Του π. Ηλία Μάκου

Ξέρει η Χριστιανή γυναίκα, ότι ο δρόμος ο χριστιανικός είναι, χωρίς καμία αμφιβολία, μια στενωπός.

Είναι ένα ανηφορικό μονοπάτι, που έχει δυσκολίες και εμπόδια, που κάνει τα πόδια της να κόβονται, τα γονατά της να λυγίζουν, την αναπνοή της να επιταχύνεται, την καρδιά της να ανεβάζει τους σφιγμούς, τους πνεύμονές της να φουσκώνουν.

Και, όμως, προχωρά, αντέχει, υπομένει και επιμένει.

Ξέρει η Χριστιανή γυναίκα να παλεύει σκληρά με τον εαυτό της.

Ξέρει να νικάει τα πάθη της.

Ξέρει να μονομαχεί με τις αδυναμίες της.

Ξέρει να σηκώνει το σταυρό της.

Ξέρει ότι ο δρόμος της δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, αλλά με πολλά αγκάθια.

Ξέρει ότι η εκλογή και η προτίμηση του δρόμου της αμαρτίας, το σπάσιμο κάθε ηθικού φραγμού, ἐχει πάντα δραματικές εξελίξεις, θλιβερές επιπτώσεις.

Έχει δάκρυα και όχι ευτυχία.

Έχει ασταμάτητους σπαραγμούς και όχι ευτυχισμένες στιγμές.

Γι’ αυτό στρέφεται προς το Χριστό, έχοντας ως πρότυπό της την Παναγία.

Και όταν πνίγεται στη θάλασσα της ζωής, ξέρει να καρφώνει το βλέμμα της στον Κύριο.