Του π. Ηλία Μάκου
Εσπερινός μετ’ αρτοκλασίας τελέστηκε στο ναό του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στα Τίρανα, που παλαιότερα ήταν καθεδρικός ναός.
Χοροστάτησε ο Επίσκοπος Βίλιδος Άστιος και η προσέλευση πιστών ήταν μεγάλη.
Προς το τέλος του Εσπερινού λιτανεύτηκε η εικόνα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου.
Και ένιωσαν οι πιστοί, μέσα από τη συμμετοχή τους στη λατρευτική διαδικασία, ότι η γεμάτη τέλεια ταπείνωση Μαρία, ούτε όταν άκουσε άκουσε να την προσφωνεί ο Αρχάγγελος “κεχαριτωμένη”, ούτε όταν βεβαιώθηκε ότι τη διάλεξε ο Θεός για μητέρα του, άφησε την έπαρση να την κυριεύσει. Η απάντησή της δωρική και αποφασιστική: “Ας γίνει ό,τι Εκείνος θέλει”.
Πρωτάκουστος ο χαιρετισμός, πρωτάκουστος και ο χαρακτηρισμός της Μαρίας, προς την οποία απευθύνεται: “Χαίρε, κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σου, ευλογημένη συ εν γυναιξί”.
Πρωτάκουστος ο χαιρετισμός και για την προέλευσή του και για το περιεχόμενό του. Ο Αρχάγγελος Γαβριήλ απευθύνει τον χαιρετισμό πρός μια Παρθένο κόρη της Ναζαρέτ. Δηλαδή τον απευθύνει ο ουρανός προς τη γη, ο Θεός προς τον άνθρωπο.
Ο ουρανός, που ήταν κατάκλειστος για τον αμαρτωλό άνθρωπο, και ο Θεός, που ήταν και εκείνος ξένος προς τον κάτοικο της γης τον ανάξιο, ξένος και οργισμένος για την ασέβεια και της πολλές παρανομίες του ανθρώπου, που έμοιασε σαν σκώληξ.
Ο ουρανός χαιρετά τη γη και θωπεύει τον άνθρωπο στο πρόσωπο της Μαρίας και του μεταδίδει χαρά και ευφροσύνη και αγαλλίαση, αντί της λύπης, της κατάρας, της πικρίας, του φόβου και της αγωνίας, που τον κατέτρωγε.
Η Παρθένος, ανέλαβε να διακονήσει το μυστήριο της σωτηρίας μας, με ένα σαφέστατο μήνμα: Ὁ Υιός του ανθρώπου δεν ήλθε για να υπηρετηθεί, αλλά για να υπηρετήσει και να δώσει την ψυχή του αντάλλαγμα για πολλούς, πράγμα που είναι μεγαλύτερο και από το να υπηρετήσει.
Γιατί όταν κάποιος όχι μόνο υπηρετήσει, αλλά και πεθάνει για τον υπηρετούμενο, τότε τι σπουδαιότερο υπάρχει ή θαυμαστότερο από αυτό;
Ο αλληλοσεβασμός των προσώπων δεν στηρίζεται χριστιανικά στο κύρος των αξιωμάτων, αλλά στη διάθεση της διακονίας.
Όπου και όταν το πρωτείο της διακονίας γίνεται κοινό ιδανικό, εκεί πραγματώνεται και η ζωή της Εκκλησίας, όπως ακριβώς συμβαίνει στην ορθόδοξη κοινότητα της γειτονικής χώρας.
