Του Παναγιώτου Σελίμου
Όλοι, νομίζω, έχουμε ακούσει αυτήν την παροιμία, που προέρχεται από την απλή δημώδη παράδοση. Αυτή, λοιπόν, η φράση είναι τόσο επίκαιρη σε αυτές τις ημέρες που διανύουμε, όσο ποτέ άλλοτε. Πραγματικά, καθημερινά οι καμπάνες της εκκλησίας χτυπούν και εγώ αναρωτιέμαι: «Για ποιόν χτυπούν;».
Τι συμβολίζει η καμπάνα; Ένας εκ των συμβολισμών είναι ο εξής: είναι το κάλεσμα που απευθύνεται προς τους πιστούς και είναι όμοιο με το κάλεσμα που απηύθυνε ο Νώε προς τα πλάσματα για να σωθούν από τον φρικτό κατακλυσμό. Τα κτήνη, τα οποία εισήλθαν στην Κιβωτό, εσώθησαν, εκείνα τα οποία έμειναν εκτός κιβωτού εχάθησαν. Έτσι και η Εκκλησία μας καλεί με τον χτύπο της καμπάνας και όσοι ανταποκρίνονται και όλο θέρμη προστρέχουν, βρίσκουν την σωτηρία στα Ιερά της Μυστήρια, όσοι δε, αδιαφορούν, χάνουν τη σωτηρία, βυθιζόμενοι στον κλύδωνα της αμετανοησίας.
Μα τούτο που συμβαίνει επί των ημερών μας είναι αδιανόητο! Ενώ, απ’ τη μια, η εκκλησία μας καλεί για να μας σώσει από τον πνευματικό κατακλυσμό, απ’ την άλλη, δεν μας ανοίγει τις θύρες της, αφήνοντας μας να μας καταποντίσει η δίνη αυτή, από την οποία θέλει, ωστόσο, να μας γλιτώσει. Άραγε μόνο στο δικό μου το μυαλό αυτό φαντάζει αντιφατικό; – για να μην πω διπολικό.
Και επανερχόμεθα ξανά στον τίτλο «για ποιόν τότε χτυπά η καμπάνα», από τη στιγμή που εγώ όταν ακούω το κάλεσμα αυτό, προστρέχω με επιθυμία και πόθο, αλλά εν τέλει μένω απ έξω; Για εμένα δεν χτυπά σίγουρα, λοιπόν! Χτυπά για να φανεί ότι οι εκκλησίες δεν μένουν αλειτούργητες; Κι όμως μένουν, όταν δεν λειτουργούνται τα μέλη της Εκκλησίας. Χτυπά για να μας θυμίσει, ότι ο παπάς θα βγει και θα θυμιάσει τα κενά στασίδια; Χτυπά για να μας θυμίσει ότι στο «Μετά φόβου Θεού, πίστεως και Αγάπης προσέλθετε», δεν θα υπάρχει ψυχή να προσέλθει στο Ποτήριο της Ζωής;
Το ότι επιτρέπεται να χτυπούν οι καμπάνες, μην το θεωρείτε τυχόν κατόρθωμα ή νίκη της εκκλησίας. Θα έπρεπε να ακούμε την καμπάνα και να κλαίμε, γιατί εμείς δεν είμεθα πλέον ευπρόσδεκτοι. Εξευτελίζουν και εμπαίζουν την Εκκλησία με αυτό τον τρόπο, οι φέροντες τις ευθύνες. Η Εκκλησία του Χριστού διώκεται, αυτή είναι η πραγματικότητα!
Ξεκίνησαν πάλι να λένε ότι το κλείσιμο των ναών είναι παιδαγωγία του Θεού. Όχι! Η αλήθεια είναι το αντίθετο, όσα βιώνουμε, είναι παιδαγωγία του Θεού, ακριβώς επειδή χάσαμε την πίστη μας, κλείσαμε τις εκκλησίες και περιμένουμε, πότε θα μας αφήσουν άνθρωποι αλιβάνιστοι να ξαναμπούμε στους ναούς μας. Το κλείσιμο των ναών είναι συνέπεια του πνευματικού μας κατήφορου και σε αυτό έχουμε μερίδιο ευθύνης όλοι, άρχοντες και αρχόμενοι. Οι άρχοντες από εμάς προέρχονται. Ο Μέγας Βασίλειος λέγει: «ακρισία δήμου, τον χείριστον εις αρχήν προΐστατο». Όταν, λοιπόν, αναλαμβάνουν την εξουσία άνθρωποι, βυθισμένοι στο κοσμικό φρόνημα, ταυτισμένοι με αυτόν εδώ τον κόσμο, θα εξουσιάσουν και με αυτόν τον τρόπο. Θεωρείται το ίδιο πλέον να παρακολουθούμε τα live των τηλεοράσεων, των ραδιοφώνων και του internet, σαν να παρακολουθούμε κάποια σειρά η εκπομπή, ξεχνώντας τον Ιερό Χρυσόστομο που λέει: «Ουκ εστί θέατρον η εκκλησία, ίνα προς τέρψιν ακούωμεν». Αυτά είναι στοιχεία που μαρτυρούν την αλλοίωση που προέρχεται από το εκκοσμικευμένο πνεύμα της μια μετανεωτερικής πραγματικότητας.
Και για να δείτε ποιο είναι το επίπεδο! Σε τόσα διαγγέλματα, σε τόσες ενημερώσεις, δεν άκουσα μια φορά να επικαλεστούν το όνομα του Θεού, ως Βοηθού και Σκεπαστού, σε αυτή τη μάχη. Είμαι βέβαιος, πως ούτε όταν τελειώσει όλο αυτό θα δοξολογήσουν τον Τριαδικό Θεό για τη σωτήρια έκβαση της δύσκολής αυτής κατάστασης που διανύουμε. «Χωρίς Εμού ου δύνασθαι ποιείν ουδέν» λέγει, όμως, ο Κύριος. Εάν δεν ευλογήσει ο Κύριος άνωθεν την ανθρώπινη προσπάθεια, τι καλό να προκύψει; Απορρίψαμε το Θεό και θεοποιήσαμε τον εαυτό μας και για αυτή την ασθένεια, η θεραπεία είναι πιο επίπονη…
Δεν ξέρω πότε θα χτυπήσει η καμπάνα της εκκλησίας και για εμάς, η καμπάνα της συνείδησης μας, ωστόσο, χτυπά και εμείς κωφεύουμε…
ΥΓ: Η εναλλαγή των όρων Εκκλησία και εκκλησία, δεν είναι τυχαία…
