Μὲ τὰ λόγια αὐτὰ ἄρχισε ὁ γέροντας Πνευματικὸς νὰ διηγεῖται στὸ πνευματικοπαίδι του μιὰ προσωπική του ἐμπειρία ἀπὸ κάποιον θεοφοβούμενο ἄνθρωπο παλαιὰ στὴ Μυτιλήνη.

–Ποὺ λές, Μιχάλη τὸν λέγανε.

Τὸν ἤξερα ἐγὼ προσωπικά.

Στὴ Μυτιλήνη ζοῦ­σε, σ’ ἕνα κεφαλοχώρι.

 Ἄνθρωπος τί­­μιος, ἐργάτης, μὲ φόβο Θεοῦ πάνω του. Οἰκοδόμος ἦταν. Μεροδούλι – μεροφάι.

 Ὅλη τὴ μέρα στὴ δουλειά, καὶ τὸ βρά­δυ στὸ σπίτι, στὴν οἰκογένειά του.

Εἶ­χε γυναίκα καὶ ὀχτὼ παιδιά.

 Οὔτε ἕνα, οὔτε δύο. Ὀχτὼ τοῦ Θεοῦ τὰ εἶχε. Ἡ γυναίκα του δὲν ἐργαζόταν.

 Καὶ νά ’θελε, ποῦ νὰ εὐκαιρήσει μὲ ὀχτὼ παιδιά;

Ἕνα ἡμερομίσθιο, καὶ μ’ αὐτό, μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ, τά ’βγαζαν πέρα. Δὲν τοὺς ἄφηνε ὁ Θεός.

 Δὲν τοὺς ἄφηνε ὁ Θεός, γιατὶ ἐκεῖνοι δὲν Τὸν ἄφηναν. Κατάλαβες;

Ἦταν θεοσεβούμενη οἰκογένεια ἡ οἰκογένεια τοῦ κυρ-Μιχάλη, παιδί μου.

Ἀπὸ τὴν ἐκ­κλη­σία δὲν ἔλειπαν Κυριακές, γιορτές, καὶ στὴ ζωή τους πολὺ προσεκτικοί. Καὶ μὲ ἐλεημοσύνες ἐπιπλέον, ὅσο μπο­ροῦ­σαν.

 Τί νὰ μποροῦσαν δηλαδή; ἀπ’ τὸ ὑ­στέρημά τους οἱ ἄνθρωποι…

 Κυλοῦσε ἡ ζωή τους ἥσυχα, κι αὐτοὶ δόξαζαν τὸν Θεό.

 Κάποτε ὅμως ἦρθαν μέρες δύσκολες. Ἀναδουλειὲς στὸ νησί.

Ἄρχισε νὰ στενεύεται ὁ κυρ-Μιχάλης.

 Πῶς νὰ τὰ καταφέρνει δέκα στόματα νὰ τρέφει καθημερινά;

Κι ἡ καημένη ἡ γυναίκα ἀπὸ τὴν ἄλλη πιὸ πολὺ δυσκολευόταν. Ξέρεις τί ’ναι νὰ ξημερώνει, καὶ νὰ μὴν ξέρει ἡ μάνα ἂν θὰ βρεῖ νὰ ταΐσει τὰ μικρά της;

Μαρτύριο σωστὸ γιὰ τὴ μητρικὴ καρδιά.

 Καὶ ἔφτασε κι ἡ μέρα ποὺ δὲν εἶχε τίποτε στὸ σπίτι νὰ δώσει στὰ παιδιά. Ἀδειανὰ ὅλα τὰ ράφια.

Κοίταξε χλωμή, πανιασμένη τὸν ἄντρα της:

–Ἂν σήμερα δὲν φέρεις κάτι στὸ σπίτι, τοῦ ’κανε, νὰ ξέρεις, τὰ παιδιὰ θὰ μείνουν νηστικά.

Οὔτε ψίχουλο δὲν ὑπάρ­χει.

Ἔφυγε ὁ Μιχάλης γιὰ τὴν πιάτσα, μπὰς καὶ βρεῖ τίποτε.

 Στὸ δρόμο περ­νοῦσε ἔξω ἀπ’ τὸν κοιμητηριακὸ Ναὸ τοῦ χωριοῦ.

 Κοντοστάθηκε μιὰ στιγμὴ κι ἀ­μέ­σως τὸ ἀποφάσισε.

 Ἄλλαξε τὸ πρό­γραμμά του.

–Δὲν θὰ πάω στὴν πλατεία. Θὰ μπῶ ἐδῶ.

.Μπῆκε στὴν ἐκκλησιά.

 Ἔκανε τὸ Σταυρό του.

Ἄναψε τὸ κερὶ καὶ κατευθύν­θηκε μπροστὰ στὸ τέμπλο. Ἔπεσε στὰ γόνατα, σήκωσε τὰ χέρια του καὶ παρακαλέθηκε:

–Ὀχτὼ τὰ ἔχω, Χριστέ μου.

Δικά Σου εἶναι, Ἐσὺ μοῦ τά ’δωσες.

Ἐσὺ ποὺ μοῦ τά ’δωσες, φρόντισε νὰ τὰ θρέψεις.

Δὲν ἔχουν τίποτε γιὰ σήμερα νὰ φᾶνε.

Ἔμεινε λίγη ὥρα ἔτσι γονατισμένος καὶ τέλος ξαναμίλησε:

–Ἐγὼ δὲν φεύγω ἀπὸ ᾿δῶ, Χριστέ μου, ἂν δὲν μοῦ φέρεις νὰ ταΐσω τὰ παιδιά μου, ποὺ δὲν εἶναι δικά μου· δικά Σου εἶναι.

Εἶπε, καὶ κατευθύνθηκε στὸ ἀναλόγιο. Πῆρε τὸ Ψαλτήρι κι ἄρχισε νὰ διαβάζει.

 Δὲν θά ’χε περάσει μισὴ ὥρα, κι ἀπ­έ­ξω ἀκούστηκαν συνομιλίες.

Στὴν ἀρ­χὴ δὲν ἔδωσε σημασία.

Μετὰ διέκρινε τὴ φω­νὴ τοῦ παπᾶ τους.

Μιλοῦσε μὲ κά­ποιον ἄγνωστο.

 Ἔπιασε μιὰ λέξη, ἂν ἄ­κουγε καλά…

–Ἕναν οἰκοδόμο πρέπει νὰ βρεῖς…

Πετάχτηκε ἔξω.

–Παπα-Γιάννη, τὴν εὐχή σου.

–Νά τος! φώναξε ὁ παπάς. Τὸν ξέρεις τὸν Μιχάλη;

Κι ἀμέσως πρὸς τὸν Μιχάλη:

–Μιχάλη, τὸν γνωρίζεις τὸν κύριο;

–Ὄχι, ἀπάντησε ἐκεῖνος.

–Εἶναι τοῦ Γρηγόρη τοῦ…, μακαρίτης τώρα, ἀπ’ τὸν ἀπάνω μαχαλά.

Μᾶς ἦρθε χθὲς ἀπ’ τὴν Ἀμερική, χρόνια τώρα ἐκεῖ, δυὸ δεκαετίες κοντά.

Τὸν θυμᾶσαι;

–Ἅμα λές, παπά μου, δυὸ δεκαετίες, ἐγὼ ἀκόμα δὲν ἤμουν ἐδῶ.

Μετὰ ἐγκα­ταστάθηκα στὸ χωριό.

Τὸν πατέρα του τὸν μακαρίτη τὸν ἔχω ἀκουστά.

–Κύριε Μιχάλη, εἶστε οἰκοδόμος;

–Ναί, παιδί μου.

–Ἐνδιαφέρομαι νὰ φτιάξω τὸν τάφο τῶν γονέων μου. Θέλω νὰ χτίσω κάτι ὡ­ραῖο, ἐπίσημο, σὰν τύμβο.

Σὰν εἰκο­νο­στάσι. Νὰ χωράει κανεὶς νὰ μπεῖ μέσα, ν’ ἀνάψει τὸ κερί, τὸ καντήλι. Κατάλαβες; Ξέ­ρεις ἀπὸ τέτοια;

–Πῶς δὲν ξέρω, παλληκάρι μου.

 Ἔχω φτιάξει κι ἄλλοτε.

–Πόσα θέλεις νὰ μοῦ τὸ φτιάξεις;

Κοντοστάθηκε ὁ κυρ-Μιχάλης.

«Νὰ πῶ ἑκατὸ χιλιάδες δραχμές»

πῆρε νὰ σκέ­­φτεται, «μὴν τοῦ φανοῦν πολλά.

Νὰ πῶ ἑβδομήντα;».

–Διακόσιες χιλιάδες σοῦ φτάνουν;

–Ἔ, δὲν διαθέτω περισσότερα. Δέχεσαι;

–Δέχομαι.

–Πάρ᾿ τα.

Καὶ τοῦ ἔδωσε στὸ χέρι φάκελλο φουσκωμένο.

 Μὲ τρεμάμενα χέρια ὁ κυρ-Μιχάλης ὁ οἰκοδόμος ξαναμπῆκε στὴν ἐκκλησιά. Ἔ­πεσε στὰ γόνατα μπροστὰ στὸ τέμπλο καὶ ἔκλαψε. Ὥρα πολλή.

Κάποτε σηκώ­θηκε καὶ ξεκίνησε γιὰ τὸ σπίτι του.

 Στὴ γυ­ναίκα του καὶ τὰ ὀχτὼ παιδιά του. Τοῦ Θεοῦ ὅλα.

–Κατάλαβες, παιδί μου; κατέληξε ὁ γέ­­ροντας Πνευματικός.

 Αὐτὸς ὁ ἄν­θρω­πος μὲ τὴν πίστη του, τὴν προσευ­χή του, ἔ­τσι ποὺ τὴν ἔκανε, πῶς νὰ ποῦ­με… τὸν ἐξανάγκασε τὸν Θεό. Ἔτσι δὲν εἶναι;

 Για­τὶ ἡ πίστη, ἡ ἀληθινή, ἡ ἀκράδαντη, αὐτὸ κάνει.

Ἐξαναγκάζει τὸν Θεό.

Συμ­φωνεῖς;