Με αφορμή την τακτική ανά τριετία Σύναξη της Ιεραρχίας του Οικουμενικού Θρόνου στην Πόλη, ο Μακ. Πάπας και Πατριάρχης Αλεξανδρείας κ.κ. Θεόδωρος Β΄, απευθύνεται με σημερινό επίσημο Γράμμα του προς τον Παν. Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο και δι’ Αυτού προς τους “ιερωτάτους αγίους αδελφούς”, με την παράκληση να αναγνωσθεί εις επήκοον των εν Συνάξει Ιεραρχών.
Στο επίσημο αυτό Πατριαρχικό Γράμμα ο Πατριάρχης Θεόδωρος κάνει επείγουσα και δραματική έκκληση για συναρωγή εκ μέρους της Πρωτοθρόνου Εκκλησίας, επειδή ως Πατριάρχης και Δευτερόθρονο Πατριαρχείο υφίστανται μόνον αυτοί τα δεινά εκ της ληστρικής ρωσικής εισπηδήσεως στην αφρικανική ήπειρο.
Με μελανά χρώματα παρουσιάζει και διεκτραγωδεί τα της εκκωφαντικής σιωπής των Ορθοδόξων Προκαθημένων:
“[…] μετά συνοχῆς καρδίας διαπιστώνομεν ὡσαύτως τήν παντελῶς ἀδιάφορον συμπεριφοράν καί οὐδετέραν στάσιν τῶν ἀδελφῶν Προκαθημένων, ἐκ τῶν Παλαιφάτων Πατριαρχικῶν Θρόνων ἕως καί τῆς νεωτέρας χρονικῶς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας. Μία ἐκκωφαντική σιωπή, μετά βεβαιότητος κατακριτέα ὑπό τοῦ ἱστορικοῦ τοῦ μέλλοντος, καθότι ἡ τοιαύτη παγερά καί ἀνεύθυνος στάσις πάντων, παρά τάς ἐπανειλημένας ἐμπόνους ἐκκλήσεις τῆς ἡμετέρας Μετριότητος, τάς ἀφορῶσας εἰς χιλιάδας Ἀφρικανῶν Ὀρθοδόξων, de facto ἐνθαρρύνει τὀν παραβάτην, ἵνα συνεχίζῃ ἀνεμπόδιστος τάς αὐταποδείκτως ἀντικανονικάς πράξεις του καί διευρύνῃ ἔτι περισσότερον αὐτάς εἰς βάρος τῆς καθ΄ ἡμᾶς Δευτεροθρόνου Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας. Ποῖος λόγος ὑπαγορεύει τήν ἀπαράδεκτον, ἄδικον καί ἀνίερον, ἐνώπιον τοῦ Δομήτορος τῆς Ἐκκλησίας Κυρίου σιωπήν ταύτην ἔναντι τῆς Ρωσικῆς εἰσπηδήσεως εἰς τήν ἐνόριον, ἐν Ἀφρικῇ, ἡμετέραν Πατριαρχικήν δικαιοδοσίαν; […]”
Και ακολούθως, κάνοντας έκκληση προς τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο, καταγγέλει ευθέως περί των “αναδέλφων, εκδικητικών, διαπαστικών και ληστρικών επιθέσεων του Πατριαρχείου Μόσχας πρός οικονομικήν ἐξαγοράν καί λαφυροποίησιν γηγενῶν κληρικῶν καί λαϊκῶν ὀρθοδόξων Πιστῶν, ἀσεβῆ καί δολίαν ἀρπαγήν Ἱερῶν Ναῶν, δομῶν καί Κοινοτήτων, πρός απογύμνωσιν καί σταδιακήν κατάληψιν τῆς Πρεσβυγενοῦς ἡμῶν Ἐκκλησίας. Ὑφιστάμεθα δέ τα δεινά ταῦτα μόνον ἡμείς, ἐκ τῶν Προκαθημένων τῶν κατά τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἐπειδή κανονικῶς καί δικαιωματικῶς ἐνηρμονίσθημεν πρός τάς περί τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας ἀποφάσεις τοῦ Οικουμενικοῦ Θρόνου.“.
Ως εκ τούτων, ζητά από τον Πρώτο των Ορθοδόξων “ἐπισήμως τήν ἔμπρακτον συναρωγήν καί τήν συγκυρηναϊκήν συναντίληψιν Αὐτοῦ πρός τόν δίκαιον ἀγῶνα ἡμῶν καί τῆς περί ἡμᾶς Σεπτῆς Ἱεραρχίας τοῦ Θρόνου, ὑπέρ τῆς περιφρουρήσεως τῆς ἐσωτερικῆς ἑνότητος τῆς κατ΄ Ἀφρικήν Ἐκκλησίας […]”.
Αναμένεται τώρα με αγωνία η αντίδραση του Οικουμενικού Πατριαρχείου και τα μέτρα που θα ανακοινώσει για να αντιμετωπίσει την απαράδεκτη και εκδικητική συμπεριφορά του Μόσχας.
ΙΔΟΥ ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ- ΕΚΚΛΗΣΗ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΠΡΟΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟ:
Ἀριθμ.Πρωτ. 199/̀2024
Παναγιώτατε καί Θειώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης καί Οἰκουμενικέ Πατριάρχα, ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷ λίαν ἀγαπητέ καί περιπόθητε ἀδελφέ καί συλλειτουργέ τῆς ἡμῶν Μετριότητος, κύριε Βαρθολομαῖε, τήν Ὑμε-τέραν γερα-σμίαν Παναγιότητα ἐν Κυρίῳ κατασπαζόμενοι, ὑπερήδιστα προσα-γορεύομεν.
Διά τῶνδε Πατριαρχικῶν καί ἀδελφικῶν Γράμματων ἡμῶν, μετά πολλῆς τῆς ἐν Κυρίῳ ἀγάπης καί τῆς προσηκούσης τιμῆς, ἐπικοινωνοῦμεν μετά τῆς Ὑμετέρας γεραρᾶς Παναγιότητος καί τῆς περί Αὐτήν Σέπτης τῶν Ἱεραρχῶν χορείας, τῆς ἐν Συνόδῳ καί ἐν Συνάξει συνελθούσης ἐν τῇ Βασιλίδι τῶν Πόλεων, ἐπί τῇ Ἀρχῇ τῆς Ἰνδίκτου καί τῇ ἐνάρξει τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους, εὐχόμενοι έκ μέσης καρδίας ἀπό τῆς τηλαυγοῦς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἀποστολικῆς Καθέδρας πᾶσαν παρά Κυρίου εὐλογίαν καί δύναμιν, ὡς καί πνευματικήν καρποφορίαν πλουσιωτάτην, κατά τήν ἀρχομένην νέαν ἐκκλησιαστικήν περίοδον.
Ὠσαύτως, ἡ εὔσημος αὔτη ἡμέρα καθιερώθη καί ὡς Ἡμέρα Προσευχῶν ὑπερ τῆς προστασίας τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος. Λίαν εὐστόχως καταγράφετε εἰς τό Ὑμέτερον Πατριαρχικόν Μήνυμα τῆς 1ης Σεπτεμβρίου ἐ.ἔ: «Ἡ περιβαλλοντική ἀπειλή εἶναι μία διάστασις τῆς ἐκτεταμένης κρίσεως τοῦ συγχρόνου πολιτισμοῦ. Ἐν τῆ ἐννοίᾳ ταύτῃ, ἡ ἀντιμετώπισις τοῦ προβλήματος δέν εἶναι δυνατόν νά δοθῇ ἐπί τῇ βάσει τῶν ἀρχῶν αὐτοῦ τοῦ πολιτισμοῦ, τῆς λογικῆς δηλαδή, ἡ ὁποία τό ἐδημιούργησε. Ἔχομεν ἐκφράσει κατ᾿ ἐπανάληψιν τήν πεποίθησίν μας ὅτι εἰς τήν ζωτικήν διά τό μέλλον τῆς ἀνθρωπότητος καί τοῦ πλανήτου μας πνευματικήν καί ἀξιολογικήν μεταστροφήν δύνανται νά συμβάλουν μεγάλως αἱ Ἐκκλησίαι καί αἱ θρησκεῖαι. Ἡ γνησία θρησκευτική πίστις καταλύει τήν ἀλαζονείαν καί τόν τιτανισμόν τοῦ ἀνθρώπου, ἀποτελεῖ ἀνάχωμα εἰς τήν μετατροπήν του εἰς ἀνθρωποθεόν», ὁ ὁποῖος καταργεῖ μέτρα, ὅρια καί ἀξίας, αὐτοαναγορεύεται εἰς «πάντων μέτρον», ἐργαλειοποιεῖ τόν συνάνθρωπον καί τήν φύσιν διά τήν ἱκανοποίησιν τῶν ἀκορέστων ἀναγκῶν καί τῶν αὐθαιρέτων ἐπιδιώξεών του».
Ἐξ ἐλλείψεως, οὔν, τῆς ὡς ἄνω σοφῶς καταγεγραμμένης «γνησίας θρησκευτικῆς πίστεως, τῆς καταλυούσης τήν ἀλαζονείαν καί τόν τιτανισμόν τοῦ ἀνθρώπου» τό καθ’ ἡμᾶς παλαίφατον Πατριαρχεῖον Ἀλεξανδρείας ταλαιπωρεῖται ἀπό χρόνου ἱκανοῦ ἐκ τῆς γνωστῆς ὑποθέσεως τῆς ἀντικανονικῆς εἰσπηδήσεως τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσσίας ἐντός τῶν ὁρίων τῆς ἡμετέρας Πατριαρχικῆς δικαιοδοσίας μέ τήν ἀστήρικτον πρόφασιν καί δικαιολογίαν ὅτι, ἐπειδή καί ἡμείς ἐκ τῶν Προκαθημένων τῶν κατά τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν κανονικῶς καί δικαιωματικῶς ἐνηρμονίσθημεν πρός τάς περί τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας ἀποφάσεις τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, ἐγενόμεθα δῆθεν «σχισματικοί» καί ἐκείνη, ἡ ἐν Ρωσσίᾳ παροικοῦσα Ἐκκλησία, «δέν ἠνείχετο νά κωφεύῃ εἰς τάς ἐκκλήσεις τοῦ ἡμετέρου ποιμνίου» τό ὁποῖον, κατά τά ψευδῶς ἤ τεχνηέντως λεγόμενα, εἶχεν εὐαίσθητον ὀρθόδοξον συνείδησιν ὡς πρός τήν συμπεριφοράν ἡμῶν ἐπί τοῦ ὡς ἄνω ζητήματος!
Εὐκόλως ἀντιλαμβάνεσθε ὅτι τό ἐν λόγῳ ζήτημα, ἀποτελεῖ τήν κορυφήν τοῦ παγόβουνου, τήν ἀσήμαντον ἀφορμήν τήν ὁποίαν μεθ΄ ὑπομονῆς ἀνέμενον οἱ ἐκ Ρωσσίας ἀδελφοί, διά νά εἰσέλθουν ἀπό τάς ἀρχάς τοῦ ἔτους 2020 εἰς τήν ἤπειρον τοῦ μέλλοντος, τήν πολύπαθον καί παμφιλτάτην Ἀφρικήν, τήν γῆν τῶν παιδιῶν μας. Ἡ θρασύτης τῆς «εἰσβολῆς» ταύτης, ἑδράζεται παρά πᾶσαν ἕννοιαν δικαίου καί τῆς κοινῆς λογικῆς, είς τό Ρωσικόν σκεπτικόν» τῆς συνεδαφικότητος διά τάς ἐν Ἀφρικῇ ἐπαρχίας ἡμῶν. Διό καί τό Πατριαρχεῖον Μόσχας ἔσπευσεν νά ἱδρύσῃ τήν λεγομένην «Πατριαρχικήν Ἐξαρχίαν Ἀφρικῆς», ὑπό τήν ἡγεσίαν τοῦ ὑφ’ ἡμῶν Συνοδικῶς ἐν ἔτει 2022 καθαιρεθέντος, διά σειράν ἀντικανονικῶν πράξεων, κυρίως δέ διά τήν καθιέρωσιν ἀντιμηνσίων καί Ἁγίου Μύρου διά τήν Ἀφρικήν, τέως Μητροπολίτου Κλίν, νῦν δε Μοναχοῦ Λεωνίδα Γκορμπατσώφ.
Κατά τήν ὁμιλίαν του εἰς τήν Σύνοδον Κορυφής Ρωσσίας – Ἀφρικῆς τήν 27ην Ἰουλίου 2023, εἰς Ἁγίαν Πετρούπολιν (ἐπρόκειτο διά Σύνοδον ἀρχηγῶν κρατῶν ἀμιγῶς κοσμικοῦ περιεχομένου) ὁ Ρώσσος Προκαθήμενος ἐκαυχήθη ἀνερυθριάστως, ὅτι ἐντός ἑνός καί ἠμίσεως ἔτους ἀπό τῆς ίδρύσεώς της, ἡ λεγομένη «Πατριαρχική Ἐξαρχία Ἀφρικής» ἐνεκαινίασεν περισσοτέρας τῶν 200 Ἐνοριῶν εἰς 25 Ἀφρικανικές χώρας, συμφώνως τῇ ἐπισήμῳ ἱστοσελίδι τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας (http://www.patriarchia.ru/gr/
Δυστυχῶς παρατηροῦμεν, ὅτι οἱ έκ Βορράν ἀδελφοί ἡμῶν ἀμετανοήτως συνεχίζουν, ὅπως λειτουργοῦν ἕως τῆς σήμερον ὡς μοιχεπιβάται, ὡς κλέπται καί λησταί ἐντός τῆς Κανονικῆς πνευματικῆς, ποιμαντικῆς καί διοικητικῆς δικαιοδοσίας ἡμῶν. Οὖτως, ἡ Ἐκκλησία τους προέβη καί εἰς ἡ μίαν περαιτέρω ἀντικανονικήν πράξιν, διορίσασα τήν 11ην Ὀκτωβρίου 2023 ἕτερον Ἱεράρχην αὐτῆς, ὡς ἐκτελοῦντα χρέη Πατριαρχικοῦ Ἐξάρχου ἐν Ἀφρικῇ, ὅστις ἐγκατασταθείς ἀπό καιροῦ ἀντικανονικῶς καί αὐθαιρέτως ἐν Καΐρῳ, ἐν τῇ Καθέδρᾳ τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀλεξανδρείας, δρᾶ ἤδη εἰς ἄπασαν τήν Ἀφρικήν. Τήν τοιαύτην ἀνοίκειον συμπεριφοράν, ἡ ἡμῶν Μετριότης, μετά τῶν ἁγίων Συνοδικῶν ἀρχιερέων, ἐν θλίψει διαγνώσαντες διεπιστώσαμεν τόν εἰρημένον Ἱεράρχην ὡς παραβάτην ἐντός πνευματικῆς καί ποιμαντικῆς δικαιοδοσίας ἡμῶν. Ὅθεν, μετά συνοχῆς καρδίας τήν 16ην Φεβρουαρίου 2024 ἐπεβάλομεν Συνοδικῶς ποινήν καθαιρέρσεως τοῦ ἐκ τοῦ ὑψηλοῦ ὑπουργήματος τῆς Ἀρχιερωσύνης τέως Ἐπισκόπου Ζαράϊσκι Κωνσταντίνου τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας καί τήν ἐπαναφοράν αὐτοῦ εἰς τάς τάξεις τῶν μοναχῶν.
Παναγιώτατε, Ἱερώτατοι ἅγιοι Ἀδελφοί,
Εἰς καιρούς κρισίμους διά τήν ἀνθρωπότητα καί τήν ἑνότητα τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου, οἱ Ρώσοι Ὀρθόδοξοι άδελφοί ἡμῶν κατακερματίζουν ἐνσυνειδήτως τόν ἄρραφον χιτῶνα τοῦ Ἀρχιποίμενος Χριστοῦ, ἀντιπελαργοῦντες ὄξος καί χολήν πρός τήν Δευτερόθρονον Ἐκκλησίαν τῶν Ἀλεξανδρέων, ἡ Ὁποία εὐεργέτησε τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ρωσίας διά τῆς κατοχυρώσεως τοῦ Aὐτοκεφάλου καθεστώτος αὐτῆς. Ἐνώπιον ταύτης τῆς παντελῶς ἀδίκου, ἀναδέλφου, ἀντεκκλησιαστικῆς καί ἀντικανονικῆς πράξεως, μετά συνοχῆς καρδίας διαπιστώνομεν ὡσαύτως τήν παντελῶς ἀδιάφορον συμπεριφοράν καί οὐδετέραν στάσιν τῶν ἀδελφῶν Προκαθημένων, ἐκ τῶν Παλαιφάτων Πατριαρχικῶν Θρόνων ἕως καί τῆς νεωτέρας χρονικῶς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας. Μία ἐκκωφαντική σιωπή, μετά βεβαιότητος κατακριτέα ὑπό τοῦ ἱστορικοῦ τοῦ μέλλοντος, καθότι ἡ τοιαύτη παγερά καί ἀνεύθυνος στάσις πάντων, παρά τάς ἐπανειλημένας ἐμπόνους ἐκκλήσεις τῆς ἡμετέρας Μετριότητος, τάς ἀφορῶσας εἰς χιλιάδας Ἀφρικανῶν Ὀρθοδόξων, de facto ἐνθαρρύνει τὀν παραβάτην, ἵνα συνεχίζῃ ἀνεμπόδιστος τάς αὐταποδείκτως ἀντικανονικάς πράξεις του καί διευρύνῃ ἔτι περισσότερον αὐτάς εἰς βάρος τῆς καθ΄ ἡμᾶς Δευτεροθρόνου Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας. Ποῖος λόγος ὑπαγορεύει τήν ἀπαράδεκτον, ἄδικον καί ἀνίερον, ἐνώπιον τοῦ Δομήτορος τῆς Ἐκκλησίας Κυρίου σιωπήν ταύτην ἔναντι τῆς Ρωσικῆς εἰσπηδήσεως εἰς τήν ἐνόριον, ἐν Ἀφρικῇ, ἡμετέραν Πατριαρχικήν δικαιοδοσίαν;
Κρίναντες ἐν ἄλγει καρδίας τά ἀνωτέρω, ὡς ἔχοντες τήν ὑπό τε τῶν Πατέρων καί τῶν πράξεων τῆς Ἐκκλησίας μόνοι ἡμεις τήν εὐθύνην ἐπί τῆς Ἐκκλησίας Ἀλεξανδρείας καί ἁπάσης Ἀφρικῆς, οὐκ εἴχομεν ἑτέραν ἐπιλογήν, εἰ μή ὅπως πατρικῶς χωρήσωμεν ἐν Συνόδῳ, τοῦτο μέν εἰς τάς καθαίρεσεις ἐκ τοῦ ὑψηλοῦ ὑπουργήματος τῆς Ἀρχιερωσύνης τῶν τέως Μητρόπολίτου Κλίν, νυν Μοναχού Λεωνίδα και τέως Ἐπισκόπου Ζαράϊσκι, νυν Μοναχού Κωνστασντίνου, ἀμφοτέρων ἐκτελοῦντων χρέη Πατριαρχικοῦ Ἐξάρχου ἐν Ἀφρικῇ τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας, τοῦτο δέ εἰς τήν καταδίκην διά μίαν εἰσέτι φοράν, τῶν ὑπό τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας ἀναπτυσσομένων καινοφανῶν καί κακοβούλων ἐκκλησιολογικῶν θεωριῶν περί διαποιμάνσεως τοῦ ἀνά τήν ὑφήλιον Ρωσικοῦ κόσμου ἐπί τῇ βάσει τῆς ἐθνικότητος, ἵνα μή τό κακόν ἀθάνατον γένηται. Ἐν τέλει, ἐφθάσαμε ἕως διακοπῆς τῆς μνημονεύσεως τοῦ ὀνόματος τοῦ Πατριάρχου Μόσχας, ἐφ΄ ὅσον οὖτος ἔχει τήν πηδαλιουχία τῆς νοητῆς ὀλκάδος τῆς Αὐτοκεφάλου Ρωσικῆς Ἐκκλησίας, ἑνῶ ἀντ’ αὐτοῦ δροῦν οἱ «ἐξ-αρχοi» ἐν Άφρικῇ. Χαρακτηριστικῶς, παραπέμπομεν πάντας εἰς τήν ἀπό 7ης Φεβρουαρίου ἐ.ἔ. δημοσιευθείσαν ἐν τῆ ἐπισήμῳ ἰστοσελίδι τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας συνέντευξιν τοῦ καθαιρεθέντος τέως Ἐπισκόπου Ζαράϊσκι, (http://www.patriarchia.ru/gr/
Νῦν δε, στρεφόμεθα πρός Υμᾶς, τούς ἀνά τόν κόσμον διαποιμαίνοντας τόν λαόν τοῦ Θεοῦ ἁγίους Ἀρχιερεῖς τοῦ κλίματος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, πατρικῶς παρακαλοῦντες, ὅπως καταστῆτε «ἄγγελοι φωτός», τῆς ἀληθείας διαπρύσιοι κήρυκες διά τήν καθ’ ἡμᾶς Δευτερόθρονον Ἐκκλησίας τῶν Ἀλεξανδρέων πληροφοροῦντες λεπτομερῶς πάντα ἄνθρωπον καλῆς θελήσεως, ἐντός καί ἐκτός τῶν καθ’ Ὑμᾶς ποιμαντοτικῶν δικαιοδοσιῶν, πρός ἑδραίωσιν τῆς ἀληθείας περί τῆς ληστρικῆς ἐκ Βορρᾶ εἰσβολῆς εἰς Ἀφρικήν, ἐπί τῶ τέλει τῆς ἐπαναφορᾶς τῶν Ρώσων ἀδελφῶν εἰς τά ὑπό τῶν αἰώνων Κανονικῶς τεθεσπισμένα, τῇ πιέσει τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Σώματος.
Κατακλείοντας, ἀπευθύνομεν Πατριαρχικῶς λόγον τιμῆς καί λόγον εὐθύνης πρός τήν Ὑμετέραν Παναγιότητα. Τιμήν καί ευχαριστίας ἀποδίδομεν πρόν τόν καθ’ Ὑμᾶς Σεπτόν Οἰκουμενικόν Θρόνον, διότι ἐπί αἰῶνας αἱ Νέας Ρώμης καί Ἀλεξανδρείας κλειναί Πατριαρχικαί Καθέδραι μετά σθένους ἀκαταπονήτου, ζήλου θερμουργοῦ, ἐνότητος καί ἀφοσιώσεως ἀπολύτου ὑπερασπίσθησαν διά μόχθων, θυσιῶν καί αἰμάτων τήν Ὀρθοδοξον Ἐκκλησίαν ἀπό διασπάσεων καί προσβολῶν ἐκ τοῦ μυσαροῦ Ἐθνοφυλετισμοῦ προερχομένων. Ἐν ταυτῷ, ἀπευθυνόμεθα Πρωθιεραρχικῶς ἐκ τῆς Μεγάλης τοῦ Ἀλεξάνδρου Πόλεως πρόν τήν Πρωτόθρονον Ἐκκλησίαν τῆς Νέας Ρώμης, εἰς τόν κατέχοντα ἱστορικῶς Πρωτεῖον τιμῆς καί τόν φέροντα Πρωτεῖον εὐθύνης, διά τήν περιχαράκωσιν τῆς ἀνοθεύτου Πίστεως καί διά τήν περιφρούρησιν τῆς ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ Ἑνότητος, περίπυστον Θρόνον τῆς Πόλεως Κωνσταντίνου, ἵνα ζητήσωμεν ἐπισήμως τήν ἔμπρακτον συναρωγήν καί τήν συγκυρηναϊκήν συναντίληψιν Αὐτοῦ πρός τόν δίκαιον ἀγῶνα ἡμῶν καί τῆς περί ἡμᾶς Σεπτῆς Ἱεραρχίας τοῦ Θρόνου, ὑπέρ τῆς περιφρουρήσεως τῆς ἐσωτερικῆς ἑνότητος τῆς κατ΄ Ἀφρικήν Ἐκκλησίας ἐκ τῶν ἀναδέλφων, ἐκδικητικῶν διασπαστικῶν καί ληστρικῶν ἐπιθέσεων τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας πρός οικονομικήν ἐξαγοράν καί λαφυροποίησιν γηγενῶν κληρικῶν καί λαϊκῶν ὀρθοδόξων Πιστῶν, ἀσεβῆ καί δολίαν ἀρπαγήν Ἱερῶν Ναῶν, δομῶν καί Κοινοτήτων, πρός απογύμνωσιν καί σταδιακήν κατάληψιν τῆς Πρεσβυγενοῦς ἡμῶν Ἐκκλησίας. Ὑφιστάμεθα δέ τα δεινά ταῦτα μόνον ἡμείς, ἐκ τῶν Προκαθημένων τῶν κατά τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἐπειδή κανονικῶς καί δικαιωματικῶς ἐνηρμονίσθημεν πρός τάς περί τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας ἀποφάσεις τοῦ Οικουμενικοῦ Θρόνου.
Ὅθεν, προσβλέποντες εἰς τήν ἐνεργόν καί λυσιτελῆ άνάμιξιν τῆς καθ’ Ὑμᾶς Πρωτοθρόνου Πρεσβυγενοῦς Ἐκκλησίας εἰς τό μεῖζον ἐκκλησιαστικόν ζήτημα τῆς Ρωσικῆς εἰσπηδήσεως ἀντικανονικῶς εἰς τήν ἑνόριον γεωγραφικήν καί ποιμαντικήν δικαιοδοσίαν τοῦ καθ’ ἡμᾶς Ἀποστολικοῦ καί Πατριαρχικοῦ Θρόνου Ἀλεξανδρείας, κατασπαζόμεθα τήν Ὑμετέραν ἀδελφοπόθητον Παναγιότητα φιλήματι ἀγίῳ καί διατελοῦμεν μετά τῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης καί πάσης τιμῆς.
