμνίου του, ἐπέστρεψε και ἦρθε ἐσπευσμένα στό νησί γιά νά συμπαρασταθεῖ στούς κληρικούς του καί στό δοκιμαζόμενο ποίμνιό του. Πόσο ἐντύπωση μοῦ εἶχε κάνει ὅταν μπροστά στό σπίτι μας, σταμάτησε μέ τό αὐτοκίνητό του -ὁδηγοῦσε ὁ ἴδιος- ρώτησε νά μάθει γιά τυχόν θύματα, γιά τίς ζημιές στίς περιουσίες τῶν ἐνοριτῶν, τῶν Ναῶν καί συγκινημένος ἀπό τόν πόνο μας, χάϊδεψε στοργικά τοῦ πατέρα μου τήν δακρύβρεχτη παρειά… γιά νά συνεχίσει μετά ἀπό λίγο στόν ἑπόμενο ἱερέα-παιδί του!
Ἡ ἑπόμενη φωτογραφία εἶναι ἀποτυπωμένη στήν μνήμη μου ἀπό τήν Κατασκήνωση τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Φιλίππων, Νεαπόλεως καί Θάσου. Ὅταν στέλεχος πιά, ἑτοιμάζαμε ἔκπληξη στήν γιορτή τοῦ Δεσπότη μέ τά παιδιά, περιμένοντάς τον στό Ἐπισκοπεῖο… Ὄχι κάτι τό ἰδιαίτερο.Ὄχι κάτι τό ἐντυπωσιακό. Μιά εὐχή βγαλμένη ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς τῶν παιδιῶν –οἱ φωνές τους θά ἄγγιζαν τό ζενίθ τῶν ντεσιμπέλ- καί τήν φήμη του –μέ ἀρκετές παραφωνίες! Κι ὅμως ἦταν ἀρκετό γιά νά συγκλονίσουν τόν Δεσπότη, πού σέ ἀντίθεση μέ τίς παιδικές φωνές, ἔχανε τήν λαλιά του καί μόνο τά δακρυσμένα μάτια του καί τό χαμόγελό του μαρτυρούσαν τήν μεγάλη του συγκίνηση.
Τελειώνω μέ μία καθοριστική στιγμή στό μεταίχμιο τῆς ζωῆς μου, ὅταν ὁ Δεσπότης πατρικά σεβάστηκε τήν ἀπόφασή μου, κράτησε ἀντικειμενική στάση καί δέν δίστασε νά ὁμολογήσει τήν ἀλήθεια γιά ἕναν Κληρικό, μέ τόν ὁποῖο μπορεῖ νά εἶχε σέ κάποια θέματα διαφωνίες, ἀλλά ἀγαποῦσε, τιμοῦσε καί σεβόταν εἰλικρινά.
Θά ἀκουστοῦν καί θά γραφοῦν πολλά γιά τόν Μητροπολίτη Φιλίππων, Νεαπόλεως καί Θάσου Προκόπιο… Ὁ Θεός θά κρίνει καί ἡ ἱστορία θά καταγράψει…
Εὐγνωμόνως καταθέτω τό δικό μου κεράκι σ’ ἕναν ἐπίσκοπο εὐθύ, ντόμπρο, εἰλικρινῆ, πού ἀνάλωσε τήν ζωή του στήν διακονία τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.
Προκοπίου τοῦ Σεβασμιωτάτου καί Θεοπροβλήτου Μητροπολίτου τῆς Ἁγιωτάτης Μητροπόλεως Φιλίππων, Νεαπόλεως καί Θάσου, ὑπερτίμου καί ἐξάρχου Ἀνατολικῆς Μακεδονίας, ἡμῶν δέ Πατρός καί Ποιμενάρχου αἰωνία ἡ μνήμη!

🔺 Ένα παιδί που έζησε τα αθώα χρόνια της νιότης του στη Θάσο..