του Σωτήρη Τζούμα

Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει! Ο κόσμος που νοιάζεται πραγματικά για το έργο της Εκκλησίας και συμμετέχει στις δραστηριότητες της είναι πολύ περιορισμένος.

Με τις παρακάτω γραμμές παρουσιάζω μια οδυνηρή πραγματικότητα που διέγνωσα ότι υπάρχει πλέον στην Εκκλησία μας. Και το κάνω με πόνο ψυχής, όχι γιατί είμαι υπερβολικά πιστός και ευαίσθητος ή ενδιαφέρομαι περισσότερο εγώ για την Εκκλησία απ´ότι οι κληρικοί μας που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους σ’ αυτήν, αλλά γιατί ήλθα αντιμέτωπος με μία τραγική διαπίστωση παρακολουθώντας τις ενθρονίσεις των δύο νέων Μητροπολιτών, του Γλυφάδας την Τρίτη και του Περιστερίου την Πέμπτη.

Είδα με τα μάτια μου ότι αυτός ο κόσμος που ενδιαφέρεται για την Εκκλησία μας και τα δρώμενα σε αυτήν και σπεύδει και συμμετέχει είναι ελάχιστος, μπροστά σε αυτό τον κόσμο που πιστεύουμε ότι θρησκεύεται ή μπροστά στον κόσμο που θα έπρεπε να δίνει το παρών σε κάθε εκδήλωση που αφορά την Εκκλησία μας.

Έτσι φέρονταν πάντα οι πιστοί Έλληνες θα μου πείτε. Ναι αλλά το κακό έχει παραγίνει στις μέρες μας. Το προηγούμενο του μικρασιατικού ξεριζωμού μας δίδαξε ότι ο πιστός θρησκευόμενος Έλληνας δυστυχώς, μόνο μπροστά στην καταστροφή θυμάται την πίστη του. Ήταν τότε που δείξαμε το μεγαλείο του γένους μας. Από τη μια η οικογένεια του και από την άλλη τα ζώπυρα της πίστεως, τα όσια και τα ιερά του έθνους μας. Αυτά πήραν μαζί τους οι Έλληνες όταν τους έδιωξε το εχθρικό πόδι του Τούρκου από τη μεγάλη Ελλάδα που είχαν δημιουργήσει στη Μικρά Ασία. Και η συμπεριφορά του Έλληνα τότε δεν ήταν αποτέλεσμα μιας ειδικής παιδείας που είχε τότε. Αλλά ψυχόρμητη ανάγκη.

Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει! Ο κόσμος που νοιάζεται πραγματικά για το έργο της Εκκλησίας και συμμετέχει στις δραστηριότητες της είναι πολύ περιορισμένος.

Αυτό ως ένα βαθμό περίμενα ότι μπορεί να συμβεί με την πάροδο του χρόνου κατά τη συμμετοχή μας στις ιερές ακολουθίες και στις λατρευτικές συνάξεις.
Δεν είμαστε όλοι φιλακόλουθοι. Ούτε ξυπνάμε και κοιμόμαστε με την έννοια της πίστης στο προσκεφάλι μας. Άλλωστε ως ορθόδοξοι πιστοί, δεν έχουμε εκκλησιαστική παιδεία και γνώσεις, δεν ξέρουμε με σωστό τρόπο τις παραδόσεις μας, δεν γνωρίζουμε από κανόνες αλλά ούτε και την τάξη της Εκκλησίας μας. Είμαστε χύμα στο κύμα και όλα γίνονται εική και ως έτυχε. Και γι’ αυτό το χάλι δεν φταίει μόνον η Εκκλησία. Φταίμε και εμείς που δεν ενδιαφερόμαστε.
Η Εκκλησία ευθύνεται στο γεγονός ότι ποτέ δεν δημιούργησε τις προϋποθέσεις εκείνες που θα έκαναν τους πιστούς να εκπαιδευτούν και να μάθουν.
Σήμερα πια είναι αργά. Όσο περνά ο καιρός τόσο οι άνθρωποι απομακρύνονται από την ουσία και μένουν προσηλωμένοι στο τυπικό μέρος.
Ωστόσο περίμενα ένα ξεχωριστό γεγονός, όπως αποτελεί μία ενθρόνιση ενός νέου Μητροπολίτη της Εκκλησίας μας, περίμενα ότι ο κόσμος θα ήθελε να λάβει μέρος, να παρακολουθήσει και να συμμετάσχει σε αυτό το κορυφαίο γεγονός της Εκκλησίας μας- έστω και αν το βλέπει ως μία προέκταση φολκλορικής παράστασης, έστω και από περιέργεια. Αλλά δεν το βλέπει ούτε έτσι. Το βλέπει αδιάφορα, ψυχρά και παθητικά.

Και οι σκέψεις αυτές μου επιβεβαιώθηκαν κατά τις δύο ενθρονίσεις στις δύο αστικές Μητροπόλεις Γλυφάδας και Περιστερίου.
Είναι δυνατόν σε μία πόλη όπως το Περιστέρι, που αποτελεί τον πέμπτο μεγάλο δήμο της χώρας, να παρίστανται στην ενθρόνιση του νέου ποιμενάρχη που αποτελεί ένα ξεχωριστό γεγονός -αφού δεν γίνονται συχνά ενθρονίσεις – μερικές εκατοντάδες άνθρωποι, να παρίστανται οι συνήθεις ύποπτοι, δηλαδή μερικοί φιλακόλουθοι και όσοι θεωρούμε και εμείς οι ίδιοι ως προσκολλημένους στο άρμα της Εκκλησίας και ασφαλώς ολίγοι βαρεμένοι κατά το δη λεγόμενο;
Είναι Εκκλησία αυτό;
Πού ήταν οι άλλοι κάτοικοι της εργατικής αυτής πόλης;
Είτε κάθονταν στα καφέ της περιοχής, είτε περνούσαν και έβλεπαν όλους εμάς που συμμετείχαμε ωσάν να είμαστε εξωγήινοι που ήλθαμε να κάνουμε κατάληψη στην πόλη τους.
Ενώ θα έπρεπε να αποτελεί κυρίαρχο γεγονός της πόλης.

Εντύπωση μου έκανε διερχόμενος με το αυτοκίνητό του φίλος, ο οποίος περνώντας από τον κεντρικό δρόμο για να πάει στο σπίτι του, είδε τον κόσμο, τους Αρχιερείς και τους ενδεδυμένος ιερείς και με ρώτησε αν ήλθε κάποιο ιερό λείψανο!
-Όχι ,του απάντησα! Ενθρονίζεται ο νέος Μητροπολίτης σας.
– Δεν το ήξερα, μου απάντησε έκπληκτος.

Φαντασθείτε πόσοι ακόμη τελούσαν σε αυτή την άγνοια. Το αυτό ισχύει και για την ενθρόνιση στη Γλυφάδα. Εδώ πιο πολλοί ήταν οι ετεροδημότες από τον Χολαργό και του Παπάγου παρά οι ενορίτες των ενοριών της Γλυφάδας, έστω του Αγίου Κωνσταντίνου.

Πλήρης αδιαφορία και εδώ και μάλιστα και απαξίωση. Γι’ αυτό και στην ενθρόνιση εδώ δεν τήρησαν το τυπικό μέρος με υποδοχές στα όρια της πόλης προσφωνήσεις από τον Δήμαρχο και όλα τα συναφή. Όλα έγιναν με συνοπτικές διαδικασίες για τον… φόβο των Ιουδαίων.

Και όλα αυτά γίνονται σε μία εποχή που βλέπουμε να γίνεται πόλεμος στην Εκκλησία και ακούμε να θέλουν να επιβάλλουν στην πατρίδα μας οι κυβερνητικοί την λεγομένη θρησκευτική ουδετερότητα. Και η Εκκλησία μας απλά το ακούει. Δεν αντιδρά πια. Τουλάχιστον όπως θα ‘πρεπε να αντιδράσει.

Σε λίγο θα πληρώνουμε και ειδικό φόρο όσοι θέλουμε να έχουμε κάποια σχέση με το θείο.
Σε λίγο η Εκκλησία μας θα μετατραπεί σε Εκκλησία Γερόντων.
Σε λίγο δεν θα ακούμε πια τις καμπάνες των Εκκλησιών μας να χτυπούν, είτε γιατί δεν θα υπάρχουν ενδιαφερόμενοι που να θέλουν να τις ακούσουν, είτε γιατί δεν θα φτάνει ο ήχος στα αυτιά μας.
Είναι κρίμα να ζούμε αυτή την παρακμή.
Είναι κρίμα να κάνουμε διάγνωση του προβλήματος και να μην το αντιμετωπίζουμε.

Η Εκκλησία την εποχή της κρίσης που περνά η πατρίδα μας, άφησε ανεκμετάλλευτη την ευκαιρία που της δόθηκε να κάνει αλλαγή στην πορεία της και να ανασυντάξει τις δυνάμεις της. Το ‘ριξε στα συσσίτια και στις λοιπές φιλανθρωπικές δράσεις οι οποίες μπορεί να ήταν χρήσιμες γιατί ανέδειξαν το άλλο πρόσωπό της, αλλά άφησε πίσω της την ουσία της αποστολής της: να εξακολουθεί να αποδεικνύει στον σύγχρονο κόσμο ότι η σωτηρία του είναι το κύριο μέλη της.

Μπορεί να χάθηκε πολύτιμος χρόνος αλλά πάντα υπάρχει καιρός αν θέλουμε να γυρίσουμε τη σελίδα! Η Εκκλησία, δηλαδή οι Ιεράρχες μας, πρέπει να καταλάβουν ότι βρισκόμαστε σε ένα οριακό σημείο και πρέπει να γίνει αυτό που στη γλώσσα της διοίκησης ονομάζουμε re-engineering .Πρέπει να ανασυντάξουν της δυνάμεις τους και να ξεχυθούν στους δρόμους για να φέρουν πάλι τον κόσμο στις εκκλησίες. Να γίνει ένα είδος επανευαγγελισμού.

Αν δεν γίνει αυτό φοβάμαι ότι δεν θα χρειαστεί να ανησυχούν για τις οργανικές θέσεις με τις οποίες τους απειλεί ο κ. Γαβρόγλου, για να τους αναγκάσει να ενδώσουν στις νεοταξικές επιλογές του.
Θα έχουν φθαρεί και καταργηθεί από μόνες τους. Και αυτό θα είναι η εσχάτη πλάνη, χείρων της πρώτης…