Επειδή με τον αιφνίδιο θάνατο του μακαρίτη παπά Γιώργη Ζιάκα διετυπώθησαν πολλά σχόλια, μάλιστα δε μερικοί έθεσαν το ερώτημα, τι περί αυτού έπραξε η Ιερά Μητρόπολη, για την πλήρη και ακριβή ενημέρωση του κοινού η Ιερά Μητρόπολη Φθιώτιδος εξέδωκε το κάτωθι Δελτίο Τύπου:
Η περίπτωση του Ιερέως Γεωργίου Ζιάκα είναι μία θλιβερή ιστορία. Εθισμένος απ’ αρχής με το αλκοόλ δεν μπόρεσε ποτέ να συνέλθει και να ασχοληθεί με την οικογένειά του και την Ιερωσύνη του. Παρ’ ότι έπαιρνε μισθό, η Ιερά Μητρόπολις τον συνέδραμε οικονομικά, του επλήρωνε πολλές φορές το ενοίκιο, του έβαζε πετρέλαιο τον χειμώνα για θέρμανση, του προσέφερε τρόφιμα και γενικώς τον υπολόγιζε ως πτωχό, παρ’ ότι τον μισθό του εσκόρπιζε στα ουζερί και στα ταβερνεία και ήταν πάντα μεθυσμένος.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Φθιώτιδος κ. Νικόλαος είχε επισκεφθεί το σπίτι του και είχε ιδίοις όμασιν ενημερωθεί για την εκεί κατάσταση, η οποία μετά την εγκατάλειψη του εκ μέρους της πρεσβυτέρας του, ήταν απελπιστική. Όρισε Ιερείς να τον φροντίζουν μόνιμα και να τον πείσουν να εισαχθεί εις το Γηροκομείο της Μητροπόλεως, όπου θα είχε περίθαλψη από πάσης πλευράς. Σε κατάσταση απογνώσεως ευρισκόμενος δέχθηκε και εισήλθε στο Γηροκομείο, όπου το εκεί προσωπικό τον εκαθάρισε, τον έντυσε με καθαρά ράσα και τον περιποιήθηκε με πολλή αγάπη. Δυστυχώς όμως την επομένη εξαφανίσθηκε από το Γηροκομείο και επέστρεψε στην παλιά του ζωή. Εκείνο που εκράτησε ήταν η επίσκεψή του κάθε μεσημέρι στο Κέντρο Αγάπης του Μητροπολιτικού Ναού, απ’ όπου έπαιρνε το φαγητό της ημέρας.

Ασφαλώς η αξιολύπητη εμφάνισή του στους δρόμους της πόλεως ήταν σκάνδαλο. Άλλοι τον ελυπούντο και νομίζοντες ότι είναι πτωχός, τον ελεούσαν. Άλλοι εκάκιζαν τον Δεσπότη και την Μητρόπολη γιατί δεν ενδιαφέροντο, όπως ενόμιζαν, γι’ αυτόν τον ταλαίπωρο Ιερέα. Άλλοι απαιτούσαν δια της επεμβάσεως του εισαγγελέως να κλεισθεί σε ένα ίδρυμα βιαίως, γιατί η εικόνα του στους δρόμους και τις πλατείες της πόλεως ήταν προσβολή της Ιερωσύνης και πρόκληση.

Η Ιερά Μητρόπολις τον εφρόντισε παντοιοτρόπως. Τον συμπαθούσε για την κακομοιριά του και για την δυστυχία του. Όσον αφορά εις τον θάνατόν του, μόλις ενημερώθηκε, ανέθεσε στον π. Παναγιώτη Καπανδρίτη, Εφημέριο Αγίας Παρασκευής Λαμίας, να φροντίσει εκ μέρους της Ιεράς Μητροπόλεως για ό, τι σχετικό με την κηδεία του, σε συνεννόηση με την σύζυγο και τα παιδιά του.

Αξιοσημείωτο είναι ότι παρ’ όλη την κατάστασή του μερικές φορές είχε «το γνώθι σαυτόν». Οσάκις συναντούσε τον Σεβασμιώτατο, ο οποίος πάντοτε τον συμβούλευε να έλθει και να παραμείνει στο Γηροκομείο της Μητροπόλεως, του έλεγε: «Σεβασμιώτατε, εσείς καλά μου τα λέτε, αλλά εγώ ότι παθαίνω, το παθαίνω από το κεφάλι μου».

Ας τον αναπαύσει ο Κύριος στην μακαριότητά Του.