Κατά το διήμερο 24 και 25 Μαρτίου εορτάστηκε με λαμπρότητα η εορτή του Ευαγγελισμού της Υπεραγίας Θεοτόκου και η Εθνική μας εορτή επι τη ενάρξει της Επαναστάσεως του 1821.

Την Πέμπτη 24 Μαρτίου το απόγευμα ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε και κήρυξε το θείο λόγο στον πανηγυρίζοντα ιερό Ναό Ευαγγελιστρίας στη Νάουσα.

Το βράδυ της ίδιας ημέρας η Ιερά Μητρόπολις διοργάνωσε εκδήλωση για τη διπλή εορτή στο Παύλειο Πολιτιστικό Κέντρο Βεροίας με ομιλητή τον Αρχιμανδρίτη π. Μελέτιο Κουράκλη, στρατιωτικό ιερέα ΓΕΣ, ο οποίος ανέπτυξε το θέμα: «με όπλο το σταυρό στα πεδία των μαχών» αναφερόμενος στην προσφορά του κλήρου στους αγώνες του Έθνους.

Την εκδήλωση πλαισίωσαν καλλιτεχνικά η Χορωδία Ενηλίκων του Ωδείου της Ιεράς Μητροπόλεως Βεροίας.

Υπό τη διεύθυνση του κ. Γεωργίου Ορδουλίδη και οι Παιδικές Χορωδίες της Ιεράς Μητροπόλεως και της Σχολικής Χορωδίας Βέροιας υπό τη διεύθυνση της κ. Ελένης Αναγνώστου. Την εκδήλωση παρουσίασε με επιτυχία ο Αρχιμ. Σωφρόνιος Φάκας.

Ανήμερα της εορτής ο σεβασμιώτατος λειτούργησε και κήρυξε το θείο λόγο στον ιερό Ναό Αγίου Αντωνίου Πολιούχου Βεροίας και στη συνέχεια τέλεσε την καθιερωμένη Δοξολογία με τη συμμετοχή των τοπικών Αρχών. Την Κυβέρνηση εκπροσώπησε ο Αν. Υπουργός Γεωργικής Ανάπτυξης κ. Μάρκος Μπόλαρης.

Μετά τη Δοξολογία ακολούθησε τρισάγιο πεσόντων στο Ηρώο της πόλης και μαθητική και στρατιωτική παρέλαση.

Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου στον Ι. Ναό Αγίου Αντωνίου:

«Τῆς Εὔας νῦν δι᾽ ἐμοῦ καταρ­γεί­σθω κατάκριμα, ἀποδότω δι᾽ ἐμοῦ τό ὀφείλημα σήμερα, δι᾽ ἐμοῦ τό χρέος τό ἀρχαῖον δοθήτω πληρέ­στα­τον».

Μέ αὐτούς τούς λόγους παρου­σιάζει, ἀδελφοί μου, ὁ ποιητής τοῦ κανόνος τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, τήν Πα­ναγία Παρθένο νά ἀπαντᾶ στό οὐράνιο μήνυμα τοῦ ἀρχαγγέλου Γαβριήλ.

Μέ αὐτούς τούς λόγους τήν πα­ρουσιάζει νά ἀποδέχεται τήν ἐπι­λο­γή τοῦ Θεοῦ νά γίνει συ­νερ­γός του στό σχέδιο τῆς ἀν­θρω­πί­νης σω­τηρίας καί ἀπολυ­τρώ­σεως.

Μέ αὐτούς τούς λόγους ὁ κύκλος τῆς πτώσεως καί τῆς ἐξορίας τῶν πρωτοπλάστων ἀπό τόν παρά­δει­σο τῆς Ἐδέμ κλείνει, καί ἀνοίγει καί πάλι «ἡ θύρα ἡ κεκλεισμένη» γιά τούς ἀνθρώπους.

Μέ αὐτούς τούς λόγους ὁ κύκλος τῆς παρακοῆς παίρνει τέλος, καί ἡ ὑπακοή τῆς Παναγίας Παρθένου γίνεται ἡ ἀρχή τῆς εὐδοκίας τοῦ Θεοῦ γιά τόν κόσμο.

Μέ τή δική της ὑπακοή ἡ ταπεινή Κόρη τῆς Ναζαρέτ ἀνα­πληροῖ τό χρέ­ος τῆς ἀνυπα­κοῆς πού δημι­ούρ­­γησαν ὁ Ἀδάμ καί ἡ Εὔα καί ὑπῆρξε ἡ ἀφορμή τῆς τι­μω­ρίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους.

Ἡ ὡραιότητα τῶν δικῶν της ἀρε­τῶν καλύπτει τήν ἀσχήμια τῶν ἁμαρ­­τιῶν τῶν ἀνθρώπων καί ἡ καθαρότητα τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώ­ματός της τούς ρύπους τῶν πα­θῶν τους.

Καί ἐάν, ἀδελφοί μου, οἱ πρω­τό­πλαστοι μέ τήν παράβαση τῆς ἐν­το­λῆς τοῦ Θεοῦ μᾶς στέρησαν τήν ἀθανασία καί γέ­­­μισαν μέ πόνους καί ὀδύνες τή ζωή μας, ἡ Παναγία μέ τήν ὑπο­ταγή ἔφερε στόν κόσμο τόν αἴτιο τῆς χαρᾶς καί τῆς αἰω­νίου ζωῆς, τόν Χριστό.

Ἐάν οἱ πρωτόπλαστοι ἄφησαν τόν ἑαυτό τους νά παρασυρθεῖ ἀπό τόν ὄφι καί νά ἀμφισβητήσει τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ, ἡ Παναγία δέ­χθηκε χωρίς ἀμφιβολίες τό μήνυ­μα τοῦ ἀρχαγγέλου Γαβριήλ καί ἔθεσε μέ ἀκλόνητη πίστη τόν ἑαυ­τό της στή διάθεση τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ.

Ἐκεῖνοι, οἱ πρωτόπλα­στοι, μᾶς μετέβαλαν σέ δεσμίους τῶν πα­θῶν καί αἰχμαλώτους τοῦ δια­βόλου· Ἐκείνη, ἡ Παναγία μας, μᾶς χά­ρισε διά τοῦ Υἱοῦ της τήν πνευ­ματική ἐλευθερία.

Ἐκείνη προσ­φέ­ρει τόν ἑαυτό της στόν Θεό γιά νά ἀποκατασταθεῖ ἡ διασαλευ­θεῖσα διά τῆς ἁμαρτίας τάξη τοῦ κό­σμου καί ἡ φθαρεῖσα στό πρόσωπο τοῦ ἀνθρώπου εἰκόνα τοῦ Θεοῦ.

Τό γεγονός τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τό ὁποῖο πανηγυρικά ἑορτάζει σήμε­ρα ἡ Ἐκκλησία μας ὡς «τῆς σωτη­ρίας ἡμῶν τό κεφάλαιον» εἶναι ὄντως ἡ ἀρχή ἑνός κύκλου στή ζωή τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ἑνός κύκλου ἐλευθερίας ἀπό τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας καί υἱοθεσίας τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τόν Θεό πού τόν ὁδηγεῖ στή σωτηρία.

Γιά ἐμᾶς ὅμως τούς Ἕλληνες ἀρ­-χί­ζει αὐτή τήν ἡμέρα καί ἕνας ἄλ­λος κύκλος ἐλευθερίας καί ἀνε­ξαρ­­τησίας.

Αὐτός γιά τόν ὁποῖο ἀγω­νίσθηκαν καί θυσιάσθη­καν οἱ πατέρες μας πολεμώντας μέ τή χά­ρη καί τήν εὐλογία τῆς Πα­να­γίας μας πού εἶχαν ζητήσει ἀνή­μερα τῆς ἑορ­τῆς τοῦ Εὐαγγε­λι­σμοῦ της ἐνώπιον τῆς ἱερῆς της εἰ­κόνος.

Γι᾽ αὐτό καί γιά ἐμᾶς εἶναι διπλή ἡ ἑορτή, εἶναι δι­πλή ἡ χαρά, εἶναι διπλός ὁ εὐαγ­γε­λισμός, εἶναι δι­πλή ἡ εὐγνω­μο­σύ­νη μας πρός τήν Παναγία Μη­τέρα μας, ἡ ὁποία δέν ἐξόφλησε μόνο τό χρέος μας πρός τόν Θεό ἀπαλ­λά­σοντάς μας διά τοῦ Υἱοῦ της ἀπό τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ διαβόλου, ἀλλά ἔγινε γιά μία ἀκό­μη φορά στήν ἱστορία τοῦ Γέ­νους μας ἡ ὑπέρ­μα­χος Στρα­τηγός πού ἐνίσχυσε τούς πατέρες μας στόν τι­τάνιο ἀγώνα τους γιά νά ἐλευ­θε­ρώσουν τήν ἐπί τετρακόσια καί πλέον χρόνια πα­τρίδα μας ἀπό τόν ἀλλόθρησκο κα­τακτητή.

Καί ἐάν ἡ Παναγία μας ἐκπλη­ρώ­νει σήμερα τό ἀρχαῖο χρέος τῶν ἀν­θρώπων, τό ἐρώτημα πού τίθε­ται, ἀδελφοί μου, εἶναι πῶς ἐκ­πληρώνουμε ἐμεῖς τό χρέος μας πρός τήν Παναγία μας ἀλλά καί πρός τούς προγόνους μας πού θυ­σιάσθηκαν γιά τήν ἐλευθερία μας.

Καί ὑπάρχει ἕνας μόνο τρόπος γιά νά τό ἐπιτύχουμε: νά φανοῦμε ἀν­τάξιοι τῆς διπλῆς δωρεᾶς τῆς Πα­ναγίας μας ἀλλά καί τῶν ἀγώ­νων τῶν πατέρων μας.

Γιατί μπορεῖ ὁ Θεός νά μᾶς χά­ρι­σε διά τῆς Παναγίας τήν ἐλευ­θερία μας, ὅμως δέν τήν ἐπιβάλλει σέ κα­­­νένα.

Εἶναι χρέος δικό μας νά τή διατηρήσουμε, ἀποδεχόμενοι τή δωρεά του. Εἶναι χρέος μας να τή διατηρήσουμε, ἀποφεύγοντας νά γίνουμε καί πάλι μέ τίς πράξεις μας καί τίς ἐπιλογές μας δέσμιοι τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ διαβόλου.

Εἶναι χρέος μας νά τή διατηρή­σου­με, μένοντας πιστοί στίς ἐν­τολές καί τόν νόμο του καί ἐμπι­στευό­μενοι τή ζωή μας στήν ἀγά­πη του.

Ἀνάλογο εἶναι καί τό χρέος μας πρός τούς πατέρες μας. Ἐκεῖνοι ἔδωσαν τή ζωή τους γιά νά ζοῦμε ἐμεῖς ἐλεύθεροι, καί δικό μας χρέ­ος εἶναι νά διατηροῦμε αὐτή τήν ἐλευθερία μέ σεβασμό στίς ἀρχές καί τίς ἀξίες ἀπό τίς ὁποῖες δια­πνε­όταν καί ἐκεῖνοι, χωρίς νά ἀπεμ­πολοῦμε τά δικαιώματά μας καί κυρίως χωρίς νά ἀπαρνούμεθα τήν ἀγάπη μας πρός τήν πατρίδα, ἔτσι ὥστε νά ἔχουμε πάντοτε τήν Πα­ναγία μας προστάτιδα καί βοη­θό μας στούς δύσκολους και­ρούς πού διέρχεται ἡ πατρίδα μας καί ὁ κόσμος.