Του π. Ηλία Μάκου
Ξεκίνησαν τα σχολεία για τη νέα σχολική περίοδο και όλοι διαπιστώνουμε, μέσα στην τραγικότητα των εποχών, που ζούμε, με τα φυσικά φαινόμενα να προκαλούν ανυπολόγιστες καταστροφές και την εγκληματικότητα να είναι σε έξαρση, ότι η κοινωνία μας, αν δεν στηριχθεί στην παιδεία, κινδυνεύει να καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος. Αλλά, δυστυχώς, ο ποιοτικός δείκτης της εκπαίδευσης, αντί να βελτιώνεται, παραμένει στάσιμος. Κάτι άλλαξε, βέβαια, τα τελευταία χρόνια, αλλά δεν αρκεί.
Είναι φανερό, ότι προκύπτουν στρατιές αγράμματων και η τυραννία και η κόλαση της αγραμματοσύνης, μπορεί να βολεύει συμφέροντα, χαντακώνει, όμως, την κοινωνία.
Βέβαια, δεν λείπουν, ευτυχώς, οι εξαιρέσεις, δεν είμαστε μηδενιστές, ωστόσο η συνολική εικόνα είναι απογοητευτική.
Μια απλή κίνηση να κάνει κάποιος: Να ρίξει μια ματιά σε αναρτήσεις νέων σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπου διατηρούν σελίδες, και θα καταλάβει ότι έχουν χαθεί πλέον τα αυγά και τα πασχάλια.
Καλά η ορθογραφία και η σύνταξη είναι φρικτή και υποδηλώνει πλήρη άγνοια βασικών γραμματικών και συντακτικών κανόνων. Αλήθεια, τι διδάσκονται στα σχολεία; Ορισμένοι (ες) ακόμη και το όνομά τους λάθος το γράφουν!
Το ακόμη φρικτότερο, όμως, είναι ότι φαίνεται ξεκάθαρα ότι δεν μπορούν να σκεφτούν και να εκφραστούν. Περιορίζονται σε λίγες λέξεις και δεν διατυπώνουν κανένα ολοκληρωμένο νόημα.
Δεν επιθυμούμε να προσβάλλουμε τα παιδιά, γιατί δεν φταίνε αυτά γι’ αυτό το κατάντημα. Σαφώς και υπάρχουν ανεπαρκείς διδάσκοντες (δεν γενικεύουμε, αλλά επισημαίνουμε). Σαφώς το σύστημα δεν ευνοεί τη μάθηση, αλλά την πληροφορία. Σαφώς πολλά παιδιά, χωρίς επί της ουσίας να ευθύνονται τα ίδια, δεν τα ενδιαφέρει να μάθουν, αλλά να βρουν τρόπους εύκολης επιβίωσης.
Αντί η πολιτεία, η ίδια η εκπαιδευτική κοινότητα, αλλά και οι οικογένειες (ναι, έχουν τη δική τους ευθύνη οι οικογένειες), να βοηθήσουν τους νέους να βγουν απ’ αυτή τη διάλυση, που κάνει τα όνειρά τους συντρίμμια, τους διαλύουν ακόμη περισσότερο. Αντί να τους δώσουν διέξοδο, τους βυθίζουν όλο και πιο βαθιά στο αδιέξοδο.
Δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο αυτό το δυσάρεστο φαινόμενο της αμάθειας, που έχει δημιουργήσει απάθεια, και οι οδυνηρές επιπτώσεις του, φαίνονται σε πολλά στάδια της κοινωνικής ζωής. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα, που έχει αναφέρει ο καθηγητής Διεθνούς Δικαίου του Παντείου Πανεπιστημίου Δονάτος Παπαγιάννης, που παραδίδοντας μάθημα σε προχωρημένο εξάμηνο ρώτησε, παρεμπιπτόντως, 300 φοιτητές να του πουν τι γνωρίζουν για τη Μάχη του Μαραθώνα και ήξερε μόνο μια φοιτήτρια με καταγωγή από την Αλβανία, η οποία περιέγραψε με ακρίβεια τα ιστορικά γεγονότα!
Και, δυστυχώς, παρότι τώρα παρατηρούμε τις συνέπειες του φαινομένου της απαιδευσίας, δεν είναι σημερινό, έχει βαθιά τις ρίζες του στο παρελθόν. Ξεκίνησε και τώρα το πληρώνουμε. Σμπαραλιάστηκε το μορφωτικό επίπεδο των νέων, με αποτέλεσμα να είναι σμπαραλιασμένοι ως προσωπικότητες και οι ίδιοι.
Κατέρρευσαν σταδιακά τα ιδεώδη της παιδείας, με αποτέλεσμα να καταρρεύσουν πνευματικά και ψυχικά και τα παιδιά… Η παιδεία, πλέον, δεν καλλιεργεί και δεν μεταδίδει αξίες.
Ακούγεται συχνά η φράση “παλαιά μαθαίναμε γράμματα” και, πραγματικά, σε πολλές περιπτώσεις, επιβεβαιώνεται. Δεν υποστηρίζουμε το πισωγύρισμα, αλλά το προχώρημα με στέρεους και όχι σάπιους και σαθρούς βηματισμούς.
Η παιδεία είναι ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες διατήρησης της ταυτότητάς μας, της ιστορίας μας, της ύπαρξής μας και της ρίζας μας. Ας το καταλάβουμε, επιτέλους…
Στόχοι της ελληνικής παιδείας, που δεν πρέπει αντιγράφει τα κακά, αλλά τα καλά σημεία των δυτικών προτύπων, δεν μπορεί να είναι άλλος από τη δημιουργία ανθρώπων ολοκληρωμένων.
Ανθρώπων σωστών, που να διαθέτουν ήθος. Ναι, μέσα σ’ αυτή τη σύγχρονη Βαβέλ, το ήθος είναι ισχυρό “όπλο” στη διάθεσή των νέων, είναι ένα γερό αγκωνάρι.
Ανθρώπων, που θα διαθέτουν γνώση και όχι γνώσεις, αλλά και ψυχική ομορφιά και εσωτερική αυτοκυριαρχία και ακεραιότητα και βίωση της αληθινής αρετής και υγιή προσωπικότητα και καλλιέργεια της έννοιας της πραγματικής ελευθερίας και όχι της ασυδοσίας και βίωση των εννοιών της αξιοκρατίας, της ανθρωπιάς, της δικαιοσύνης, του αλληλοσεβασμού και της αυτογνωσίας.
Όχι σ’ αυτό, που αρέσκονται κάποιοι για τα παιδιά, αλλά ναι σ’ αυτό, που αξίζει να γίνουν τα παιδιά, για να ευτυχήσουν, για να προκόψουν και να ευδοκιμήσουν ως σωστοί άνθρωποι και όχι σαν υπάνθρωποι.
