Η Ορθόδοξη Εκκλησία της Αλβανίας, δεν ξέχασε ούτε την Πρωτοχρονιά τους άπορους.

Πέρα από τα τρόφιμα, διανεμήθηκε και μαγειρεμένο φαγητό σε έχοντες ανάγκη, αλλά κυρίως τους μετέδωσαν ευχαρίστηση και ελπίδα.

Κάτι, που φαινόταν στα μάτια τους και στο πονεμένο χαμόγελό τους, που ανέτειλε στα πικραμένα χείλη τους.

Άνθρωποι κάθε ηλικίας ένιωσαν ότι δεν είναι εγκαταλελειμμένοι, αλλά κάποιοι τους σκέφτονται, κάποιοι ενδιαφέρονται γι’ αυτούς, κάποιοι τους αγαπάνε, όπως ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος.

Δεν τους αντιμετωπίζουν αφηρημένα, σαν μια έννοια απρόσωπη, αλλά ως πρόσωπα, που το καθένα έχει τα ιδιαίτερα προβλήματά του και αυτά αφουγκράζονται και σε αυτά προσπαθούν να δώσουν μια διέξοδο…

Γι’ αυτό ακούνε αυθόρμητα ένα μεγάλο ευχαριστώ, που βγαίνει μέσα από την καρδιά των ταλαιπωρημένων ανθρώπων, που νιώθουν ανακούφιση.

Γι’ αυτό δεν έχει σημασία αν υπάρχουν πολλοί ή λίγοι, που δεν νοιάζονται, αλλά αν ο καθένας ως άτομο, ως Ορθόδοξος πρώτα απ’ όλα, κάνει το καθήκον του.

Ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος και το στελεχιακό δυναμικό της Εκκλησίας της Αλβανίας ζουν, δρουν και γράφουν την καλή ιστορία της προσφοράς στη γειτονική χώρα.

Και η αγάπη τους γίνεται ένα μήνυμα και ένα προσκλητήριο για μια νέα ζωή.

Και είναι σίγουρο ότι ο κόσμος μας θα γίνει καλύτερος όταν εννοήσει καθένας μας τη θέση του μέσα σ’ αυτόν.

Και δεν περιμένει να διορθωθούν από μόνα τους τα πράγματα, αλλά αγωνίζεται για τη βελτίωσή τους, έτσι ώστε η καλυτέρευση των συνθηκών να μην αναβάλλεται επ’ άπειρον, χωρίς ποτέ ή πολύ καθυστερημένα να πραγματοποιείται.

Το καθήκον αυτό δεν είναι ούτε εύκολο έργο, ούτε λόγων μόνο ατόμων. Είναι υποχρέωση όλων μας.

Αλλά παίρνουν το προβάδισμα εκείνοι, με χαρακτηριστική την περίπτωση του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου, που έχουν ταχθεί από το Θεό γι’ αυτή την αποστολή.

Ο Θεός της αγάπης δεν είναι μια θεωρητική πίστη, αλλά ένα γεγονός, που αλλάζει κυριολεκτικά τη ζωή μας. 

Η αναγνώριση της παρουσίας του Θεού δίνει ένα ξεχωριστό νόημα σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Η μοναξιά και η ανεστιότητα αντικαθίσταται από τη ζεστασιά και τη θαλπωρή της αγάπης του Θεού, που γεμίζει τη ζωή μας και της δίνει περιεχόμενο.

Έτσι οι άνθρωποι ανακαλύπτουν ότι είναι αδέρφια, παιδιά του ίδιου πατέρα.