🔺 Σχόλιο του Σωτήρη Μ. Τζούμα 

Φίλου του Ιεράρχη και συνομιλητή του έως τις παραμονές του θανάτου του  

Το παρακάτω διάβημα δεν θα το έκανα ακόμη και αν έχανα την ίδια μου τη μητέρα απο κορονοϊό (δεδομένου ότι  ήταν μεγάλη σε ηλικία) αλλά επειδή πρόκειται για τη απώλεια ενός σημαντικού  και πολλά υποσχόμενου Ιεράρχη της Εκκλησίας μας, και μάλιστα νέου, νεότατου σε ηλικία,  προβαίνω σε αυτή την εξωστρέφεια,  εις γνώση των συνεπειών που ενδεχομένως να ακολουθήσουν.

Ο Μητροπολίτης Λαγακαδά Ιωάννης έφυγε όχι μόνο επειδή είχε κορονοϊό αλλά γιατί πρώτον αμέλησε ο ίδιος τον εαυτό του και δεν ζήτησε αμέσως βοήθεια για  να νοσηλευτεί σε νοσοκομείο. Και αυτό  για να μην  δημιουργηθεί αρνητικός θόρυβος εις βάρος της Εκκλησίας από τα ΜΜΕ.

Αλλά και όταν αποφάσισε να νοσηλευτεί και να πάει στο Γενικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης «Παπαγεωργίου», όταν πήγε δεν του επέδειξαν ανάλογη της σοβαρότητας της ασθένειας που ειχε  φροντίδα.

Κατά πως μάθαμε από τους πατέρες που τον συνόδευαν στο νοσοκομείο  ο Ιωάννης εισήλθε την Παρασκευή και έως την ώρα που παρουσίασε επιπλοκές στην αναπνοή του και έπαθε την ανακοπή, ήταν σε μονόκλινο απλό δωμάτιο και όχι σε ΜΕΘ, όπως θα έπρεπε να ήταν εξ αρχής και λόγω υποκειμένων νοσημάτων αλλά και γιατί ήταν υπέρβαρος. Παράλληλα μας έγινε γνωστό ότι ενώ κρίθηκε αναγκαίο να διασωληνωθεί εγκαίρως, δεν υπήρχε εύκαιρος ιατρός αναισθησιολόγος για να επιμεληθεί την κατάσταση. 

Όλα δείχνουν ότι ο Σεβ. Λαγκαδά επέλεξε το λάθος νοσοκομείο τη λάθος στιγμή. Ήταν γεμάτο και δεν υπήρχαν εύκαιροι ιατροί για να τον φροντίσουν όπως έπρεπε στην κατάσταση που βρισκόταν.

Αψήφισε  προφανώς και ο ίδιος στην αρχή  την σοβαρότητα της κατάστασης και για να αποφευχθεί το «σούσουρο» και οι επιθέσεις κατά της Εκκλησίας, προτίμησε να παραμείνει κατ´αρχάς σε κατ´οίκον νοσηλεία. Δυστυχώς αυτό στάθηκε επιζήμιο  για τη ζωή του, διότι ο οργανισμός του εξασθένησε περισσότερο. Όταν πήγε στο νοσοκομείο δεν αντιμετωπίστηκε υπό την μορφή επείγοντος περιστατικού, με αποτέλεσμα  ο Ιωάννης μετά την ανακοπή που υπέστη να βρει  τραγικό θάνατο.

Όταν τα ξημερώματα της Κυριακής έπαθε ανακοπή και δεν ήταν διασωληνωμένος αυτό αποτέλεσε την αρχή του τέλους. Διότι παρά τις προσπάθειες των ιατρών να τον επαναφέρουν, δεν κατέστη δυνατόν και λόγω του υπέρβαρου που είχε.

 Έτσι ο Ιωάννης εξέπνευσε αδόκητα στις 6:30 αφήνοντας τα προσφιλή του τέκνα, το ποίμνιο της θεοσώστου επαρχίας του ορφανό και όλους εμάς  τους φίλους του πικραμένους και λυπημένους, γιατί χάσαμε έναν σπάνιο άνθρωπο, έναν εκλεκτό Ιεράρχη.

Θεωρώ ωστόσο, απαράδεκτο μπροστά στις τόσες θυσίες που κάνει ο λαός μας και παρά την κατάσταση  εγκλεισμού και τρόμου που βιώνουμε να πηγαίνουν ασθενείς του επιπέδου ενός Μητροπολίτη της πατρίδας μας σε νοσοκομείο και να έχουν αυτή την πρόχειρη. αντιμετώπιση. Ας έμενε καλύτερα στο σπίτι του να έφευγε πάνω  στο κρεββάτι του και να μην έδινε τη χαρά στους «κορονοϊόλάγνους» της χώρας μας   να τον συμπεριλάβουν στα θύματα της επάρατης νόσου.

 Λυπάμαι που θα το γράψω έτσι ωμά, αλλά ο Ιωάννης έφυγε από αμέλεια δύο ταχυτήτων: πρώτο γιατί ο ίδιος αμέλησε να ζητήσει την βοήθεια των ιατρών και δεύτερο όταν τη ζήτησε δεν αντιμετωπίστηκε με την ταχύτητα που έπρεπε λόγω της σοβαρότητας που έδειχνε η κλινική του εικόνα: δύσπνοια, πυρετό κλπ. 

Έτσι επέτρεψε ο Θεός. Ας σταματήσουν και κάποιοι να κυνηγούν τόσο ενοχλητικά τα… εκκλησιαστικά κρούσματα επιτέλους.

Το κενό που δημιουργεί  στην Εκκλησία μας ο Ιωάννης  είναι δυσαναπλήρωτο και μεγάλο και αυτό θα γίνει πολύ γρήγορα αντιληπτό. Ιεράρχες του βεληνεκούς του Ιωάννου είναι σπάνιοι.