«Σε αγαπώ περισσότερο γιατί σηκώνεις αυτόν τον Σταυρό». Με αυτά τα λόγια και με βουρκωμένα μάτια ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Φθιώτιδος κ. Συμεών απευθύνθηκε στον ιερέα του π. Αθανάσιο, ο οποίος σε νεότατη ηλικία, σηκώνει τον σταυρό της χηρείας, χάνοντας νεότατη την καλή του πρεσβυτέρα και μεγαλώνοντας μόνος του δύο ευλογημένες θυγατέρες, που διάγουν μάλιστα την δύσκολη περίοδο της εφηβείας τους.

Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας, αντιφωνώντας ο κ. Συμεών την γεμάτη σεβασμό και αγάπη προσφώνηση του π. Αθανασίου, τόνισε χαρακτηριστικά:

«Θέλω να γνωρίζεις π. Αθανάσιε και να γνωρίζετε όλοι, ότι για έναν Επίσκοπο και έναν Μητροπολίτη, το σπουδαιότερο έργο, το οποίο μπορεί να επιτελέσει, δεν είναι ούτε οι γιορτές, ούτε τα ιδρύματα, ούτε άλλες πράξεις, αλλά η μεγαλύτερη εορτή είναι να βλέπει να χαμογελούν οι ιερείς του. Διότι σε ένα σπίτι τι θέλει ένας πατέρας; Να βλέπει τα παιδιά του να χαμογελούν, να βλέπει χαμόγελο μέσα στην οικογένειά του, όσα προβλήματα και αν υπάρχουν, όσες δυσκολίες και αν υπάρχουν. Και εσύ είσαι από τους ανθρώπους που έχουν δοκιμασθεί και δοκιμάζεσαι, γιατί το να χάσεις την σύντροφό σου, τον άνθρωπο της ζωής σου, σε νέα ηλικία, δεν είναι εύκολο πράγμα. Και ιδιαίτερα αν είσαι και ιερέας.. Και αυτό με συγκινεί πολύ.. Είναι ένας λόγος που σε αγαπώ περισσότερο, γιατί σηκώνεις αυτό τον Σταυρό. Και ως πατέρας σου πνευματικός σε έχω στην καρδιά μου και στην προσευχή μου. Αυτή λοιπόν είναι η χαρά για εμάς τους Επισκόπους και για όλους τους ανθρώπους. Όταν βλέπει κανείς ανθρώπους πονεμένους και δυστυχισμένους να στέκονται όρθιοι και δυνατοί. Και αυτό είναι το μήνυμα που πρέπει να δώσουμε όλοι μας. Γιατί κάθε σπίτι έχει πόνο και σταυρό και δυσκολία και αρρώστια και πένθος και προβλήματα και απογοήτευση και φτώχεια και χίλια δυο βάσανα. Να στηρίζουμε όμως ο ένας τον άλλο και να έχουμε χαμόγελο και ελπίδα και να ακουμπάμε στον Θεό και έτσι μπορούμε να

πορευόμαστε και να φανερώνουμε ότι ο Χριστός είναι ο Νικητής του θανάτου. Αυτή τη χαρά φανερώνουμε σήμερα από εδώ και χαίρομαι που λειτούργησα και πρωί πρωί μέσα στη νύχτα που ήρθα με υποδέχθηκες με τα κορίτσια σου, με όλη την οικογένειά σου, με τους ενορίτες σου και είμαστε όλοι εδώ συμπροσευχόμενοι και συλλειτουργούντες».