Τήν Πέμπτην, 14ην/27ην Σεπτεμβρίου 2018, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ ἑορτή τῆς Παγκοσμίου Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.

Κατά τήν ἑορτήν ταύτην τό Πατριαρχεῖον ἐτέλεσε τήν μνήμην τοῦ γεγονότος τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ μετά τήν εὕρεσιν αὐτοῦ ὄπισθεν τοῦ Φρικτοῦ Γολγοθᾶ ὑπό τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἱεροσολύμων Μακαρίου καί τῆς ἁγίας Ἑλένης κατά τήν ἑορτήν τῶν Ἐγκαινίων τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως τό 336μ.Χ.

Διά τήν ἑορτήν ταύτην ἐτελέσθη:

A) Ἀφ’ ἑσπέρας Ἑσπερινός μετά προϋπαντήσεως καί θυμιάματος εἰς τήν Ἁγίαν Ἀποκαθήλωσιν, προσκυνήσεως εἰς τόν Ἅγιον Τάφον, προσκυνήσεως εἰς τόν Γολγοθᾶν, θυμιάματος ἀνά τά προσκυνήματα, Ἀνοιξανταρίων, Μεγάλης Εἰσόδου καί Ἀρτοκλασίας.

Μετά τήν Ἀπόλυσιν τοῦ Ἑσπερινοῦ ἡ Πατριαρχική Συνοδεία ἀνῆλθεν εἰς τήν Ἁγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα.

B) Θεία Λειτουργία ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, συλλειτουργούντων τῶν Ἀρχιερέων τοῦ Πατριαρχείου Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Γεράσων κ. Θεοφάνους, Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου, Καττάρων κ. Μακαρίου, Ἀνθηδῶνος κ. Νεκταρίου καί Πέλλης κ. Φιλουμένου, καί τῶν παρεπιδημούντων ἐκ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτῶν Ξάνθης καί Περιθεωρίου κ. Παντελεήμονος, Μαρωνείας κ. Νικηφόρου καί Νέας Ἰωνίας κ. Γαβριήλ, τοῦ παρεπιδημοῦντος ἐκ τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου  Nικολάεβ καί Ὀζάκωβ Πιτιρίμ, τῶν παρεπιδημούντων ἐκ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας  Ἐπισκόπου Καναδᾶ κ. Εἰρηναίου καί Ἐπισκόπου Πακράτς καί Σλαβονίας Ἰωάννου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, ὧν πρῶτος ὁ Γέρων Καμαράσης Ἀρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος, Ἱεροδιακόνων καί τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου, ψάλλοντος τοῦ Πρωτοψάλτου Κωνσταντίνου Σπυροπούλου καί ἐκλεκτῆς χορῳδίας ἐξ Ἑλλάδος καί μετέχοντος ἐν χαρᾷ καί κατανύξει πλήθους προσκυνητῶν.

Μετά τήν ἀπόλυσιν τῆς θ. Λειτουργίας ἤρχισεν ἡ λιτανεία ἀπό τοῦ Καθολικοῦ, φθάσασα διά τῆς Ἀποκαθηλώσεως εἰς τό Σπήλαιον τῆς Εὑρέσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, μετά θυμιάματος τῶν διακόνων εἰς τό Ἱερόν Βῆμα τῶν Ἀρμενίων καί ἐγένετο ἡ ὕψωσις εἰς τόν τόπον τῆς Εὑρέσεως. Ἀκολούθως ἡ λιτανεία περιήχθη τρίς τόν Πανάγιον Τάφον καί ἀνῆλθεν εἰς τόν Γολγοθᾶν, ἔνθα ἐγένετο καί πάλιν ἡ Ὕψωσις τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἀπό τῆς Ἁγίας Τραπέζης τοῦ Γολγοθᾶ πρός τά τέσσαρα σημεῖα τοῦ ὁρίζοντος.

Τέλος, ἔλαβε χώραν ἡ κάθοδος εἰς τό Καθολικόν καί ἐν συνεχείᾳ ἡ ἄνοδος εἰς τό Πατριαρχεῖον. Ἐνταῦθα ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησε διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως αὐτοῦ ἑλληνιστί:

“Ὁ διά βρώσεως τοῦ ξύλου τῷ γένει προσγενόμενος θάνατος διά σταυροῦ κατήργηται σήμερον· τῆς γάρ προμήτορος ἡ παγγενής κατάρα διαλέλυται τό βλαστῷ τῆς ἁγνῆς Θεομήτορος, ἣν πᾶσαι αἱ δυνάμεις τῶν οὐρανῶν μεγαλύνουσιν, ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

Ἐκλαμπρότατε Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος κ. Χρῆστε Σοφιανόπουλε,

Σεβαστοί ἅγιοι πατέρες καί ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς χριστιανοί καί προσκυνηταί,

Δόξαν καί εὐχαριστίαν ἀναπέμπομεν εἰς τόν Ἅγιον Τριαδικόν Θεόν, τόν ἀξιώσαντα ἡμᾶς νά τελέσωμεν ἐν Εὐχαριστιακῇ Συνάξει καί  μετά Παρρησίας τήν Ἁγίαν καί πανύμνητον  ἑορτήν τῆς ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἐν αὐτῷ τούτῳ τῷ τόπῳ τῆς εὑρέσεως ἀλλά καί τίς ὑψώσεως αὐτοῦ, δηλονότι ἐν τῷ κρανίου τόπῳ τῷ Γολγοθᾷ. Ὁ τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ Σταυρός ἀποτελεῖ σημεῖον ἐν ἡμῖν μέγα κατά τόν ἅγιον Κύριλλον Ἀλεξανδρείας. «Πᾶσα οὖν πρᾶξις καί θαυματουργία Χριστοῦ μεγίστη καί θεία καί θαυμαστή, ἀλλά πάντων ἐστί θαυμαστότερον, ὁ τίμιος Αὐτοῦ  Σταυρός. Δι’ οὐδενός γάρ  ἑτέρου ὁ θάνατος κατήργηται, ἡ  τοῦ προπάτορος ἁμαρτία λέλυται, ὁ Ἅιδης ἐσκύλευται, ἡ Ἀνάστασις  δεδώρηται… εἰ μή διά τοῦ Σταυροῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ κατά τόν ἅγιον Ἰωάννην τό Δαμασκηνόν.

 Μέ ἄλλα λόγια, ὁ τίμιος Σταυρός εἶναι τό μέσον διά τοῦ ὁποίου προσκυνοῦμεν τόν Θεόν καί Σωτῆρα ἡμῶν Χριστόν, ὁ Ὁποῖος παρέδωκεν Ἑαυτόν ὑπέρ ἡμῶν προσφοράν καί θυσίαν τῷ Θεῷ, «ἵνα λυτρώσηται ἡμᾶς ἀπό πάσης ἀνομίας καί καθαρίσῃ ἑαυτῷ λαόν περιούσιον» (Τίτ. 2,14), κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος.

 Ὁ περιούσιος δέ λαός δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τό ἔθνος τό ἅγιον, δηλαδή τά πιστά μέλη τοῦ μυστικοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, τουτέστιν τῆς ἐκκλησίας, «τοῦ ἐκ σκότους ἡμᾶς καλέσαντος εἰς τό θαυμαστόν αὐτοῦ φῶς» κατά τόν Ἀπόστολον Πέτρον.

«Τό θαυμαστόν τοῦτο φῶς ἐφανέρωσεν εἰς ἡμᾶς ὁ τίμιος τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ Σταυρός, διό καί ὁ Χριστός παραγγέλλει ἡμῖν λέγων: “περιπατεῖτε ἕως τό φῶς ἔχετε, ἵνα μή σκοτία ἡμᾶς καταλάβῃ· ἕως τό φῶς ἔχετε, πιστεύετε εἰς τό φῶς, ἵνα υἱοί φωτός γένησθε”, ( Ἰωάν. 12,35/36).

Τό Κυριακόν τοῦτο παράγγελμα εἶναι τόσον ἐπίκαιρον εἰς τήν σύγχρονον πραγματικότητα, ὅσον ποτέ ἄλλοτε καί τοῦτο διότι τό ὑπό τῶν κοσμικῶν δυνάμεων καλλιεργούμενον καί προωθούμενον ἀγνωστικιστικόν καί ἄθεον φρόνημα ἢ δόγμα ἂν θέλετε, ἐξομοιάζει τόν ἄνθρωπον, «τόν ἐν τιμῇ ὄντα τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις», (ψαλμ.48,13), κατά τόν ψαλμῳδόν.

«Ὁ λόγος γάρ ὁ  τοῦ σταυροῦ τοῖς μέν ἀπολλυμένοις μωρία ἐστί τοῖς δέ σῳζομένοις ἡμῖν δύναμις Θεοῦ ἐστι» (Α΄ Κορ. 1,18). Τό περί Σταυροῦ κήρυγμα εἰς  ἐκείνους πού βαδίζουν τόν δρόμον τῆς ἀπωλείας φαίνεται μωρία καί ἀνοησία. Εἰς ἡμᾶς ὅμως πού εἴμεθα εἰς τόν δρόμον τῆς σωτηρίας εἶναι δύναμις Θεοῦ, πού σῴζει, λέγει ὁ μέγας Παῦλος.

 Ἡ σῴζουσα δύναμις τοῦ Σταυροῦ, δηλαδή ἡ θεία δύναμις τοῦ βλαστοῦ τοῦ υἱοῦ καί Θεοῦ τῆς ἁγνῆς τῆς Θεομήτορος τῆς Παναγίας εἶναι τό ὅπλον κατά τοῦ διαβόλου. Διά τοῦτο καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου, ἱκετευτικῶς καί προσευχητικῶς βοήσωμεν καί μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «Σῶσον ἡμᾶς Σταυρέ τῇ δυνάμει σου· ἁγίασον ἡμᾶς τῇ λαμπρότητί σου, Τίμιε Σταυρέ, καί κραταίωσον ἡμᾶς τῇ ὑψώσει σου· ὅτι φῶς ἡμῖν δεδώρησαι καί σωτηρίαν τῶν ψυχῶν ἡμῶν καί εἰρήνην τῷ κόσμῳ καί τῇ περιοχῇ ἡμῶν. Ἀμήν. Ἔτη πολλά”.

καί ἐδέχθη τά σέβη τῶν ἱερέων καί τῶν προσκυνητῶν, προσφωνήσαντος ὡσαύτως τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ξάνθης κ.  Παντελεήμονος, εὐχαριστοῦντος τόν Θεόν καί τόν Μακαριώτατον διά τήν συμμετοχήν αὐτοῦ εἰς τήν ἑορτήν.