Στο νησί Παλαιό Τρίκερι (η αρχαία Κικύνηθος)  του Παγασητικού Κόλπου, πριν ακριβώς 198 χρόνια, στις 10 Σεπτεμβρίου του 1825, βρέθηκε θαυματουργικά σε μια ρίζα ελιάς η εικόνα της Παναγίας, ένα γεγονός, που είναι άγνωστο στους πολλούς. Και από τότε, όχι μόνο εορτάζεται το γεγονός στο νησί, όπου συγκεντρώνεται πολύς κόσμος στο Μοναστήρι του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, αλλά οι κάτοικοι  έχουν για πάντα μέσα τους την Παναγία την Τρικεριώτισσα, προσδοκώντας με τις μεσιτικές της προσευχές να συμπαρίσταται στις δοκιμασίες τους, να πραΰνει τους πόνους τους, να γαληνεύει τις ψυχές τους και να βρίσκεται δίπλα σε κάθε άνθρωπο. 

Η ιστορία για το πως βρέθηκε η εικόνα είναι ενδιαφέρουσα και ψυχωφελής και διασώθηκε από στόμα σε στόμα, ενώ την ζώσα παράδοση την κατέγραψε ο εκπαιδευτικός Γιάννης Πατρίκιος.   

Ένας μοναχός, ονόματι Δαμιανός (Κασλής), που φιλοξενούνταν σε κτίσμα στην αυλή του ναού του αγίου Προδρόμου, κατέφευγε συχνά, για να προστατευτεί από τις εχθρικές επιθέσεις, στα ερείπια του πρωτοχριστιανικού ναού του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, που ήταν τότε μια δασώδης περιοχή και όπου είχε φτιάξει μια κρύπτη. Εκεί,  είδε  το καλοκαίρι του 1825, ένα όραμα, όπου η Παναγία του ζητούσε να ειδοποιήσει τους Εφόρους του νησιού να στείλουν εργάτες στον κατεστραμμένο ναό, προκειμένου να σκάψουν και να ανακαλύψουν την εικόνα. Πράγματι έστειλαν, με κρύα καρδιά, εργάτες, αλλά η εικόνα δεν βρέθηκε, ωστόσο ήρθε στην επιφάνεια ένα τμήμα του μωσαϊκού δαπέδου του παλαιού ναού.  

Ένιωσε απογοήτευση ο μοναχός, αλλά δεν έπαψε να προσεύχεται με θέρμη προς την Παναγία. Σε νέο όραμα τού αποκαλύφθηκε το ακριβές σημείο της εικόνας, σε κάτι αγριελιές, όπου έσκαψαν ναυαγοί, που βρέθηκαν στο σημείο, και στη ρίζα μιας από αυτές, βρέθηκε η εικόνα της Παναγίας.  Εκεί, όπου υπήρχαν τα χαλάσματα του παλαιού ναού του 777, οι πιστοί, με δαπάνες τους, έκτισαν, τμηματικά, από το 182 έως το 1877, το μοναστήρι της Ευαγγελίστριας, με 100 κελιά. 

Η Παναγία, ανά τους αιώνες, μας θυμίζει ότι είμαστε “γεώργιον” του Θεού, χωράφι του, μια αλήθεια, που εμείς, δυστυχώς, δεν την σκεπτόμαστε διόλου.  Γι’ αυτό και δεν αισθανόμαστε και δεν ενθυμούμαστε τις υποχρεώσεις, που έχουμε απέναντι στο Θεό, στον εαυτό μας και στους συνανθρώπους μας. 

Με την ευκαιρία, λοιπόν,  της εορτής της εύρεσης της εικόνας της Παναγίας της Τρικεριώτισσας, ας ζωντανέψει μέσα μας η συναίσθηση αυτή  και ας ξυπνήσει η ευθύνη και το χρέος, που έχουμε. 

Μεγάλη η τιμή και η ευεργεσία, που μας κάνει η Παναγία να είναι δίπλα μας σε κάθε στιγμή. Αλλά να μη σταθούμε μόνο σ’ αυτό. Ας εξετάσουμε και ποια είναι η μέχρι τώρα καρποφορία μας. Τι δείχνει η ζωή μας; Δεχόμαστε τόση καλλιέργεια και συνδρομή εκ μέρους της Παναγίας. Ποια είναι, λοιπόν, η δική μας απόδοση και το δικό μας αποτέλεσμα; Έχουμε να παρουσιάσουμε στην Παναγία και στους ανθρώπους  καρπούς καλούς;  Ή έχουμε αγκάθια; 

Ας αγωνιζόμαστε, λοιπόν, ώστε να παράγουμε πάντοτε καρπούς και μόνο καρπούς, ώστε να απολαμβάνουμε και την πλούσια χάρη της Παναγίας και το αναγκαίο έλεος του Θεού. 

Μπλέκεται ο άνθρωπος μέσα στην καθημερινή τύρβη της ζωής, στη ρουτίνα των τόσων απασχολήσεων και αγωνιών και είναι δυνατόν να λησμονήσει τη σωτηρία του. Και είναι η λησμοσύνη αυτή τόσο εύκολη, αλλά και τόσο ολέθρια. Έτσι έρχεται η Παναγία με τη ζωή της και το πρόσωπό της να μας θυμίσει ότι το σημαντικότερο απ’ όλα είναι να μορφωθεί μέσα μας ο χαρακτήρας του Χριστού, ώστε να ζούμε τον Χριστό, να γίνουμε ομοιώματα του Χριστού.