Η Αγία Βαρβάρα έσωσε ολόκληρο νησί από πανδημία το 1922…

Του π. Ηλία Μάκου

Στη δεκαετία του 1920 η ευλογιά ήταν μια θανατηφόρα πανδημία στην Ελλάδα, που είχε τις ρίζες της στην αρχαιότητα, και προκαλούσε καθημερινά θανάτους.

Το ελληνικό κράτος φαινόταν ανίκανο να αναπτύξει έναν ανθευλογιακό αγώνα, λόγω πολιτικών και οικονοµικών δυσκολιών.

Και οι άνθρωποι είχαν στραφεί στην πίστη, προκειμένου να βρουν τη χαρά της θεραπείας.

Στο νησί της Λευκάδας, το 1922, ο επιπολασμός της ευλογιάς αφάνιζε τον έναν μετά τον άλλον τους κατοίκους.

Όλοι μαζί με προσευχές, λειτουργίες και λιτανείες επικαλέστηκαν τη βοήθεια της Αγίας Βαρβάρας, προστάτιδα των ψυχορραγούντων και το θαύμα, ναι το θαύμα, έγινε.

Η φοβερή μάστιγα εξαφανίστηκε, ένα γεγονός, που τιμάται μέχρι και τις ημέρες μας στο νησί τη Κυριακή των Μυροφόρων (Γ΄ Κυριακή από το Πάσχα).

Γραφικότητες, θα πουν κάποιοι ειρωνικά, αλλοτινών συντηρητικών και παρωχημένων εποχών. Όμως, μόνο τυφλοί ψυχικά, μπορούν να αμφισβητήσουν το γεγονός ότι ο Χριστός, που θριάμβευσε πάνω στο θάνατο με την ανάστασή Του, ανασταίνει διαρκώς τον άνθρωπο από την παραλυσία της μακριά από τη χάρη του Θεού ζωής.

Κανείς δεν αμφισβητεί το ρόλο της επιστήμης και την τήρηση των υγειονομικών μέτρων για να αντιμετωπιστεί μια ασθένεια.

Αλλά ταυτόχρονα δεν μπορούμε να κόψουμε τα νήματα, που μας συνδέουν με το Θεό. Μάλιστα στην τραγικότητα της αρρώστιας έχουμε πολύ περισσότερες αφορμές να στρέψουμε τη σκέψη μας στο Θεό και να στηρίξουμε την ελπίδα μας σ’ Εκείνον.

Η αρρώστια αποτελεί κομμάτι της ανθρώπινης ζωής. Με αυτή οι άνθρωποι ερχόμαστε αντιμέτωποι καθημερινά, είτε σε προσωπικό επίπεδο, είτε στο περιβάλλον μας, είτε στην κοινωνία μας.

Μπροστά στο φαινόμενο της ασθένειας ο άνθρωπος στέκεται με απορία, με μεγάλη απορία, αλλά και με φόβο. Βασανίζεται από τη σκέψη και προβληματίζεται επίμονα για το ποια είναι τα αίτια της ασθένειας.

Η αρρώστια πολλές φορές μπορεί να έχει διάφορες αιτίες προέλευσης, όπως φυσικές, αλλά και την απερισκεψία και την αμέλεια των ανθρώπων να διαφυλάξουμε το πολύτιμο αγαθό της υγείας, που μας χάρισε ο Θεός.

Επιπόλαια σε μερικές περιπτώσεις βάζουμε την υγεία μας σε πολλούς κινδύνους, εμείς οι ίδιοι, και φυσικά δεν λείπουν οι συνέπειες, πληρώνουμε το τίμημα.

Και ο Θεός εξακολουθεί να μας αγαπάει… Και μας αποκαλύπτεται… Δεν προκαλεί Εκείνος την ασθένεια, φυσικά δεν θέλει το κακό μας, αλλά μέσα σ’ αυτή έχουμε την ευκαιρία να παιδαγωγηθούμε, να μετατρέψουμε το κακό σε καλό και δοκιμαζόμενοι να ενισχύσουμε τον χαρακτήρα, την αρετή και την πστότητά μας.

Και ερχόμαστε σε κάποια κρίσιμα ερωτήματα: Πως θα εξασφαλίσουμε τη θεραπεία μας; Ποια είναι η στάση του Χριστού απέναντι στην αρρώστια; Η ιατρική επιστήμη έχει θέση στη χριστιανική αντιμετώπιση της αρρώστιας;

Αναμφίβολα και έχει. Ασφαλώς και έχει. Το αναφέρει ξεκάθαρα η Αγία Γραφή: «…έδωκεν ανθρώποις επιστήμην ενδοξάζεσθαι εν τοις θαυμασίοις αυτού». Η Ορθοδοξία αποδέχεται την επιστήμη και τη σέβεται. Αυτό, όμως, είναι διαφορετικό, από το να θεοποιούμε την επιστήμη. Έχει και αυτή τις δυνατότητές της μέχρι ενός σημείου, όχι απεριόριστα, όπως κορυφαίοι ιατροί επισημαίνουν.

Και στην κρίσιμη φάση, αφού αξιοποιήσουμε όλα τα επιτεύγματα της επιστήμης, ψάχνουμε να συναντήσουμε τον ιατρό των σωμάτων και των ψυχών. Τον Κύριο.

Στη δίνη της ασθένειας, ο πιστός νιώθει ότι ο Χριστός στέκεται κοντά του με συμπάθεια και στοργή, Δεν αδιαφορεί για τον ανθρώπινο πόνο, αλλά είτε σωματικός είναι, είτε ψυχικός, τον ανακουφίζει.

Αρκεί, βέβαια, να το θέλει και ο ασθενής. Και χαρίζει o Θεός την ίαση σε δυστυχισμένες υπάρξεις. Γιατρεύει το σώμα, αλλά και εξαγνίζει και την ψυχή.

Όταν βιώνουμε δύσκολες καταστάσεις ασθενειών, πέρα από τα προληπτικά μέτρα και την ιατρική βοήθεια, που είναι αναγκαία και απαραίτητα, μεγάλο ρόλο, για να ξεφύγουμε από τις επιπτώσεις του πανικού, παίζει και η πίστη.