ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΗ Μ. ΤΖΟΥΜΑ

Κατά έναν περίεργο τρόπο η ασθένεια του Αγαπητού και σεβαστού μας Μητροπολίτη Λαρίσης Ιγνατίου, η μετάβασή του στο Μαιάμι- στο ίδιο ακριβώς νοσοκομειακό ίδρυμα που είχε μεταβεί προ 11 ετών ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος- και το αναμενόμενο τέλος ( για όσους κατάλαβαν εξ αρχής τί συμβαίνει ), μας ξύπνησε μνήμες και μας δημιούργησε σκέψεις και προβληματισμούς που θα θέλαμε να μοιραστούμε μαζί σας!
Αγωνίζονται οι άνθρωποι, σε οποιοδήποτε μετερίζι κι αν ευρίσκονται, αποκτούν εξουσία και απολαμβάνουν δόξα και τιμές και το τέλος είναι για όλους το ίδιο. Αυτή είναι μία μεγάλη πραγματικότητα που αποδεικνύει με τον πιο άμεσο τρόπο, τη ματαιότητα της ζωής όλων μας.

Εδώ και δύο περίπου χρόνια ακούσαμε για πρώτη φορά οτι ο απρόσκλητος επισκέπτης της κακής και επάρατης ασθενείας, είχε πλήξει τον Μακαριστό πλέον σήμερα Λαρίσης και Τυρνάβου Ιγνάτιο.
Το στενό περιβάλλον του, τα παιδιά του,σε κάθε σχετικό ερώτημα που τους έθεταν όταν είχε αρχίσει να γίνεται γνωστό, έσπευδαν, όπως ήταν φυσικό, να αλλάξουν την εντύπωση που είχε ο συνομιλητής τους και να τον πείσουν ότι ο Σεβαστός Ιεράρχης χαίρει άκρας υγείας. Και αυτό έκανε ακόμη πιο δυσχερή την εξέλιξη γιατί έκοβαν κάθε απόπειρα για να πεί ο άλλος δύο λόγια από την εμπειρία του, που μπορούσαν να φανούν χρήσιμα για το θέμα αυτό.Αλλά στις περιπτώσεις αυτές δεν μπορείς να αλλάξεις τη σκέψη των ανθρώπων.

Ακόμη και την εποχή που έκρουε ο Ιγνάτιος την θύρα του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου, για να ζητήσει την προαγωγή του πρώτου συνεργάτη του Αρχιμ. Αχιλίου( που είναι σε ηλικία προαγωγής και έχει και τα απαιτούμενα προσόντα), ούτε και τότε είπε για την ασθένειά του και δεν το «εκμεταλλεύτηκε», ώστε να δεί,πριν κλείσει τα μάτια του,ένα παιδί του τουλάχιστον,Δεσπότη και συλλειτουργό του.
Έφυγε με αυτό το παράπονο. Ακόμη και σήμερα είναι σα να τον ακούω, όπως τον άκουσα για τελευταία φορά στην Άρτα, στην ενθρόνιση του νέου Άρτης Καλλινίκου,να λέει σε συνεπίσκοπό του και μάλιστα αρκετά έτη νεώτερό του, εκ της Αρχιεπισκοπικής αυλής:

-Σεβασμιώτατε και τον Αχίλιο μη μου ξεχάσετε! Είναι καλό παιδί!

Ο Ιγνάτιος μπορεί να έφυγε από τον
μάταιο και ψεύτικο αυτό κόσμο, η παράκλησή του όμως παραμένει για να μας θυμίζει την αχαριστία των αδελφών συνΕπισκόπων του.
Και δεν είναι ο μόνος! Πλείστα τόσα παραδείγματα.
Και να σκεφτεί κανείς ότι ο Ιγνάτιος από το 1994 που εξελέγη Μητροπολίτης, έχει ψηφίσει ανελλειπώς όλους τους εκλεγέντες από τότε και μετά!
Και στην Αρχιεπισκοπική εκλογή του 1998, ήταν πιστός στο άρμα του τότε Θηβών Ιερωνύμου( κι όχι με τον Δημητριάδος Χριστόδουλο) αλλά και στην εκλογή για Αρχιεπίσκοπο του 2008,μετά την Κοίμηση του Χριστοδούλου, πάλι τον Ιερώνυμο ψήφισε για Αρχιεπίσκοπο!
Αλλά ο Ιερώνυμος δεν του έκανε το χατήρι να αναδείξει σε Μητροπολίτη της Εκκλησίας μας αυτόν για τον οποίο τον παρακαλούσε! Είχε άλλα πιο δυνατά γραμμάτια να εξοφλήσει! Και ο Ιγνάτιος φαίνεται πως δεν ήταν πολύ πιεστικός και… « πειστικός» στα θέλω του,ώστε να γίνεται αυτό που ζητούσε. Πάντα κάποιος άλλος του συμπαραστεκόταν και τον βοηθούσε για να εκπληρώσει το στόχο που έβαζε.Αυτή τη φορά έμεινε μόνος.
Ο Ιγνάτιος εξελέγη Μητροπολίτης Λαρίσης στα 1994, πάνω σε μία καραμπόλα της Εκκλησίας, λόγω της έξαρσης που υπήρχε στο λεγόμενο εκκλησιαστικό πρόβλημα που είχε δημιουργηθεί από το 1974, με υπαιτιότητα του ίδιου του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ.
Στην προσπάθειά του ο Σεραφείμ να ελέγξει την Ιεραρχία και να μην αμφισβητηθεί στα πρώτα του βήματα, τη δύσκολη εκείνη εποχή, «καρατόμησε» 11 Μητροπολίτες, εκλεγέντες επί Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου Α ´ και δύο προγενέστερους(τους οποίους θεωρούσε αντάρτες).
Παράλληλα δημιούργησε οκτώ νέες Μητροπόλεις, εκ διχοτομήσεως από άλλες( στη Θεσσαλονίκη και στο λεκανοπέδιο).
Το γεγονός αυτό του εξασφάλισε πλειοψηφία στην Ιεραρχία και έκανε ο,τι ήθελε.
Είκοσι χρόνια μετά προσπαθούσε να το «κλείσει» ο ίδιος το θέμα αυτό, αφού είχε δημιουργήσει πλείστα προβλήματα και κινδύνευε να διχάσει την Εκκλησία.
Το όνομα του μετριοπαθούς Ιγνατίου έπεσε στο τραπέζι της διαδοχής από τον αείμνηστο Νικαίας Ιάκωβο(Παπαθανασίου- Γκίνη), πνευματικό ανάστημα του Λαρίσης Σεραφείμ(Ορφανού)-συμπατριώτες και παλαιοί γνώριμοι όλοι από την περιοχή Μεγάρων και Σαλαμίνος .
Ο αείμνηστος Νικαίας Ιάκωβος είχε εισηγηθεί στον Αρχιεπίσκοπο Σεραφείμ την ανάληψη των καθηκόντων Γραμματέως της Συνόδου από τον Ιγνάτιο.
Όταν η Εκκλησία το 1994, θέλησε να εκλέξει νέο Λαρίσης, ο Ιγνάτιος θεωρήθηκε ως ο πλέον κατάλληλος για να πάει να αντιμετωπίσει τους φανατισμένους που ούρλιαζαν και έβριζαν, χωρίς να καταλαβαίνουν το λόγο.

Και πράγματι ο Ιγνάτιος κατάφερε με την καλοσύνη και την υπομονή του να ενώσει τα διεστώτα και να κλείσει τις πληγές που είχαν δημιουργηθεί!

Σήμερα θεωρείται ο μακροβιότερος Ποιμενάρχης που πέρασε από τη Λάρισα. Και αν δεν τον έπλητττε η επάρατη ασθένεια θα ζούσε πολύ περισσότερο, αφού ήταν μόνο 72 ετών!

Η Κοίμηση του Ιγνατίου μας φέρνει στη σκέψη όλα αυτά που έζησε η Εκκλησία μας τα τελευταία αυτά χρόνια.
Σε όλα αυτά πρωταγωνιστικό ρόλο κατέχει- στο βαθμό που του αναλογεί- ο ταπεινός και πράος αυτός Ιεράρχης Ιγνάτιος.
Η διαπίστωση αυτή μας δίνει την ευκαιρία να κάνουμε κάποιες σκέψεις χρήσιμες για τη ζωή όλων μας.

Όλοι γνωρίζουμε την αγωνία που έχουν οι κληρικοί μας για την προαγωγή τους και τον αγώνα που καταβάλουν γιαυτό το στόχο.
Τα γραφεία της Συνόδου είναι γεμάτα από νέους κληρικούς με προσόντα, που προσδοκούν την προαγωγή τους σε Μητροπολίτες ή έστω σε Επισκόπους. Αλλά και σε Μητροπόλεις, στις επαρχίες υπηρετούν το ίδιο προσοντούχοι και φιλόδοξοι κληρικοί που περιμένουν να έλθει η μέρα που θα καταστούν Ιεράρχες της Εκκλησίας μας.
Νέοι άνθρωποι οι περισσότεροι αλλά και μεσήλικες πια, που άφησαν την κοσμική ζωή από τα νεανικά τους χρόνια και φόρεσαν το τιμημένο και άγιο ράσο και αφοσιώθηκαν στην Εκκλησία.
Άλλοι δουλεύουν υποδειγματικώς και ιεραποστολικώς και άλλοι απλώς υπηρεσιακώς, ως καριερίστες!
Όλοι πάντως, περιμένουν την προαγωγή. Όλοι θέλουν να γίνουν … «πρίγκηπες» της Εκκλησίας. Ελάχιστοι είναι οι συνειδητοποιημένοι που το έχουν αφήσει στο Θεό.
Όσοι έχουν την εύνοια του Αρχιεπισκόπου τα καταφέρνουν. Αλλά και όσοι διαθέτουν Γέροντα μπορούν να ελπίζουν . Υπάρχουν και οι απλώς τυχεροί που την κατάλληλη στιγμή υποβοηθούνται από ανθρώπους που τους φέρνει ο Θεός στο δρόμο τους, αλλιώς δεν είχαν να ελπίζουν πουθενά. Η μεγάλη πλειοψηφία, όμως, περιμένει. Και τα χρόνια περνούν και η πολυπόθητη προαγωγή δεν έρχεται.
Αλλά και όσοι γίνονται, άλλοι το ευχαριστιούνται και αφοσιώνονται στην υπηρεσία του πλησίον και άλλοι απλώς περνούν ευχάριστα το χρόνο τους και χαίρονται την Αρχιερωσύνη τους. Και μετά τί;
Μετά…« μία ροπή και πάντα ταύτα θάνατος διαδέχεται».

Και τί μένει; Μα κάθε τι το καλό!
Τα καλά έργα, η αγαθή ανάμνηση, η καλοσύνη, το χαμόγελο, η καλή καρδιά, τα έργα φιλανθρωπίας και οι ευεργεσίες προς πάσχοντες συνανθρώπους.

Πόσοι Ιεράρχες δεν έφυγαν τα τελευταία χρόνια με ανάλογο τρόπο, άλλοι από φυσικά αίτια και γήρας και άλλοι από κάποια ασθένεια;
Ποιούς θυμόμαστε απ´αυτούς και πότε τους θυμόμαστε;
Και διερωτώμαι ο ταπεινός εγώ, ως κοινός θνητός:

– Αξίζει όλος αυτός ο αγώνας που καταβάλουν οι άνθρωποι αυτοί, μόνο και μόνο για να φορέσουν το καρδιοτονωτικό εγκόλπιο ( όπως ευστόχως το αποκαλούσε Γέρων Ιεράρχης) και το διαμαντένιο στέμμα;
Κάποιοι μάλιστα εξ αυτών όταν τους τα πρόσφεραν δεν ήθελαν να τα ανταλλάξουν με το καλογερικό σκουφάκι και το καλογερικό στασίδι…
Στη συνέχεια όμως δεν έμειναν στο ένα, αλλά απέκτησαν τόσα, όσα δεν χρειάζονταν. Είναι από τις μεγάλες ασθένειες της εποχής μας η πλεονεξία.
Η Κοίμηση του μειλίχιου και πράου Ιγνατίου μας διδάσκει πολλαπλώς.
Μάλιστα με την καθυστέρηση που παρατηρείται στην έλευση του ακηνώματός του, δίνεται σε όλους μας η ευκαιρία να προβληματιστούμε και να παραδειγματιστούμε από την πορεία αυτού του ανθρώπου. Ο Θεός του επέτρεψε να τα ζήσει όλα. Τον αντάμειψε για την καλή του καρδιά και τον ανέδειξε Μητροπολίτη της Εκκλησίας μας από εκεί που δεν το περίμενε! Ένα τυχαίο γεγονός τον κατέστησε Ποιμενάρχη σε μία από τις σημαντικότερες Μητροπόλεις της Εκκλησίας της Ελλάδος. Αν δεν είναι αυτό εύνοια του Θεού τότε τί είναι;
Στη συνέχεια τον βοήθησε να επικρατήσει των αντιδράσεων και να γίνει αποδεκτός από όλους. Τα πρώτα χρόνια στη Λάρισα ήταν βασανιστικά. Δεν τολμούσε να βγεί από τη Μητρόπολη και να χοροστατήσει ή να λειτουργήσει. Συνέβαιναν γεγονότα για τα οποία ο λαός της Λάρισας που τα προκαλούσε δεν θα πρέπει σήμερα να υπερηφανεύεται. Αντιθέτως πρέπει να πάνε όλοι αυτοί ενώπιον του ιερού του σκηνώματος και να ζητήσουν συγνώμη. Δεν έχει σημασία αν στη συνέχεια με την υπομονή και την καλοσύνη που επέδειξε, ως σύγχρονος Άγιος, εξομαλύνθηκε η κατάσταση και ηρέμησε και ο ίδιος. Αυτό του επέτρεψε να ζήσει μεγάλες στιγμές. Και να χαρεί την Αρχιερωσύνη του! Η υγεία του ωστόσο είχε κλονιστεί. Φάνηκε αυτό.
Και στο τέλος;
Στο τέλος, κατά τα ανθρώπινα,του εξασφάλισε ο Θεός το πλέον οσιακό τέλος.
Ένα τέλος που μας διδάσκει. Ένα τέλος που τον κατατάσσει στις μεγάλες μορφές Ιεραρχών της Εκκλησίας μας. Το τέλος του δικαίωσε ολόκληρη την προηγούμενη ζωή του.
Περιμένουμε καρτερικά το ιερό του σκήνωμα. Περιμένει το ποίμνιό του, κλήρος και λαός, να τον αποχαιρετήσει. Έτσι όπως του άξιζε. Για να του πούμε στο τελευταίο αντίο:
-Ιγνάτιε σε κλαίει λαός!
Και όπως γράφει ένας σύγχρονος ποιητής:

«Το τελευταίο αντίο το βρήκαμε γραμμένο στους βίους των Αγίων που ήταν αμαρτωλοί,
Που πείνασαν γι αγάπη, που δίψασαν γι αγάπη ,
και περπατήσαν μόνοι ολόκληρη ζωή».

Ο Θεός να τον αναπαύσει!