Έφυγε από τη ζωή ένας απλός πιστός στο Δυρράχιο της Αλβανίας, που βοηθούσε και ως ιεροψάλτης, ο Μιχαήλ Κοστόλι, ο οποίος, αξιώθηκε να ζήσει το θρίαμβο της πίστης στην Αλβανία και την ανόρθωση λιθαράκι-λιθαράκι της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αλβανίας από τον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο, αφού προηγουμένως είχε βιώσει το δράμα και το διωγμό της αθεΐας.

Ο ίδιος και η οικογένειά του έδειξαν σταθερότητα και συνέπεια στην Αλήθεια του Χριστού και μάλιστα ο γιος του χειροτονήθηκε ιερέας, ο π. Σπυρίδων, ενώ η μία κόρη του εκάρη μοναχή, καθώς και η άλλη κόρη του προσέφερε ως λαϊκή τις υπηρεσίες της στην Εκκλησία της Αλβανίας.

Στα μάτια του αείμνηστου Μιχαήλ κύλησαν δάκρυα στεναχώριας και δάκρυα ανακούφισης.

Δάκρυα στεναχώριας όταν οι Ορθόδοξοι πιστοί στην Αλβανία στερήθηκαν βίαια ό,τι πολυτιμότερο μπορούσαν να έχουν: Την Εκκλησία του Χριστού.

Αλλά και δάκρυα ανακούφισης, όταν η Ορθοδοξία, ύστερα από απηνείς διωγμούς, όχι μόνο δεν νικήθηκε, αλλά αντίθετα θριάμβευσε.

Καρτερούσε και έζησε την αναγέννηση της Ορθοδοξίας.

Πάντοτε πορεύτηκε με βασική αρχή, που μεταλαμπάδευσε και στα παιδιά του, το “αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της ισχύος σου και εξ όλης της διανοίας σου, και τον πλησίον σου ως σεαυτόν”.

Με το βλέμμα της καρδιάς του αντίκριζε τη φρόνηση του Θεού μέσα στην ιστορία και αναφωνούσε μυστικά:

“Μέγας ει, Κύριε, και θαυμαστά τα έργα Σου και ουδείς λόγος εξαρκέσει προς ύμνον των θαυμασίων Σου”.

Και μέχρι την τελευταία του πνοή ευγνωμονούσε τον Κύριο, που υπήρχε στη ζωή του με σαφείς αποδείξεις της αγάπης Του.